Γι αυτούς που φεύγουν…

Πολλοί Έλληνες εγκαταλείπουν την πατρίδα τους,για ένα καλύτερο αύριο.
Για ένα καλύτερο μέλλον αφού πια η χώρα μας,αδυνατεί πια να θρέψει τα παιδιά της.
Μετανάστευση: αποτέλεσμα των χειρισμών των τελευταίων κυβερνήσεων καταδικάζοντας το μέλλον μας,το μέλλον των παιδιών μας.
Φεύγουν με το αεροπλάνο ως μια σύγχρονη κιβωτό,από τον κατακλυσμό που διαρκεί,αφανίζοντας τα όνειρα,διαγράφοντας την Ιστορία,σβήνοντας το αύριο.
Με την καρδιά σφιγμένη,με δισταγμό τελικά παίρνουν τη μεγάλη απόφαση.
Απόφαση που λύνει τα προβλήματα του καθενός,σαν βάρκα που απομακρύνεται από ένα πλοίο που βουλιάζει.
Κοιτάζουν πίσω και βλέπουν τα χώματα που μεγάλωσαν,τις γειτονιές που παίζανε,τους δικούς τους ανθρώπους κι αναρωτιούνται:
Θα ξαναγυρίσουν;θα τους ξαναδούν;
Με μια κρυφή ελπίδα ότι σύντομα θα ξανάρθουν,δίνοντας έτσι μια υπόσχεση στη μητέρα πατρίδα.
Με τη σκέψη της προσωρινής φυγής,μέχρι να κοπάσει η μπόρα.
Κάπου βαθιά στο μυαλό τους φοβούνται…κι αν δεν γυρίσουν;αν δεν φτιάξουν τα πράγματα;αν δεν ξαναδούν τα δικά τους άτομα;
Όπως τότε…που η φτώχεια θέριζε την μεταπολεμική Ελλάδα,τότε που το ταξίδι διαρκούσε μήνες και υπομονετικά περίμεναν να δουν τη χώρα της σωτηρίας.
Τότε που η καρδιά τους ράγιζε τη στιγμή του αποχωρισμού,αφήνοντας πίσω το δακρυσμένο βλέμμα της μάνας,τα θλιμμένα μάτια των αδερφών,την αγανάκτιση της συζύγου που έμενε πίσω,αναγκασμένη να συνεχίσει μόνη με τα παιδιά και μια άψυχη επιταγή από τον ξενιτεμένο,παντρεμένη μ’ ένα φάντασμα.
Κι εκείνοι που έμεναν,δαγκώνοντας τα χείλη για να μη μη βγεί η κραυγή,χτυπώντας με οργή τη σφιγμένη γροθιά τους στο σιδερένιο κάβο του λιμανιού.
Οργή που δεν μπορούσαν να κρατήσουν τα παιδιά τους στη χώρα τους,δίπλα τους,πλάι τους,μαζί στις χαρές και στις λύπες.
Μόνη τους παρηγοριά,η καλύτερη ζωή..» φεύγει,αλλά…θα ζήσει»…έλεγαν κι ο λυγμός πνίγονταν από ένα χαμόγελο βγαλμένο με μεγάλη δυσκολία,φανερά ψεύτικο,που έπαιρνε μαζί του ο άνθρωπός τους ως δισάκι για το δρόμο της ξενιτιάς… ,η τελευταία ανάμνηση…
Κι η μάνα εκεί…να βλέπει το σπλάχνο της,να απομακρύνεται,χωρίς να μπορεί να κρατηθεί πια…λυγίζει…ξεσπά σε λυγμούς…δεν έχει νόημα να κρατηθεί πια…έφυγε αλλά θα ζήσει,σ’ αυτό ελπίζει…
Κι αργότερα,με τι λαχτάρα άνοιγε το γράμμα με χέρια τρεμάμενα,το πήγαινε σε κάποιον που ήξερε να διαβάζει…και κρεμόταν από τα χείλη του,καθώς κάθε λέξη ηχούσε σαν μελωδία στ ‘ αυτιά της,δίνοντας Νόμπελ ,σ αυτά τα λόγια,αναμεταδίδοντας τα ευχάριστα σ’ όλο το χωριό…με καμάρι αφηγούνταν το γράμμα του παιδιού της…προσπαθώντας να καλύψει τη δυστυχία της από το σαράκι του ζωντανού χωρισμού,καρτερώντας υπομονετικά το γυρισμό του με μια ευχή…να μην έχει κλείσει τα μάτια της,όταν θα γυρίσει.
Κι έτσι ο χρόνος κυλά όταν κρατώντας πια τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες,από το γάμο του,από τα εγγόνια που δεν μπορεί να σφίξει στην αγκαλιά της
Πόσο καμαρώνει!!!κι όταν βλέπει  την ζήλεια των άλλων της παιδιών τα καθησυχάζει λέγοντάς τους ότι το αγαπάει πολύ  ώσπου να γυρίσει…
Και ο νέος που πια έχει γίνει μεσήλικας,φτιάχνοντας τη δική του οικογένεια,έχει αποκτήσει το δικό του σπίτι,δουλεύοντας σαν σκλάβος,ώρες ατέλειωτες,ποτίζοντας με ιδρώτα τα χώματα της ξενιτιάς,σεβόμενος τους νόμους της νέας πατρίδας του,αλλά κρατώντας ζωντανή την ελληνική παράδοση.
Κι όταν πια τα μαλλιά του έχουν ασπρίσει κοιτάζει πίσω του στη ξένη γη ,βλέποντας τη μικρή αυτοκρατορία του ,τα παιδιά του ευτυχισμένα και τα γερά θεμέλια του κόπου του,ποτισμένα με τα δάκρυα του χωρισμού,της νοσταλγίας και της αγανάκτισης τις ώρες που είχε ανάγκη τους δικούς του δίπλα του δεν τους είχε…για το θάνατο των γονιών του που ήταν αδύνατο να πάει,μαθαίνοντάς το από ένα άψυχο γράμμα…αναθεματίζοντας την ώρα που έφυγε.
Πόση δύναμη ήθελε η ξενιτιά,με μια ζωή χωρις τον έντονο συναισθηματισμό των Ελλήνων…
Και μια μέρα πραγματοποιεί το ταξίδι της επιστροφής,με τόση λαχτάρα!!!
Περπατά ξανά τους δρόμους που καλύφθηκαν με τσιμέντο,ψάχνει τις αλάνες που χτίστηκαν σπίτια και τους παιδικούς του φίλους στην αγκαλιά πια της μάνας γης.
Πόσα δεν έζησε σ’ αυτό τον τόπο…αναρωτιέται αν έμενε…»όχι καλύτερα που έφυγα,έχω περιουσία….» μονολογούσε στην προσπάθεία του ν’ αναπληρώσει τα χαμένα χρόνια,τις στιγμές που δεν έζησε στα μέρη του.
Σήμερα,οι ξενιτεμένοι μπορούν να ξαναβρεθούν στην πατρίδα το αργότερο σε δυο μέρες.
Σήμερα η ξενιτεμένοι,βρίσκονται εικονικά μαζί με την οικογένειά τους μέσω Skype και Facebook.

Παρ’ όλα αυτά,η ξένη γη,τα ξένα χώματα,δεν αντικαθιστούν τις γειτονιές που μεγάλωσαν,το στοργικό βλέμμα της μάνας ,μετατρέποντας σε λαχτάρα την ώρα του γυρισμού.
Στα ξένα χώματα γράφουν το μέλλον τους,στα πάτρια εδάφη όμως,έθαψαν τις αναμνήσεις…που για πάντα θα κουβαλούν στη καλύτερη θέση της καρδιάς τους…περιμένοντας την ώρα που θα ξαναπατήσουν στην ελληνική γη.
Γι αυτούς που φεύγουν…Γ.Πουλόπουλος.

Κινούμενα σχέδια και παιδικά περιοδικά της γενιάς μου.

Παρατηρώντας τα παιδικά προγράμματα  που βλέπουν τα παιδιά μας διαπίστωσα ότι δεν έχουν καμμία σχέση με τα εκείνα της δικής μας εποχής.
Μεγαλώσαμε σε χρόνια όπου όλα ήταν πιο απλά,πιο αγνά,πιο όμορφα.
Τα σημερινά παιδιά παρακολουθούν Digimon,Pokemon,Batman,Η μικρή μούμια(!!!)
και άλλα παρόμοια.
Κινούμενα σχέδια βίας ….που απευθύνονται σε…παιδιά.
Γυρίζοντας το χρόνο πίσω…βλέπουμε να παίζονται στην ελληνική τηλεόραση»Νιλς Χόλγκερσον«, » τα στρουμφάκια«,»Τομ και Τζέρυ»,»Μπακγκς Μπάνυ» «Μίκυ Μάους»,μαζί με όλη την παρέα της Ντίσνεϋ...(Ντόναλντ,Σκρουτζ Μακ Ντακ,Μάτζικα,Κύρρος,Πλούτο,Γκούφυ κ.α.)»Μάγια η μέλισσα»,«Κάντυ-Κάντυ),«Πινόκιο»,»Φρού-Φρού».…και άλλα.

Ευτυχώς μερικά από αυτά,παίζονται ακόμα και σήμερα,αλλά δεν είναι πρώτα στις προτιμήσεις των παιδιών (ακόμα βλέπω …και  γελάω με τις ατάκες του Μπαγκς Μπάνι).
Τότε  κανάλια υπήρχαν μόνο τα κρατικά,αλλά πάντα θα έβρισκες κάτι καλό να δεις όπως » ο Χριστός ξανασταυρώνεται»,» Η φόνισσα» και άλλα αριστουργήματα της λογοτεχνίας που  μεταφέρθηκαν στη μικρή οθόνη.

(Θυμάστε πόση υπομονή έπρεπε να έχεις για να ακούσεις τον ατελείωτο πρόλογο του Μπακογιανόπουλου,πριν την ταινία της Παρασκευής;)
Σήμερα δεκάδες κανάλια,που παπαγαλίζουν τις ίδιες ειδήσεις,παίζουν μόνο τούρκικα κι επαναλήψεις επαναλήψεων και ψάχνοντας να βρείς κάτι ενδιαφέρον,διαπιστώνεις οτι χάνεις άδικα  χρόνο.
Εκτός από τηλεόραση υπήρχαν και τα περιοδικά (για έφηβους )»Μπλεκ»,»Περιπέτεια»,»Μικρός Ηρως» ,»Αγόρι» και για κορίτσια «Μανίνα» και «Κατερίνα» (αργότερα έγινε σούπερ).
Θυμάμαι με πόση ανυπομονησία περίμεναν να κυκλοφορήσει το επόμενο τεύχος.
Πιο παιδικά ο Ποπάϋ,Τιραμόλα,Σεραφίνο ,Μίκυ Μάους( αλλιώς το λέγανε αλλά δεν θυμάμαι κάτι με περιπέτεια είχε σχέση ο τίτλος).
Για πιο… «διανοούμενους» το «Σάββατο»,ο «Γρίφος»,»το Τέστ»,περιοδικά με σταυρόλεξα,γρίφους κ.λ.π.
(βρήκα τεύχος του ’87,να πωλείται σε σημερινό βιβλιοπωλείο και τιμή όσο ένα πρόσφατο τεύχος).
Τι να πρωτοθυμηθώ;Το απόγευμα που παιζόταν τα παιδικά προτιμούσαμε να παίζουμε ομαδικά παιχνίδια,αγόρια και κορίτσια μαζί,ειδικά τις εποχές που δεν είχαμε αγροτικές εργασίες…(και τα παιδιά δούλευαν  συμβάλλοντας στον αγώνα για βιοπάλη ,ενώ σήμερα φορτώνονται πολλές δραστηριότητες για να γίνουν αργότερα  σούπερ ενήλικες)…
Ώρες ολόκληρες παίζαμε κι αν δεν μας φωνάζανε δεν μαζευόμασταν.Όλοι οι δρόμοι γεμάτοι από παιδιά…τότε δε υπήρχαν τόσα αυτοκίνητα).

Παρέα με τα αγαπημένα μας σνακ Φοφύκο,Μελένια,Ταμ- ταμ και άλλα που δε θυμάμαι…
Στα χρόνια που μεγάλωσα οι φίλοι σου  σε  κοιτούσαν με καμάρι ,ειδικά όταν έβγαινες πρώτος  στα ομαδικά παιχνίδια σε τιμούσαν κάνοντάς σε  αρχηγό.
Σήμερα ,αν δεν έχεις ακριβό κινητό δεν είσαι αντάξιος φίλος κάποιου(δεν εισαι cool),όπως κι αν δεν έχεις το play station 3,αν το ποδήλατο ή η Bay Blade σβούρα σου δεν είναι η πιο ακριβή,
αν δεν έχεις δει το την ταινία τρόμου του κάθε ψυχανώμαλου σκηνοθέτη,αν στο σπίτι δεν διαθέτεις τηλεόραση plasma,λαπ τοπ η υπολογιστή με ίντερνετ…
Τέτοιους στόχους έχουν τα σημερινά παιδιά,γιατί αυτά τους υποκινούν να αναζητούν,σε μια εποχή χωρίς αξίες,ακολουθώντας το μονόδρομο που τους υποδεικνύει η «Σειρήνα» του κέρδους …η διαφήμιση …που  πείθει οτι ζωή χωρίς κινητό ,i pad,παιχνίδια φίρμες,δεν έχει αξία(όπως και μας άλλωστε).
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι τι παραπάνω κάνει ένα πατίνι Σπάιντερμαν από ένα κοινό ή αν το μολύβι δεν είναι  Barbie ή Batman  δε γράφει το ίδιο…εκτός κι αν   τα σχολικά φίρμες   δημιουργούν  έναν άριστο μαθητή γιατί έχουν… σούπερ δυνάμεις(!!!),(σε αντίθεση με τα δικά μας μονόχρωμα μπλε τετράδια ,ή τα μαύρα μολύβια)….

Η δική μας απλή ζωή που μετά τις υποχρεώσεις μας(διάβασμα),πνίγονταν στο παιχνίδι,άτελειωτες ξέγνοιαστες ώρες…εξιτάροντας τη φαντασία μας…ενισχύοντας τη δημιουργικότητα μας και δημιουργώντας μικρούς εφευρέτες…

Παιχνίδι μόνο…χωρίς εξωσχολικές δραστηριότητες που πρεσάρουν την παιδική ηλικία(όπως γίνεται σήμερα).
Η ζωή τότε ήταν πιο αγνή γιατί…η ζωή δεν είχε μπει στο ρυθμό του κέρδους θυσιάζοντας όνειρα…
Η ζωή μας ανήκε!

Σαν γονείς έχουμε χρέος να απομυθοποιήσουμε την διαφήμιση…και να τονίζουμε ποια είναι τα σημαντικά  πράγματα στη ζωή του μα πάνω απ΄όλα να παραμείνει παιδί…

Το παιχνίδι είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε παιδιού…

»Για ιδέστε τον Αυγερινό που πάει κοντά στην Πούλια»

 

«Για ιδέστε τον Αυγερινό που πάει κοντά στην Πούλια»…λέει ένα τραγούδι..
Κατά το ξημέρωμα ο Αυγερινός φωτίζει έντονα τον ουρανό κοντά σένα άλλο αστέρι…
Και μένουν εκεί ακόμα κι όταν ξημερώνει για τα καλά ,πριν το φως του ήλιου καλύψει το δικό τους.
Η λάμψη τους είναι έντονη και η φωτεινότητά τους ,ίσα με το φεγγάρι.
Δυο αστέρια που μοιάζουν αγαπημένα …σαν να είναι μαζί…σαν να έχουν σχέση μεταξύ τους…

Ο μύθος
Υπάρχει ένας μύθος με τον Αυγερινό και την Πούλια…τον άκουσα πριν  από χρόνια και σας τον παραθέτω.
Πριν πολλά χρόνια…ήταν ένας βασιλιάς και μια βασίλισσα,μ ένα όμορφο κοριτσάκι την Πούλια.
Μετά από λίγο καιρό η βασίλισσα πέθανε… κι ο βασιλιάς παντρεύτηκε μιαν άλλη γυναίκα.
Απέκτησε μ’αυτή ένα αγοράκι..τον Αυγερινό.
Η βασίλισσα ήταν τόσο μοχθηρή και ζηλειάρα,που συνέχεια βασάνιζε τη πανέμορφη Πούλια…ενώ ο γιος της συνέχεια τη μάλωνε για τη συμπεριφορά της απέναντι στην αδερφή του…προσπαθούσε να τη προστατέψει και την αγαπούσε πολύ.

Είχε βάλει σκοπό να την ξεκάνει(η βασίλισσα),για να έχει την αγάπη του βασιλιά μόνο για το γιο τους.
Η μητέρα της Πούλιας,ως πνεύμα,προειδοποίησε την κόρη της για τα σχέδια της βασίλισσας.
«Πάρε αλάτι,σαπούνι και μια χτένα…ό,τι και να γίνει ..μην πιείς νερό…
Όταν η βασίλισσα σου πλέκει τα μαλλιά πεσ’τον Αυγερινό να ‘ρθει να σου πάρει τα κορδελάκια..εσύ κυνηγησέ τον ..κι η βασίλισσα θα τρέξει ξωπίσω σας»…
Έτσι κι έγινε…όταν άρχισε να της πλέκει τα μαλλιά,ο Αυγερινός της αρπάζει τα κορδελάκια και αυτή το κυνήγησε δήθεν θυμωμένη…
Πιο πίσω η βασίλισσα…να τρέχει να πιάσει την Πούλια…
Τότε πέταξε πίσω της τη χτένα και ο τόπος γέμισε ψηλά αγκάθια.
Η βασίλισσα τα ξεπέρασε και πλησίαζε τα δυο παιδιά…τότε η Πούλια,έριξε πίσω της το σαπούνι και βράχοι ξεφύτρωσαν από το πουθενά…
Δε στάθηκαν όμως εμπόδιο για τη βασίλισσα…»αν συνεχίσει να σε κυνηγάει ρίξε αλάτι »έλεγαν τα λόγια της μητέρας της…
Έτσι…μια θάλασσα χώρισε την Πούλια (και τον Αυγερινό),ενώ στην άλλη άκρη η βασίλισσα να τα κοιτάζει σαστισμένη.
Τα δυο παιδιά κουράστηκαν πάρα πολύ και ο Αυγερινός διψούσε…πιο πέρα μια πατημασιά προβάτου  με νερό και το μικρό παιδί ήπιε  ξεχνώντας τη συμβουλή της Πούλιας…
Αμέσως μεταμορφώθηκε σε αρνάκι…η Πούλια …στενοχωρημένη το πήρε και συνέχισε το δρόμο της στο άγνωστο μέρος.
Σταμάτησε σ ένα πηγάδι να ποτίσει το αρνάκι της…εκεί περνούσε η βασιλική φρουρά με τα άλογα…

Η Πούλια ,φοβήθηκε κι ανέβηκε πάνω σένα κυπαρρίσι……Το δέντρο φωτίστηκε ολόκληρο από την ομορφιά της Πούλιας και τα βασιλικά άλογα δε πλησίαζαν για να πιουν νερό…
Παρακάλαγαν την κοπέλα να κατέβει για να μπορέσουν να τα ποτίσουν ..αλλά εκείνη τίποτα…
Γύρισαν στο παλάτι και είπαν στο βασιλιά τι έγινε…Τότε εκείνος ζήτησε  τη βοήθεια της μάγισσας…
Εκείνη πήρε ένα κόσκινο ,ένα σκαφίδι κι ένα σακί αλεύρι…και πήγε κάτω από το δέντρο…
Παριστάνοντας την κουφή κι οτι δεν έβλεπε καλά, κοσκίνιζε ανάποδα ,χύνοντας το αλεύρι έξω από το σκαφίδι…
»Αλλιώς γιαγιά το κόσκινο…αλλιώς και το σκαφίδι»,της φώναζε η Πούλια…χωρίς ανταπόκριση…
Έτσι κατέβηκε για να τη βοηθήσει…η φρουρά την έπιασε την πήγε στο παλάτι,όπου το βασιλόπουλο μαγεύτηκε από την ομορφιά της.

Η  Πούλια δέχτηκε να το παντρευτεί  …με τον όρο το αρνάκι να μείνει κι αυτό στο παλάτι μαζί της..κι όχι στο κοπάδι.
Όλοι αγαπούσαν την Πούλια εκτός από την πεθερά της…
Εκείνη της έκανε το τραπέζι με το αρνάκι της…Η Πούλια στενοχωρήθηκε τόσο πολύ…όταν τελείωσε το τραπέζι πήρε τα κόκκαλα και τα έθαψε στον κήπο…Αμέσως φύτρωσε μια χρυσή πορτοκαλιά …και στην κορυφή της …ένα χρυσό πορτοκάλι…
Η κακιά βασίλισσα προσπαθούσε να το φτάσει αλλά τα χαμηλά κλαδιά ψήλωναν…τότε πήγε η Πούλια να το κόψει όταν  ακούστηκε μια φωνή «από την κακιά μητριά ,στην κακιά πεθερά…Πούλια μου…θα σε πάρω μαζί μου»
Τα κλαδιά τινάχτηκαν με δύναμη κι η Πούλια βρέθηκε στον ουρανό με τη μορφή άστρου δίπλα στον Αυγερινό…για πάντα..

Αυτός είναι ο μύθος για την Πούλια και το Αυγερινό.

Στην πραγματικότητα

ο Αυγερινός ,είναι ο πλανήτης Αφροδίτη ,ή Αποσπερίτης … το βράδυ σήμαινε το τέλος των αγροτικών εργασιών,ενώ το πρωί (αυγή…Αυγερινός) ,σήμανε την αρχή.
Κι η Πούλια είναι αστερισμός ..οι Πλειάδες με 7 – 12 αστέρια.
Λογικά ένα από αυτά φωτίζει πιο έντονα…
Δεν βλέπουμε συχνά αυτό το φαινόμενο…δεν είναι συνέχεια μαζί…γιατί η Αφροδίτη κινείται…
Η λαϊκή παράδοση είναι αυτή που θέλει τα δυο «αστέρια» μαζί..το ένα δίπλα στο άλλο.

Γεωργία Βασιλειάδου

Η  Γεωργία Βασιλειάδου …η «ομορφότερη άσχημη» ,όπως την αποκαλούσαν,αποτελούσε μαζί με τον Βασίλη Αυλωνίτη και τον Μίμη Φωτόπουλο ένα από τα τρία »ιερά τέρατα» του ελληνικού  κινηματογράφου .

Όλοι θυμόμαστε τις ταινίες  της » Η ωραία των Αθηνών» ,»Ο Κλέαρχος η Μαρίνα κι ο κοντός» ,»η θεία απ’ το     Σικάγο»,»κορίτσια της παντρειάς» »η κυρά μας η μαμή»,η »καφετζού» κ.α.

Η  αξέχαστη Γεωργία Βασιλειάδου γεννήθηκε στην Αθήνα την 1 Ιανουαρίου το 1897  στην Αθήνα.

Το πραγματικό της όνομα ήταν Γεωργία Αθανασίου. Υποχρεώθηκε να αφήσει νωρίς το σχολείο για να εργαστεί σε κατάστημα και να βοηθήσει την πολυμελή οικογένειά της, μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα της από πτώση αλόγου, ο οποίος ήταν αξιωματικός του ιππικού .

Παντρεύτηκε μια φορά κι απέκτησε μια κόρη την Φωτεινή.Έμενε στο Μαρούσι  (Βικυπαίδεια). 

Σύμφωνα με μαρτυρίες   η »Γεωργία Βασιλειάδου,γεννήθηκε στην Αθήνα και κατάγεται από Τρύφου Ξηρομέρου  κόρη του Αποστόλη Κουτρούλη το γένος Αθανασίου. Είχε 4 αδερφές και 3 αδερφούς (λογικά το γένος θα ήταν Κουτρούλη αφού το όνομά της ήταν Αθανασίου).

Παντρεύτηκε δυο φορές  και κράτησε το όνομα του πρώτου συζύγου Βασιλειάδη».

Πολλοί λένε οτι το Βασιλειάδου ήταν ψευδώνυμο κι όχι το όνομα του πρώτου συζύγου της( κι αν παντρεύτηκε  δεύτερη φορά πως δέχτηκε ο δεύτερος το όνομα  του πρώτου;)

»Έχει μια κόρη την Τούλα παντρεμένη με το Ευάγγελο Αποστολίδη.Απέκτησαν 2 κόρες και η μία εγγονή της Βασιλειάδου ήρθε στο χωριό σε ηλικία 17 ετών και επειδή χόρεψε στο πανηγύρι του χωριού την κυνήγησε ο παππούς της.

Έκτοτε έχει επισκεφθεί άλλες δύο φορές το χωριό μας,έχοντας γίνει πλέον διάσημη.

Στο χωριό υπάρχουν σε ζωή δύο πρώτα ξαδέρφια της.

Ο Αποστόλης Κουτρούλης και η Κασσιανή  Βλαχογιάννη » (πληροφορίες Θεόδωρος Μήτσης Θεοδωρέλος).

Σύμφωνα με το ρετρό κι άλλα forums η κόρη της ονομάζεται Σοφία Κακαρελίδου ηθοποιός .

(Η Γκέλυ Μαυροπούλου ,μιλώντας για τη Γεωργία Βασιλειάδου την χαρακτηρίζει θελκτική).

Πέθανε στις 12 Φεβρουαρίου του 1980 και παραμένει ακόμα αξιαγάπητη χάρη στις ταινίες της. Κηδεύτηκε παρουσία λίγου κόσμου, ένα βροχερό πρωινό στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.

Οι πληροφορίες για τη Γεωργία Βασιλειάδου είναι συγκεκχυμένες.Αφού γεννήθηκε Αθήνα πως την έδιωξε ο πατέρας της από το χωριό;Γιατί όλοι λένε ότι γεννήθηκε Αθήνα; Τελικά πως λέγεται η κόρη; Φωτεινή; Τούλα ή Σοφία;

Υπάρχουν πολλοί που επιβεβαιώνουν την ξηρομερίτικη  καταγωγή της.

Μια εξήγηση υπάρχει για όλα αυτά.

Γεννήθηκε το 1897 .Η κοινωνία του Ξηρομέρου είναι ακόμα κλειστή,πόσο μάλλον τη δεκαετία του ’30 όπου η μεγάλη ηθοποιός έκανε τα πρώτα της βήματα στο θεατρικό σανίδι.

Σύμφωνα με μαρτυρίες ,ένας θεατρικός θίασος- μπουλούκι όπως το αποκαλούσαν τότε ήρθε στο χωριό κι ανακάλυψε το ταλέντο της .

Όταν εκείνη αποφάσισε να τους ακολουθήσει στην Αθήνα ,ο πατέρας της την έδιωξε από το σπίτι.

Σε μια εποχή όπου ο λόγος του πατέρα ήταν νόμος απαράβατος,η μεγάλη ηθοποιός αποτελούσε την δακτυλοδεικτούμενη,το μαύρο πρόβατο του χωριού.

Ακόμα κι όταν έγινε  διάσημη,όταν επισκέφθηκε το χωριό, οι δικοί της την αντιμετώπιζαν σαν ξένη.

Από τότε δεν ξαναήρθε στο χωριό.

Η νοοτροπία που επικρατούσε τότε για τις γυναίκες ηθοποιούς ή τραγουδίστριες ήταν απαξιωτική,»πριμαντόνες» όπως τις χαρακτήριζαν  όχι με την πραγματική  σημασία της λέξεως αλλά αποδίδοντας  υποτιμητική ιδιότητα.

Σε μια εποχή που η γυναίκα δεν είχε δικαιώματα ,σε μια κοινωνία ανδροκρατούμενη,ακόμα κι αν αυτή η γυναίκα είχε κάποιο ταλέντο ,ακόμα κι αν ήταν ξεχωριστή,κατέπνιγε τη φύση της ,το χαρισμά της ,και συμβιβάζονταν στους άγραφους και πολύ σκληρούς νόμους του Ξηρομέρου.(Πόσες καλλίφωνες γυναίκες  ασχολήθηκαν με το τραγούδι την εποχή εκείνη);

Και πραγματική απόδειξη η Γεωργία Βασιλειάδου.

Που ενώ ολόκληρη  η Ελλάδα την αποθέωνε ,στο Ξηρόμερο,στα χώματα που γεννήθηκε ακόμα και σήμερα ηλικιωμένοι μιλούν απαξιωτικά γι αυτή.

Η νέα γενιά του χωριού αναγνωρίζει οτι οι παλιότεροι  φέρθηκαν άδικα  στην μεγάλη ηθοποιό.Πιο ανοιχτόμυαλη,θεωρεί αναγκαίο ένα άγαλμα- μια προτομή στη μνήμη της.

Τις πληροφορίες μας έδωσε ο Θεόδωρος Μήτσης Θεοδωρέλος (κάτοικος Τρύφου)

παραπομπές: ;http://retrodb.gr/wiki/index.php/%CE%A3%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%BF%CF%85).

http://www.gossip-tv.gr/showbiz/story/135582/gkelu-mauropoulou-milaei-gia-ten-georgia-basileiadou

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CF%85

Χρόνια πολλά μαμά!

Χρόνια πολλά σε σένα…που καθόρισες το ρόλο της μητέρας ως τον σπουδαιότερο ρόλο της ζωής σου .

Που αν και ο πρωταγωνιστικός ρόλος σου ανήκει ,για σένα πρωταγωνιστής   είναι  το παιδί σου…για σένα είναι …ολόκληρος ο κόσμος!

Θυμήσου …με πόση αγάπη ετοίμαζες την προίκα του,με πόση ανυπομονησία καρτερούσες να το κρατήσεις στην αγκαλιά σου…κι όταν  άκουσες το πρώτο του κλάμα   σάστισες,γιατί … η μητρότητα είναι κάτι πρωτόγνωρο,ξεχνώντας όσα σχετικά διάβασες…αλλά μέρα με τη μέρα γινόσουν καλύτερη με υποβολέα τις συμβουλές του παιδιάτρου και οδηγό το ένστικτό σου.

Που όσα προβλήματα και να έχεις τα ξεχνάς μ’ενα γλυκό του χαμόγελο…και  σε κάνει να του συγχωρείς σε δευτερόλεπτα για τον ζωγραφισμένο τοίχο με ανεξίτηλες μπογιές…τις δαχτυλιές στα τζάμια που μόλις καθάρισες…την ακατάσταστη κουζίνα στην προσπάθεια του να σου φτιάξει πρωινό ή κάποιο γλυκό!

Αυτό που μετράει για σένα είναι η προσπάθειά του να σου δείξει την αγάπη του…

Και η αγάπη  (της μάνας) δεν μοιράζεται όσα παιδιά και να έχεις…αλλά πολλαπλασιάζεται…σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορεί να μετρηθεί …γιατί η αγάπη αυτή ,δεν έχει όρια..και δεν περιμένει ανταλλάγματα…

Σε σένα που νιώθεις περήφανη  όταν  ακούς του επαίνους των δασκάλων του.

Κι ακόμα περισσότερο το πλάσμα που του αφιέρώθηκες ολοκληρωτικά  βραβεύεται ή διακρίνεται σε κάποιο άθλημα!

Ακόμα κι αν δεν έιναι άριστος στα μαθήματα ,σίγουρα εσύ πάντα θα είσαι περήφανη γιατί όλα τα παιδιά έχουν δυνατότητες ,αρκεί να του δώσεις την ευκαιρία να ανακαλύψει τα ταλέντα του.

Ακόμα κι αν μπλέχτηκε σε καυγά κι εσύ νιώθεις αγανάκτιση και ντροπή στις κατσάδες του άλλου γονιού ενώ(αργότερα ) κρυφά καμαρώνεις για τον μικρό επαναστάτη σου!

Και σίγουρα το δικό σου  είναι το όμορφότερο παιδί του κόσμου…το πιο άξιο…το πιο ικανό…το τέλειο παιδί…

Κ ι εδώ είναι που χάνεις το παιχνίδι γιατί ο μικρός καταλαβαίνει περισσότερα απ’όσα νομίζεις και σε εκμεταλλέυεται ανάλογα με την αντίδραση σου στο κάθε ζήτημα που προκύπτει.

Χρόνια πολλά και σε σένα…που στην προσπάθεια σου να το προστατέψεις ,παίρνεις το ρόλο του αστυνόμου και το αγγελούδι σου πλέον νιώθει οτι όλος ο κόσμος είναι δικός του γιατί απλούστατα μπορεί να κάνει ο,τι θέλει ,βρίσκοντας άσυλο… στην αγκαλιά σου!

Η υπερβολική σου αγάπη   σου σε κάνει να βλέπεις με παρωπίδες,βλέπεις λαθη παντού εκτός απο σένα και το σπλάχνο σου.Μαμά είσαι…δικαιολογείσαι…αρκεί  αυτή σου η αδυναμία να μην έχει αντίκτυπο στα άλλα παιδιά…σκέψου πως και για κάθε άλλη μαμά το παιδί της είναι  μοναδικό και όλες τ’ άγαπάνε όσο και εσύ το δικό σου.

Χρόνια πολλά σε σένα …που μετά από μια βασανιστική μέρα στο γραφείο παίζεις μαζί τους ώρες ολόκληρες,αναπληρώνοντας το κενό της απουσίας σου!

Χρόνια πολλά σε σένα που… κάθε μέρα σταυρώνεσαι για να δεις το παιδί σου ξανά υγιές  …που κάθε μέρα…κάθε ώρα ανησυχείς …ξαγρυπνάς …και κάνεις τα πάντα για να βρει ξανά  το δρόμο του…σε σένα που υπομένεις καρτερικά τις  αυτοκαταστοφικές επιλογές του  ,βρίσκοντας  παρηγοριά στο βλέμμα της Παναγιάς και Σ’ Αυτήν εναποθέτεις όλες σου τις ελπίδες.

Χρόνια πολλά…σε σένα που ενώ εκείνο ζει την ομορφότερη στιγμή της ζωής του (γάμος),εσύ φοβάσαι ότι το χάνεις ,βλέποντας ως εχθρό τον ( ή την) σύντροφο της ζωής του…πιστεύοντας ότι θα πάρει τη θέση σου στην καρδιά του.

Χρόνια πολλά σε  σένα… που περιμένεις ανυπόμονα  να  ξανασφίξεις στην αγκαλιά σου  το πλάσμα που για μια ζωή του έδινες τα πάντα ακόμα και την καρδιά σου αν το ζητούσε… και ως ανταμοιβή ζεις  μόνη σου … σε κάποιο γηροκομείο.

…Σε σένα που βλέπεις τα παιδιά σου μην είναι μονιασμένα γιατί ανάμεσά  τους μπήκε το συμφέρον.

Χρόνια πολλά…σε σένα που θεωρείς κατώτερη την μητρότητα από την καριέρα ,τη προσωπική σου προβολή ή την προσωπική ευτυχία…πετώντας το πιο όμορφο δώρο της ζωής ενώ άλλες για χρόνια πασχίζουν να το αποκτήσουν!

Χρόνια πολλά σε όλες τις μαμάδες!

Η ερμηνεία των ονείρων .

Όταν κοιμόμαστε ,ζούμε σ’ ένα διαφορετικό ,μυστηριώδη κόσμο…τον κόσμο των ονείρων.

Δεν σας έχει τύχει να σας ξυπνήσει  ένα όνειρο κι όταν ξανακοιμάστε να βλέπετε τη συνέχειά του, ή να επαναλαμβάνεται ακόμα και για μέρες;Να ξυπνάτε απότομα γιατί βλέπετε οτι …πέφτετε…ή πνίγεστε ;

Ή να ξυπνάτε μ’ένα χαμόγελο,γιατί ονειρευτήκατε κάτι όμορφο;

Πολλές φορές τα όνειρα μας δεν είναι παραμυθένια αλλά  εφιάλτες…κάτι που προσπάθησαν να τα εξηγήσουν(και τα όμορφα), πολλοί ψυχαναλυτές και επιστήμονες.

Η ερμηνεία των ονείρων όμως, χάνεται στα βάθη των αιώνων.
Από την αρχαιότητα ο Πλάτων κι ο Αριστοτέλης,ασχολήθηκαν με αυτά.
Ενώ πολλοί βασιλιάδες,κυρίως κατεύφευγαν στο Μαντείο των Δελφών για
να τους δοθεί εξήγηση από τον Απόλλωνα ,μέσω της Πυθίας…οι λεγόμενοι χρησμοί που- παρεπιπτόντως -ήταν διφορούμενοι πολλές φορές,π.χ.»αν δε βρέξει θα κρατήσει».
Σύμφωνα με τον Φρόυντ,όνειρα βλέπουμε για την εκπλήρωση των επιθυμιών μας.

Για την επιστήμη εξωτερικοί παράγοντες,πριν ή κατά τη διάρκεια του ύπνου, παίζουν σημαντικό ρόλο στην ποιότητα των ονείρων.Παράδειγμα ένα βαρύ φαγητό το βράδυ,ενδεχομένως να προκαλέσει όνειρα με βίαιο περιεχόμενο.Ή κάτι που είναι  αναμενόμενο ,μπορεί να ενσωματωθεί στο όνειρο και να παρερμηνευτεί σαν …προφητικό.

Πώς εξηγούνται τα όνειρα;Όντως έχουν προφητική σημασία;Μπορεί κάποιος μέσω των ονείρων που βλέπει να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του;

Πολλοί ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι κάποιος που πραγματικά θέλει να γνωρίσει τον εαυτό του,μπορεί να το πετύχει παρατηρώντας τα όνειρα που βλέπει.

Στον τόπο μας,
σχεδόν κάθε όνειρο έχει τον συμβολισμό του και τείνει ερμηνείας.

Περισσότερο όμως,δίνουν σημασία στα άσχημα όνειρα θεωρώντας τα …προφητείες.

Μελετώντας ερμηνείες ονείρων σε άλλες περιοχές της Ελλάδος,παρατηρώ οτι σε μερικά συμφωνούμε ενω σε άλλα δίνουμε διαφορετική εξήγηση.

Τα όνειρα λένε οτι είναι η μόνη επικοινωνία με τον πνευματικό κόσμο.

Ετσι πολλοί στον ύπνο τους βλέπουν άτομα που δε βρίσκονται πια στη ζωή…όνειρα που θεωρούνται ανησυχητικά.

Άλλοι βλέπουν αγίους στον ύπνο τους…

Ας  δούμε μερικές ξηρομερίτικες ερμηνείες.

«Ο σκύλος είναι φίλος»,λένε…Όταν δείς στον ύπνο σου σκύλο φιλικό μαζί σου,είναι κάποιος καλός φίλος…αν σε γαυγίζει ή σε απειλεί,κάποιος θέλει το κακό σου αλλά δεν μπορεί να σε βλάψει..αν σε δαγκώνει,πρόσεχε!

«Το φίλημα» είναι μίλημα…αν δείς οτι φιλάς κάποιον σημαίνει οτι θα μιλήσεις με κάποιον που  είχες  κόψει επαφές.

Η εκκλησία είναι κάτι καλό ,αν στο όνειρο υπάρχει και άγιος σημαίνει βοήθεια και επιτυχία.

Αν ασπαστείς όμως εικόνα δεν είναι καθόλου καλό…σημαίνει θάνατος κάποιου συγγενικού προσώπου.

Αν δείς στον ύπνο σου…ψάρια περίμενε λαχτάρα (αλλού το έχουν για καλό ).

Αν δείς αίμα σημαίνει γρήγορα μαντάτα…συνήθως άσχημα,σε άλλες περιοχές  αν το αίμα είναι καθαρό σημαίνει χαρμόσυνα ή κάτι καλό.

Αν βλέπεις οτι φοράς λευκό νυφικό,πάλι το θεωρούν κακό…

Ότι είσαι έγκυος και αποκτάς αγόρι σημαίνει οτι θα παιδευτείς θα περάσεις δύσκολες μέρες.

Αν γεννήσεις κορίτσι  είναι ευτυχία.

Οι ψείρες είναι λεφτά,ενώ τα λεφτά…στενοχώρια.
Όταν δέρνεις κάποιον,του δίνεις δύναμη.

Όταν κάποιος νεκρός σου ζητάει κάτι,σημαίνει οτι κάτι του λείπει…αν τρώς μαζί του ή σου δίνει κάτι και το παίρνεις κατι κακό θα συμβεί…αν δείς ότι καλεί κοντά του  κάποιον  σημαίνει ότι θα φύγει σύντομα από τη ζωή…αν το διώχνει σημαίνει ότι θα περάσει δύσκολα αλλά θα τα καταφέρει…είναι καλό να σε διώχνει..

Αν δείς γυμνό κι οτι σε κάνει να ντρέπεσαι πάλι έιναι άσχημο θα μάθεις άσχημα νέα.

Αυτές είναι μερικές από τις ερμηνείες μας για τα όνειρα.

Ένα άσχημο όνειρο, λένε, ότι αν το πεις κοιτώντας τον ήλιο,δεν επαληθεύεται,όπως και όταν δύσει ο ήλιος δεν πρέπει να το πείς.
Όταν πέφτουν τα φύλλα ή βρέχει τα όνειρα δεν βγαίνουν.
Ελπίζω να μη σας τρόμαξα με τις δυσοίωνες ερμηνείες.
Κατά τη γνώμη μου τα όνειρα βγαίνουν σ’ αυτούς που τους δίνουν σημασία και δεν χρίζουν όλα εξήγησης.
Δεν πρέπει να γινόμαστε έρμαια των ονείρων.Το μέλλον το καθορίζουμε μόνοι μας.
Για πολλούς δε σημαίνουν τίποτα…ούτε καν τα θυμούνται.
Εύχομαι στον ύπνο σας,να βλέπετε μόνο όμορφα και γαλήνια όνειρα και μια μέρα να γίνουν πραγματικότητα.
.

Ο Γκιώνης

Ο Γκιώνης ,είναι ένας είδος νυκτόβιου πτηνού,που ανήκει στην ίδια ομάδα με την κουκουβάγια (όπως και ο μπούφος).

Είναι μάλλον αποδημητικό πουλί,αφού ακούγεται την άνοιξη έως τέλος καλοκαιριού.

Το λάλημα του γκιώνη(σε άλλες περιοχές) προμηνύει  κακοτυχία ή κακοκαιρία,( πριν το Πάσχα,άκουσα γκιώνη…και οι μέρες που ακολούθησα θύμιζαν Χριστούγεννα…Αν ίσχυε κατι τέτοιο δε θα είχαμε ποτέ καλοκαίρι.

Όσον  αφορά την κακοτυχία ,στο Ξηρόμερο ,ισχύει για την κουκουβάγια κι όχι για το γκιώνη…

αν καθίσει στη σκεπή ενός σπιτιού και λαλήσει σημαίνει…θάνατος!!!…προλήψεις!

Σε όλη την Ελλάδα είναι γνωστός ο μύθος του γκιώνη,με διαφορετική εκδοχή σε κάθε περιοχή.

Η   ιστορία με τα δυο αδέρφια ,όπου ο ένας μετά από χαμό ζώων (αλλού αρνάδων) σκοτώνει τον άλλον πάνω στο θυμό του και μετά από πολυήμερο θρήνο ο Θεός τον μεταμορφώνει σε πουλί.

Η ασυμφωνία βρίσκεται στα ονόματα και στα ζώα.

Η Ξηρομερίτικη εκδοχή :

Κάποτε ήταν δυο αδέρφια.Ο Αντώνης και ο Γιώργης.Ο Γιώργης μια μέρα έχασε τ’ άλογα.

Γυρνώντας σπίτι ανοικοίνωσε στον Αντώνη,το χαμό τους κι εκείνος πάνω στο θυμό του,μετά από λογομαχία σκότωσε τον αδερφό του .

Όταν κατάλαβε τί έκανε  έκλαιγε τόσο πολύ…χτυπιόταν,φώναζε ούρλιαζε.

Έκλαιγε τόσο πολύ,μετανιωμένος για την αποτρόπαια πράξη του..για ασήμαντη αφορμή.

Μετανιωμένος…απεγνωσμένος ο Αντώνης,παρακαλούσε το Θεό να του αφαιρέσει την-άδικη πια-  ζωή του.

Εκείνος,ακούγοντας τον κλαυθμό του,τον μεταμόρφωσε σε πουλί…τον γκιώνη (εκ του Αντώνης).

Πάνω στο παραλήρημά του,θρηνώντας τον αδερφό του, ο Αντώνης φώναζε «Γιώργο…Γιώργο….τά  βρες τ’ άλογα;»

ενώ αργότερα άφηνε ένα μακρόσυρτο και γεμάτο απελπισία: «γγγ…γγγγγ….γγγγγγ…γγγ.»

Λένε οτι η μέρα του Αγ.Γεωργίου το πουλί αυτό μετά το χαρακτηριστικό μελαγχολικό «γκιών» ,λέει και το προαναφερόμενο γγγγγγγγγγ,ως ανάμνηση του αδερφού του Γιώργη.

Σαν σήμερα… λένε …ότι ο γκιώνης κλαίει κι οδύρεται.

Σε άλλα μέρη ,λένε ότι ο αδικοχαμένος αδερφός ονομαζόταν Αντώνης εξ’ού και το «γκιών» κι ο αδελφοκτόνος Δήμος,άλλοι αναφέρουν ως Γκιώνη το κύριο όνομα του πρώτου και Αντώνη του οξύθυμου αδερφού.

Τόσα χρόνια ,για να είμαι ειλικρινής δεν έχω δει γκιώνη από κοντά.

Στο Ξηρόμερο ,το θλιμμένο λάλημα   του γκιώνη ,ακούγεται τις ήσυχες καλοκαιρινές νύχτες.

Τα υπέρ και τα κατά του internet

Mε την…εισβολή του internet ,η ζωή μας άλλαξε .

Πράγματα που μέχρι πρίν μια δεκαετία μας ήταν άγνωστα,σήμερα μας είναι απαραίτητα(;)… ,όπως λαπτοπ,tablets,smartphones (κι όμως επιβιώνουμε και χωρίς  αυτά).

Ολόκληρη η ανθρωπότητα μπορεί ν’αλλάξει  μ’ένα απλό… κλίκ.

Ο χρήστης μπορεί άμεσα κι εύκολα να εμπλουτίσει τις γνώσεις του .

Ψάχνοντας σε έγκυρες ιστοσελίδες,μπορεί να ανακαλύψει  νέες τεχνικές ,τεχνοτροπίες,να ενημερωθεί για τυχόν προβλήματα υγείας.

Οι γνώσεις της ανθρωπότητας βρίσκονται μέσα σ’έναν υπολογιστή,με υπομονή και θέληση ο χρηστης μπορεί να γίνει ένας μικρός σοφός.

Είναι πραγματικά απίστευτο τι μπορεί να καταφέρει καποιος χρησιμοποιώντας απλά έναν υπολογιστή.

Η επικοινωνία των ανθρώπων έχει γίνει ταχύτερη αφού σε δευτερόλεπτα μπορείς να στείλεις ένα μήνυμα,στην άλλη άκρη της γης.

Μπορείς να ξεδιπλώσεις το ταλέντο σου…απλά εύκολα και δωρεάν,χωρίς κόστος…χωρίς μεσάζοντες…χωρίς προώθηση…είτε φτιάχνοντας ένα ιστολόγιο ή ιστοσελίδα,αναδεικνύοντας τη δημιουργικότητά σου ως.. ζωγράφος …τραγουδιστής …σκηνοθέτης.

Όσο εύκολα έιναι όλα αυτά αλλο τόσο εύκολο έιναι κάποιος να κινδυνέψει πραγματικά στον κυβερνοχώρο.

Τα παιδιά είναι τα πιο συχνά θύματα του internet,γι αυτό το λόγο η χρήση του πρέπει να γίνεται υπό την επίβλεψη κάποιου ενήλικα.

Τα προσωπικά μας στοιχεία δεν τα δίνουμε οπουδήποτε μέσα στο internet,ειδικά αν  ο χρήστης δεν έχει καλές γνώσεις υπολογιστή . Εύκολα μπορούν να συλλεχθούν από κάποιους επιτήδειους και να χρησιμοποιηθούν εις βάρος μας.

Ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα είναι η ψυχολογική βία μέσω σελίδων κοινωνικής δικτύωσης.

Κάποιες περιέχουν και παιχνίδια με ενσωματωμένο chat.

Από περιέργεια  μπήκα στη διαδικασία …παρακολούθησης της ομαδικής..συνομιλίας.

Η γλώσσα που τσακίζει!Η λεκτική βία σε όλο της το μεγαλείο!

Μερικά άτομα προσπαθώντας να επιβληθούν ,φτάνουν στο σημείο να υποβιβάζουν…να εξευτελίζουν την υποτιθέμενη απειλή…γιατί μάλλον έτσι βλέπουν τον συνομιλητή τους…ανταγωνιστικά.

Κι όλα αυτά γιατί…για να έχουν την πρωτιά στις…γνωριμίες.

Η όλη κατάσταση μου θύμισε κοκόρια που τσακώνονται όταν δουν …καινούργια κότα.

Μόνο που κοκόρια γίνονται οι… κότες.

Τα άτομα αυτά είναι νεαρής ηλικίας ,συνήθως τα ίδια και κυρίως…γυναίκες.

Έτσι καταφέρνουν το αντίθετο.Τσαλαπατώντας την ανθρώπινη αξιοπρέπεια …κουρελιάζοντας την προσωπικότητα του άλλου,παραβιάζουν  έτσι το σημαντικότερο για μένα κανόνα της κοινωνίας »η ελευθερία του ενός σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου.»

Προσπάθησα να ψυχολογήσω αυτά τα άτομα…δεν τα κατάφερα όμως.Η μοναξιά είναι αυτή που φταίει;

Δεν εμπιστεύεσαι τον γείτονα, το συνεργάτη αλλά εύκολα ανοίγεσαι σε κάποιον που δεν ξέρεις καν,που αν ακόμα και το όνομά του είναι πραγματικό;

Γνωριμίες μέσω…intrenet;Πώς άλλαξαν οι καιροί;Αντί να βγούν έξω στον πραγματικό κόσμο,να φλερτάρουν να χαρούν…να ζήσουν ..όπως παλιά!

Κι επανέρχομαι στη λεκτική βία.Επειδή η ανοχή είναι μητέρα όλων των εγκλημάτων αν δεν αντιδράσουν πώς θα απαλοιφεί ο φαινόμενο της βίας οποιαδήποτε μορφή και να έχει;

Υπάρχει μια σελίδα saferintrenet,όπου μπορείς και ανώνυμα να καταγγείλεις το θύτη σου.

Όπως και στο facebook μπορείς να κάνεις αναφορά ή μπλοκάρισμα του…φίλου που σε παρενοχλεί ,όπως και να ενεργοποιήσεις την ασφάλεια,το απόρρητο για τις δημοσιεύσεις σου .

Απλά…αντέδρασε!

Ώ γλυκύ μου έαρ…

Μεγάλη Παρασκευή…

Κάθε γωνιά της Ελλάδος συμμερίζεται και συμμετέχει στην κορύφωση του Θείου  Δράματος.

Από το πρωί με την Αποκαθήλωση,με το στόλισμα του Επιταφίου…με το προσκύνημα και τέλος με την περιφορά.

Όλοι μαζί…σε κατανυκτική ατμόσφαιρα,κρατώντας αναμμένα κεριά περιφέρουν τον Επιτάφιο…ενώ μικρά κορίτσια ψάλλουν:

«Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη Ταφή Σου, προσφέρουσι Χριστέ μου.
Καθελών του ξύλου, ο Αριμαθείας, εν τάφω Σε κηδεύει.
Μυροφόροι ήλθον, μύρα σοι, Χριστέ μου, κομίζουσαι προφρόνως.
Δεύρο πάσα κτίσις, ύμνους εξοδίους, προσοίωμεν τω Κτίστη.
Ούς έθρεψε το μάννα, εκίνησαν την πτέρναν, κατά του ευεργέτου.
Ιωσήφ κηδεύει, συν τω Νικοδήμω, νεκροπρεπώς τον Κτίστην.

Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;
Υιέ Θεού παντάναξ, Θεέ μου πλαστουργέ μου, πώς πάθος κατεδέξω;
Έρραναν τον τάφον αι Μυροφόροι μύρα, λίαν πρωί ελθούσαι.
Ω Τριάς Θεέ μου, Πατήρ Υιός και Πνεύμα, ελέησον τον κόσμον.
Ιδείν την του Υιού σου, Ανάστασιν, Παρθένε, αξίωσον σους δούλους.»

Μεγάλη Παρασκευή – ξεχασμένα κάλαντα

Μεγάλη Παρασκευή! Το Θείο Δράμα κορυφώνεται !
Ο Χριστός έχει ήδη αφήσει την τελευταία Του πνοή στο Σταυρό του Μαρτυρίου,ανάμεσα σε δύο ληστές!
Μια μέρα με πολύ βαριά ατμόσφαιρα.Μια μέρα που πενθείς και ‘συ ,συμμεριζόμενος τον πόνο της Παναγιάς που έχασε τον Μονάκριβό Της.
Σκεφτείτε λίγο το δράμα Αυτής της Μάνας,πώς ένιωσε όταν έμαθε οτι συνέλαβαν το παιδί Της,όταν είδε το Γιό της να βασανίζεται αλύπητα από αυτούς που πέντε μέρες πιο πριν Τον υποδέχονταν μετά.. βαΐων και κλάδων.
Πώς ένιωθε όταν Ο άλλοτε Αγαπητός σε όλους έγινε τόσο μισητός σαν να ήταν ο χειρότερος εγκληματίας του κόσμου.
Μια μάνα που έβλεπε το Γιο Της ν’ αργοσβήνει.
Ο πόνος Της,το θλιμμένο βλέμμα Της,δίνει παρηγοριά στις μανάδες που υποφέρουν.
Ο πόνος της,απερίγραπτος,ατελείωτος.

Παλιά,στο Ξηρόμερο,Μεγάλη Παρασκευή ημέρα πένθους ,τα παιδιά έλεγαν κάλαντα.
Ψάλλονταν κατά τις 10 το πρωί,μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας.
Τα κάλαντα αυτά,δεν ήταν χαρούμενα,όπως τα άλλα,αλλά πένθιμα.
Περιέγραφαν τον πόνο της Παναγίας .
Περισσότερο μοιάζανε με μοιρολόι θυμάμαι τις ηλικιωμένες που τα λέγανε κλαίγοντας.

Εδώ και δεκαετίες δεν ψάλλονται πιά,άλλο ένα ξεχασμένο έθιμο του Ξηρομέρου.

» Σήμερα μαύρος ουρανός
σήμερα μαύρη μέρα,
σήμερα όλοι θλίβονται
και τα βουνά λυπούνται.

Σήμερα βάλανε βουλή
οι άνομοι Ο(Ε)βραίοι,
οι άνομοι και τα σκυλιά
κι οι τρις καταραμένοι,
για να σταυρώσουν το Χριστό
των Πάντων Βασιλέα.

Ο Κύριος ηθέλησε
να μπεί σε περιβόλι
να λάβει Δείπνο Μυστικό
να τον συλλάβουν όλοι.

Εκεί που τον συλλάβανε
και στον Χαλκιά τον πάνε
και στου Πιλάτου την αυλή
εκεί τον τυρρανάνε.

– Χαλκιά,Χαλκιά φτιάξε καρφιά
φτιάξε 3 πηρούνια ( περόνια)
και κείνος ο παράνομος βαρεί
και φκιάνει πέντε.

– Εσύ Χαλκιά που τά ‘φτιαξες,
εσύ θα μας διατάξεις.

-Βάλτε τα δυό στα χέρια του
και τ’ άλλα δυό στα πόδια,
το πέμπτο το φαρμακερό,
βάλτε το στην καρδιά Του,
να τρέξει αίμα και χολή
να λιγωθεί η καρδιά του.

Η Παναγιά η Δέσποινα
καθόταν μοναχή Της,
την προσευχή της έκανε
για Τον  Μονογενή Της.

Φωνή εξήλθε εξ’ ουρανού
κι απ’ Αρχαγγέλου στόμα.
-Σώσων Κυρά τας προσευχάς,
σώσων και τας μετάνοιας
και τον Υιό Σου πιάσανε
και σα ληστή τον πάνε
και στου Πιλάτου την αυλή
εκεί τον τυρρανάνε.

Η Παναγιά σαν τ’ άκουσε
έπεσε και λιγώθη
σταμνί νερό της ρίξανε
τρία κανάτια μόσχο,
για να της έρθει ο λογισμός
και να της έρθει ο νούς της.

Και σαν Της ήρθε ο λογισμός
και σαν της ήρθε ο νούς της,
ζητά μαχαίρι να σφαγεί,
φωτιά να πάει να πέσει,
ζητά γκρεμό να γκρεμιστεί,
για τον Μονογενή Της.

– Μάνα μ’ αν γκρεμιστείς εσύ,
γκρεμιέται όλος ο κόσμος,
Μάνα Μου αν σφαγείς Εσύ
σφάζεται όλος ο κόσμος,
μάνα αν κρεμαστείς εσύ
κρέμεται όλος ο κόσμος.

-Πάρτο μάνα…υπομονή,
να πάρει όλος ο κόσμος.
Άντε μάνα μ’ στο καλό
και διάφορο δεν έχεις,
μόν’ το Μεγάλο Σάββατο
κοντά στο μεσημέρι
όπου λαλήσει ο πετεινός
σημάνουν οι καμπάνες.

Αυτά τα κάλαντα λέγονταν στο Ξηρόμερο.Σε σύγκριση με άλλα μέρη της Ελλάδας,μοιάζουν με αυτά της Κρήτης.
Λογικά, η συνέχεια θα είναι η εξής:

Όσοι αγαπάτε το Χριστό κι όσοι τον προσκυνάτε
Όλοι ακολουθήσετε να πάμε να τον βρούμε.
Δεν ακολούθησε κανείς μονάχα τρεις Παρθένες
η Μάρθα – η Μαγδαληνή και του Λαζάρου η μάνα,
του Ιακώβου η αδερφή και οι τέσσερες αντάμα,
πήραν τη στράτα, το στρατί, στρατί το μονοπάτι

Το μονοπάτι τς’ έβγαλε μες του ληστή την πόρτα,
άνοιξε πόρτα του ληστή και πόρτα του Πιλάτου
κι η πόρτα από το φόβο της άνοιξε μοναχή της.
Κοιτά δεξά, κοιτά ζερβά κανέναν δεν ηγλέπει,
Κοιτά και δεξιότερα βλέπει τον Άι Γιάννη.
– Αφέντη μ’ Άι Γιάννη μου και Βαπτιστή του γιού μου,
Μην είδες τον υγιόκα μου και σε διδάσκαλό σου.
-Δεν έχω στόμα να σου πω, γλώσσα να σου μιλήσω
Δεν έχω χεροκάλαμο για να σου τον εδείξω.
Βλέπεις εκείνον το γυμνό τον παραπονεμένο
όπου φορεί πουκάμισο στο αίμα βουτηγμένο
όπου φορεί στην κεφαλή αγκάθινο στεφάνι
εκείνος είναι ο γιόκας σου και με διδάσκαλός μου.
Η Παναγιά πλησίασε γλυκά τον ερωτούσε:
-Δεν μου μιλάς παιδάκι μου δεν μου μιλάς παιδί μου;
-Τι να σου πω μανούλα μου που διάφορο δεν έχεις
κοντά στο Μέγα Σάββατο κοντά στο μεσονύκτι
που θα λαλήσει ο πετεινός σημαίνουν τα επουράνια,
σημαίνει κι η Αγιά Σοφιά με τις χρυσές καμπάνες.
Όποιος το ακούει σώζεται και όποιος το λέει αγιάζει
και όποιος το καλοσκεφτεί Παράδεισο θα λάβει.
Παράδεισο και λίβανο από τον Άγιο τάφο.
Κάτω στα Ιεροσόλυμα και στου Χριστού τον τάφο
εκεί δεντρί δεν ήτανε δεντρί εφανερώθει
στην κορυφή ήταν ο Χριστός και στα κλαδιά οι Αγγέλοι
και μέσα στα χαμόκλαδα ήταν οι μάρτυρές του ,
που μαρτυρούσαν και έλεγαν για του Χριστού τα Πάθη
για του Χριστού τ’ αφέντη μας και του Μονογενή μας,
που έχυσε το αίμα του για πινομή δική μας.

Την συνέχεια απο τα θλιμμένα κάλαντα βρήκα και παραθέτω από την πηγή:www.krassanakis.gr/CRETE-PASHA.htm

Η έξοδος του Μεσολογγίου

Σάββατο του Λαζάρου,ξημερώματα Κυριακής των Βαΐων.
Σαν σήμερα ( 10 προς 11ης Απριλίου), στο Μεσολόγγι ορίστηκε η Έξοδος των πολιορκημένων.
Μετά από ένα χρόνο πείνας,που θέριζε τους κατοίκους της ,που με τόση γενναιότητα αντιστάθηκαν στην πολιορκία του Κιουταχή και του Ιμπραήμ αποφάσισαν να φύγουν κρυφά από την πόλη.
Το σχέδιό τους …προδώθηκε με απότέλεσμα   χιλιάδες Έλληνες να σφαγιαστούν  και να αιχμαλωτιστούν.
Από τους 10.500 κατοίκους εκ των οποίων 3.500 οπλισμένοι διασώθηκαν μόνο…
1500.
Ανάμεσά στους πολιορκημένους και ο φιλέλλην λόρδος Βύρωνας( πέθανε το 1824).
του οποίου το μνημείο βρίσκεται στον Κήπο των Ηρώων.
Η Έξοδος και η πολιορκία του Μεσολογγίου ενέπνευσε τον Διονύσιο Σολωμό να γράψει «Ελεύθερους Πολιορκημένους «ενώ ο
Θεόδωρος Βρυζάκης ζωγράφισε αυτόν τον υπέροχο πίνακα.

Το 1825 ο Κιουταχής συγκέντρωσε μεγάλο στρατό στη Λάρισα και κατευθύνθηκε στο Μεσολόγγι. Στα τέλη Απριλίου 1825 στρατοπέδευσε στην περιοχή και ξεκίνησε την πολιορκία του Μεσολογγίου. Όλες οι επιθέσεις που επιχείρησε ο Κιουταχής εναντίον της πόλης απέτυχαν, όπως και η προσπάθεια του να αποκλείσει τον ανεφοδιασμό της πόλης από στεριά και θάλασσα. Οι πολιορκημένοι ήρθαν σε συνεννόηση με τον Καραϊσκάκη ο οποίος διεξήγαγε πόλεμο φθοράς στα νότα του στρατεύματος του Κιουταχή, αναγκάζονταν τον να περάσει σε θέση άμυνας, τον Οκτώβριο του 1825. Προς ενίσχυση του Κιουταχή, έσπευσε στα τέλη του 1825 ο Ιμπραήμ, που βρισκόταν στην Πελοπόννησο. Με την άφιξη του νέου ισχυρού στρατεύματος η πολιορκία ξανάρχισε σφοδρότερη. Παρόλα αυτά μέχρι τον Φεβρουάριο του 1826 οι Τούρκοι δεν είχαν σημειώσει καμία επιτυχία. Ο Ανδρέας Μιαούλης με τον στόλο του κατάφερνε να ανεφοδιάζει το Μεσολόγγι και η άμυνα των πολιορκημένων παρέμενε ισχυρή. Από τον Μάρτιο όμως η κατάσταση άρχισε να αλλάζει με κατάληψη από τους Τούρκους στρατηγικών νησίδων της λιμνοθάλασσας όπως το Βασιλάδι και ο Ντολμάς. Οι Έλληνες κατάφεραν να διατηρήσουν τον έλεγχο της νησίδας Κλείσοβα μετά από μία σφοδρή μάχη στην οποία τα στρατεύματα του Ιμπραήμ είχαν πολύ βαριές απώλειες. Όμως η δυνατότητα του ελληνικού στόλου να ανεφοδιάσει την πόλη είχε καταστεί αδύνατη με αποτέλεσμα οι αμυνόμενοι να βρεθούν σε δυσχερέστατη θέση. Η κατάσταση στην πόλη έγινε δραματική και η πείνα άρχισε να θερίζει τους κατοίκους. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση το συμβούλιο των οπλαρχηγών και προκρίτων της πόλης πήρε την απόφαση για την έξοδο των κατοίκων από το Μεσολόγγι. Η έξοδος ορίστηκε για την νύχτα του Σαββάτου του Λαζάρου με ξημερώματα Κυριακής των Βαΐων, μεταξύ 10ης και 11ης Απριλίου. Το σχέδιο της εξόδου πιθανότατα προδόθηκε, με αποτέλεσμα οι τουρκοαιγύπτιοι να απαντήσουν με σφοδρή επίθεση που συνοδεύτηκε από σφαγή. Χιλιάδες Έλληνες σφαγιάστηκαν οι αιχμαλωτίστηκαν και μόνο 1.500 περίπου κατάφεραν να διασωθούν.

πηγή: Βικιπαίδεια

Πώς βάφουμε αυγά με φυσικό τρόπο

 

Τη Μεγάλη Πέμπτη ή το μεγάλο Σάββατο βάφουμε κόκκινα αυγά για το Πάσχα.
Ένας τρόπος είναι οι βαφές του εμπορίου,αλλά μερικές φορές , χωρίς να ραγίσουν περνάει η βαφή και στο ασπράδι.
Παλιά,μερικές ακόμη και σήμερα, τα βάφουν με φυσικό τρόπο.
Πώς; με κρεμμυδόφυλλα ή παντζάρια.
Σε μια κατσαρόλα βάζουμε τα κρεμμυδόφυλλα μια τσάντα γεμάτη,χρειαζόμαστε πολλά κρεμμυδόφυλλα.
Τα βράζουμε ώσπου το νερό να χρωματιστεί,να βγάλουν όλο τους το χρώμα.
Τα  αυγά πρέπει να είναι θερμοκρασίας δωματίου και κατά προτίμηση άσπρα χωρίς λεκέδες…βάφουν καλύτερα.
Αφού έχουμε στρώσει ένα vetex ή μια πετσετούλα για να μη σπάσουν,τοποθετούμε τ ‘αυγά και προσθέτουμε καθαρό νερό,να καλυφθούν.
Τα βράζουμε για 10 λεπτά ,αφού πάρει βράση,σε χαμηλή φωτιά,για να μη χοροπηδάνε.
Έπειτα σουρώνουμε τα κρεμμυδόφυλλα και ρίχνουμε το χρωματισμένο  νερό στα βρασμένα αυγά,πετώντας το καθαρό.
Αφαιρούμε την πετσέτα,για να μη βάψει.
Βράζουμε 2 λεπτά και τ αφήνουμε ένα τέταρτο να βάψουν.
Το χρώμα τους θα είναι βαθύ βυσσινί.
Με τον ίδιο τρόπο βάφουμε και με παντζάρια.
Για σχέδια, παλιά που δεν είχαν αυτοκόλλητα, πριν τα βάλουν στη βαφή στερέωναν με λεπτή νάυλον κάλτσα φύλλα μολόχας,λουλουδιών ή φύλλα δέντρων,τυλίγοντας την σφιχτά.
Έτσι έβγαινε και το σχέδιο.
Μετά τη βαφή τα γυάλιζαν με ελαιόλαδο.
Απλά και φυσικά…κι ακίνδυνα.

Oχιά… διμούτσουνη !!!

Η οχιά είναι το πιο επικίνδυνο φίδι της Ελλάδας.

Το μόνο ύπουλο φίδι,που στήνει…καρτέρι …παραμονεύοντας το θύμα του.

Επιτίθεται χωρίς να το πειράξεις (περισσότερα για την οχιά σε άλλο άρθρο).

Όλοι έχουμε ακούσει φράσεις   όπως » οχιά να σε φάει» και «οχιά… διμούτσουνη «.

Παλιότερα αυτή η φράση έδινε κι έπαιρνε στο Ξηρόμερο.

Ήταν η απάντηση…αντίλαλος, σε ένα κατηγορηματικό όχι.

Σε μια πεισματική άρνηση για κάτι που ζητούνταν από τον πρώτο …ομιλητή.

Συνήθως,λέγεται πάνω στα νεύρα κάποιου,με έντονο θυμό.

Αναρωτήθηκα… υπάρχει όντως οχιά διμούτσουνη;

Οι…παλιοί μας λένε οτι έχουν δεί οχιά με δύο κεφάλια,αλλά το δεύτερο κεφάλι ήταν στο άλλο άκρο του σώματος -δεν είχε ουρά- κι όχι δίπλα.

Αυτές οι οχιές μάλλον ήταν ακίνδυνες ,γιατί δεν είχαν την ικανότητα να κινούνται γρήγορα και τα δύο κεφάλια, της δημιουργούν ..συγχυση και…ασυννενοησία .

Για να γίνεται αυτό λογικά πρέπει να είναι άρτια,δηλ. να έχει δυο…εγκεφάλους,οι οποίοι δίνουν  και οι δύο εντολές στο κοινό σώμα.

Επομένως  όταν ο πρώτος  δίνει εντολές για αριστερά και ο δεύτερος για δεξιά το δικέφαλο φίδι,μένει στην ίδια θέση ή αργεί πολύ να πάει στον προορισμό του.

Επίσης αυτά τα φίδια δε ζούν για πολύ  καιρό.

Εσείς…έχετε δεί οχιά …με δυο κεφάλια;

Οι φωτό είναι από το blog osiguros.blogspot και από το funta.gr.

Το κακό μάτι: Αλήθεια ή δεισιδαιμονίες;

Το κακό μάτι ή βασκανία, έχει γίνει αποδεκτό και από την Εκκλησία.
Υπάρχει ειδική ευχή γι’  αυτή  που  διαβάζεται  από τον κληρικό στον παθόντα.
Λένε οτι ,το μάτιασμα γίνεται από ζήλεια…φθόνο…θαυμασμό.

Πολλοί ματιάζουν χωρίς να το θέλουν.

Τα συμπτώματα είναι πονοκέφαλος,πλήρης ατονία με πιο σοβαρά,όπως….σοβαρή ασθένεια ή θάνατος.

Η βασκανία όμως είναι γνωστή από την αρχαιότητα.
Κατά τον Πλάτωνα,μέσα στο ανθρώπινο σώμα υπάρχει πυκνή φωτιά,η οποία διαρρέει μέσω των ματιών, ονομάζοντας   τη βασκανία ως …αγνή φωτιά.

Ο Σωκράτης μιλάει για το κακό μάτι στον πλατωνικό διάλογο  «Φαίδων»,ενώ αναφορά  στο φόβο της βασκανίας κάνει και ο Πλούταρχος .

Επίσης ο   Πυθαγόρας με τον  Ζήνωνα που προσπάθησαν να εξηγήσουν το φαινόμενο.

Πολύ παλιά στο Ξηρόμερο,απέδιδαν στο κακό μάτι ακόμα και το θάνατο μωρών παιδιών ή ολόκληρων κοπαδιών.

Ίσχυε κάτι τέτοιο ή το απέδιδαν εκεί λόγω άγνοιας παιδικών ασθενειών,άγνωστες ως τότε,όπως το σύνδρομο αιφνίδιου θανάτου,έλλειψη παρακολούθησης από παιδίατρο κ.λ.π.
Οι ηλικιωμένοι,είναι πεπεισμένοι οτι έχαναν τα ζωντανά τους ή  τ’ ‘αγγελούδια τους από το κακό μάτι.
Πώς γινόταν ένα υγιέστατο μωρό μετά από την επίσκεψη κάποιου που ματιάζει ,την άλλη μέρα να χάνεται;

Σε όλα τα χωριά,αυτούς που μάτιαζαν σε τέτοιο σημείο τους έτρεμαν,τους  απέφευγαν κι  έπαιρναν προληπτικά μέτρα.

Αυτά ήταν η γαλάζια χάντρα,το μπλέ ματάκι ,τα σκόρδα,το γάνωμα,το νερό από τις κότες και το δρασκέλισμα.

Η γαλάζια χάντρα ,φοριόταν όπως και σήμερα σαν κόσμημα ή καρφιτσωνόταν μέσα από τα ρούχα ,όπως και το φυλαχτό που περιείχε κομμάτι του Τιμίου Ξύλου,συνήθως κάτω από τη μασχάλη.

Το σκόρδο το τοποθετούσαν κάτω από το προσκέφαλο του μωρού ή κρέμαγαν μια πλέχτρα πίσω από την πόρτα.
Το γάνωμα γινόταν από την  κάπνα  μαγειρικών σκευών της φωτιάς,στο πίσω μέρος των αυτιών.
Το νερό από τις κότες το έδιναν σε παιδάκια να πιούν για να μην ματιάζονται!!!
Όπως και το δρασκέλισμα,που η μάνα πέρναγε πάνω από το παιδί της ,πριν βγεί σε κοινή θέα.

Μερικοί υποστηρίζουν θερμά,ακόμα και σήμερα για τις συνέπειες του ματιού.
Αν και δύσπιστη,έχω δεί ανθρώπους με την ετικέτα του…»ματιαστή»
μετά από έντονη  παρακολούθηση κάποιου ζώου,την επομένη μέρα να ψοφάει,ενώ ήταν υγιέστατο.
Ή και μωρών παιδιών,που ενώ ήταν μια χαρά,μετά απο έκθεση σε μάτι…φθονερό…να αδιαθετεί ξαφνικά σε ανησυχητικό στάδιο ,ενώ μετά το «σταύρωμα» να συνέρχεται αμέσως.

Το μάτι σκάει πέτρα λένε.
Πώς βγήκε αυτή η φράση;
Κάποια παρακολουθούσε έναν μάστορα που κατάφερε και λάξευσε μια πολύ στραβή πέτρα για να την βάλει σε αγκωνάρι ( γωνία) του πέτρινου σπιτιού που έχτιζε.
Η γυναίκα κοίταζε  την λαξευμένη πέτρα  με περίσσιο θαυμασμό και χωρίς να μετακινηθεί…η πέτρα άνοιξε στα δύο.
Όταν κάποιος ματιάζεται τον συνεφέρουν  με κάποια λόγια μυστικά,σταυρώνοντας το νερό με μικρό ξύλινο σταυρό και σβήσιμο κάρβουνων μέσα σ’ αυτό  ,όπως επίσης με  λάδι κι αλάτι ,  με το λάδι του καντηλιού και με  το κόμπιασμα μαντηλιού.
Το τελευταίο με το καντήλι γίνεται με λόγια της Εκκλησίας,τα οποία δίνονται σε άλλους δύο,από ‘κείνον που ξέρει μόνο την Μεγάλη Πέμπτη.
Κι αυτά τα λόγια δεν διαβάζονται δυνατά.
Το «στάυρωμα» πρέπει να γίνει από τρείς, λένε.

Αν κάποιος ξέρει τα λόγια του πιάνουν συνήθως με την πρώτη φορά εκτός κι αν  έχει πολύ «έντονο  μάτι».
Όταν κάποιος ξεματιάζει ,ποτέ δεν τον ευχαριστούν ,γιατί δεν πιάνεται,είναι σαν να μην έγινε.
Η ξεματιάστρα που λέει τα λόγια νιώθει πονοκέφαλο ή χασμουριέται έντονα.
Μόνο πονοκέφαλο έχω νιώσει.

Τι συμβαίνει στην
πραγματικότητα;
Όλα αυτά ισχύουν ,ή είναι δεισιδαιμονίες ;
Όλοι έχουν παραδεχτεί ότι κάτι συμβαίνει με την ενέργεια   των ματιών.

Η επιστημονική εξήγηση είναι οτι τα μάτια εκπέμπουν ηλεκτρομαγνητικά κύματα  που  κάτω από ορισμένες συνθήκες προκαλούν έντονα φαινόμενα ακόμα και …το θάνατο!
Σαν ρεύμα που κυκλοφορεί κι όταν βρίσκει εμπόδιο,γίνεται βραχυκύκλωμα.

Σήμερα,ακούς πολλούς ομορφάντρες και….Αμαζόνες με έναν  απλό πονοκέφαλο ή ατονία να ισχυρίζονται οτι… ματιάστηκαν.
Μερικοί,έχουν όντως πρόβλημα και δεν παίζει ρόλο η εξωτερική ομορφιά.
Όταν γίνεται σε καθημερινή βάση όμως  δεν οφείλεται στο μάτι αλλά… σε αυθυποβολή.

Πού κρύβεται η ευτυχία;

Η ευτυχία,είναι μια έννοια αντικειμενική.
Μερικοί άνθρωποι,είναι ευτυχισμένοι με απλά πράγματα κι άλλοι ενώ έχουν μεγάλη περιουσία,δυστυχούν.
Τα υλικά αγαθά,έχει αποδειχθεί οτι δεν φέρνουν την ευτυχία.
Άνθρωποι πλούσιοι,άνθρωποι που ποτέ δεν τους έλειψε τίποτα,δεν είναι ευτυχισμένοι,ειδικά αυτοί που δεν κόπιασαν για να τα αποκτήσουν.
Συνέχεια  προσπαθούν να αποκτήσουν ακόμα πιο πολλά.
Η απληστία…δε φέρνει την ευτυχία.
Την αναζητούν σε λάθος μέρη,με λάθος τρόπο.
Ενώ άλλοι  άνθρωποι ,είναι ευτυχισμένοι με απλά καθημερινά πράγματα.
Άνθρωποι ανοιχτόκαρδοι οποιασδήποτε τάξης και ηλικίας.
Έτοιμοι να μοιραστούν, λαμβάνουν με χαρά ,αυτό που τους δίνεται.
Και δεν αναφέρομαι σε υλικά αγαθά.
Αλλά σε πράγματα απλά,που δεν κοστίζουν τίποτα.
Μόνο μεγαλείο ψυχής.
Και η αγάπη δεν κοστίζει.
Μια αγκαλιά,ένα χάδι,ένα παιδικό τραγούδι,μπορεί να χαρίσουν σε κάποιους την ευτυχία.
Κι αυτοί που αρκούνται με τόσα λίγα ,είναι οι ηλικιωμένοι,οι απόμαχοι της ζωής,που πλέον δεν είναι παραγωγικοί,αλλά προσφέρουν απλόχερα την σοφία τους,που τους χάρισε  ο χρόνος.
Η

ορμή της

νιότης

είναι αξιοζήλευτη τόσο όσο και η σοφία των γηρατειών.
Όπως και τα παιδιά,έτσι και οι ηλικιωμένοι έχουν τις παραξενιές τους.
Όπως και εμείς.
Μόνο που αυτοί,δεν είναι σε θέση να προσφέρουν κι όλα τους φταίνε.
Νιώθουν παραμερισμένοι από τη ζωή,αν τους παραμερίσουμε κι εμείς ,ειδικά τα άτομα με Αλτσχάιμερ,τότε η πορεία τους φθίνει.
Παραιτούνται πιο νωρίς από τη ζωή.
Αν ρωτήσετε ή αν σκεφτείτε τί πέρασε ένας ηλικιωμένος…
Οι περισσότεροι,έχουν ζήσει το έπος του ’40,την πείνα,τον εμφύλιο,τη δικτατορία,τις αλλαγές της πολιτικής ζωής της χώρας,ως σήμερα.
Οι ηλικιωμένοι,είναι η Ιστορία της Ελλάδας,ζωντανή.
Συζητήστε μαζί τους και θα δείτε πτυχές της Ιστορίας,διαφορετικές απ’ ότι γράφονται στα βιβλία.
Και μην πάρετε μια γνώμη,ρωτήστε πολλούς.
Επισκεφθείτε ένα ΚΑΠΗ,ή ένα γηροκομείο και μάθετε για το πώς αντιμετώπισαν την φτώχεια,τον πόλεμο,την χούντα.
Ακούστε πώς τα κατάφεραν στα δύσκολα χρόνια.
Η χαρά τους,όταν συζητάτε μαζί τους καθρεφτίζεται στην λάμψη των θολωμένων τους ματιών.
Ποιός δε θυμάται στα παιδικά του χρόνια τη γιαγιά,να λέει παραμύθια;
Στους  νέους η γλώσσα προτρέχει της λογικής,όμως με τα χρόνια ωριμάζουν ,αντιμετωπίζουν μια κατάσταση πολύ πιο διαφορετικά απ’ ότι στα δεκαοχτώ μας  και όσο περνάνε τα χρόνια,τους προσθέτουν σύνεση .
Κάποτε θα φτάσουμε κι εμείς στη θέση τους.
Πάντα

έχουν απεριόριστο χρόνο για μας…

που ο χρόνος δε μας αρκεί..

Γυναίκα

Η γυναίκα,η πηγή της ζωής.
Ο τρόπος σκέψης της,η συμπεριφορά της ακόμα παραμένει άλυτο μυστήριο για τους άνδρες.
Κανένας άνδρας ακόμα,δε ξέρει τί θέλουν οι γυναίκες.
«Όταν της δίνεις σημασία,λέει οτι την πιέζεις,
Όταν δεν της μιλάς συνέχεια,λέει οτι αδιαφορείς,
Όταν της κάνεις τα χατήρια,σε τραβάει από τη μύτη,
Όταν δεν της τα κάνεις,σε θεωρεί τύραννο»…
Η γυναίκα,από τη φύση της είναι δυναμική και ασχολείται παράλληλα με πολλά πράγματα.
Παράλληλα μπορεί να φέρει σε πέρας δυο δουλειές σε αντίθεση με τον άνδρα που πρώτα τελειώνει τη μία και μετά ασχολείται με την άλλη.
Εισβάλλει δυναμικά στο χώρο της πολιτικής ,της εργασίας,κατακτώντας την κορυφή.
Διεκδικεί και ζεί τη ζωή!
Ξέρει τα δικαιώματά της και προχωρά ακάθεκτη.
Ακόμα κι αν επιλέξει,να ζεί στη σκιά του άνδρα,κάνει θαύματα.
«Πίσω από κάθε ισχυρό άνδρα,κρύβεται μια γυναίκα».
Όπως παλιά,όταν η γυναίκα -ειδικά στο Ξηρόμερο-δεν είχε δικαιώματα,αλλά μόνο υποχρεώσεις,εφ’ όσον ήθελε ν αλλάξει τη ζωή της,κατάφερνε να κάνει τον άνδρα υποχείριό της.
Κι ο άνδρας,το ισχυρό αυτό φύλο,είχε την ψευδαίσθηση οτι οι αποφάσεις είναι δικές του.
Παντού μπροστά,στη δουλειά ,εργαζόταν μέρα – νύχτα σκληρά για να τα προλάβει όλα.
Αγωνίστρια είτε στην πρώτη γραμμή,είτε πιο πίσω.
Στην επανάσταση του ’21 ,στην αντίσταση ,στον εμφύλιο,άφησε το σημάδι της.
Ο άνδρας τη θεωρούσε και της φερόταν ως κατώτερη,γιατί αυτή αποδέχτηκε αυτό το ρόλο.Δεν έκανε τίποτα για να το αλλάξει,αντίθετα, περνούσε απο γενιά σε γενιά,αυτή την αντίληψη.
Όταν η γυναίκα αντιστάθηκε,όταν σήκωσε κεφάλι ήρθαν τα πάνω-κάτω.
Η επανάσταση της γυναίκας σε όλους τους τομείς  της ζωής,ξένισε αφάνταστα τον άνδρα.
Τα διαζύγια αυξήθηκαν δραματικά γιατί….γιατί η γυναίκα δεν υποχωρεί…λένε το σπίτι το κρατά η γυναίκα….όσο κι αν δεν μας συμφέρει,στην πλειοψηφία είναι αλήθεια.Αυτό δε σημαίνει οτι αποδεχόμαστε τη νοοτοπία αυτή ,χωρίς να προσπαθήσουμε να την αλλάξουμε.
Η ανοχή είναι μητέρα,όλων των εγκλημάτων.
Οι λογικοί άνδρες έχουν αποδεχτεί την ισότητα των δύο φύλων
(άλλο ισότητα κι αλλο φεμινισμός).
Μερικοί κουβαλάνε ακόμα υπολλείματα της νοοτροπίας της ανωτερώτητάς τους.
Και σ αυτό,πάλι γυναίκα ευθύνεται,όταν σαν μάνα γαλουχεί το γιό της με αυτή την αντίληψη.
Συμπέρασμα:
Η γυναίκα σε γεννά….κι η γυναίκα σε πεθαίνει..
Η γυναίκα σε πλάθει όπως αυτή θέλει…
Η γυναίκα σε κυβερνά…κι η γυναίκα σε κάνει αφέντη…
Η γυναίκα σε κρατά…κι η γυναίκα σε διώχνει…
Η αρχή και το τέλος της ζωής σου… οφείλεται στη γυναίκα.

Ακόμα δεν έχω καταλάβει,γιατί γιορτάζουμε μια συγκεκριμένη μέρα και τί είδους ισότητα έχουμε όταν ακόμα και στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις αναγκάζονται να δουλεύουν και να ασχολούνται παράλληλα με το σπίτι και τα παιδιά.

8 Μαρτίου Ημέρα της γυναίκας.

Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας.
Σήμερα,η γυναίκα έχει την τιμητική της.
Χρόνια πολλά,σε όλες τις γυναίκες!

Φρέσκα ψάρια

Τα φρέσκα ψάρια ξεχωρίζουν από το χρώμα των βραγχίων τους,που πρέπει να είναι κόκκινο ή βυσσινί,όχι πιο σκούρο.
Τα μάτια τους πρέπει να γυαλίζουν και να μην είναι ασπρη η κόρη.
Επίσης,το δέρμα τους πρέπει να παραμείνει αναλλοίωτο μετά το καθάρισμα.
Αν στα χέρια μας διαλύονται εξωτερικά,τότε δεν είναι φρέσκα.

Πώς τα καθαρίζουμε

Αν το ψάρι είναι μεγάλο,το βάζουμε σε μια λεκάνη,γεμάτη με νερό,για να μην πετάγονται παντού τα λέπια.
Με το ειδικό εργαλείο που μοιάζει με μικρό τρίφτη,αφαιρούμε τα λέπια με κινήσεις πάνω – κάτω,προσέχοντας να μη βγάλουμε το δέρμα.
Με κοφτερό μαχαίρι-με το οποίο μπορούμε να βγάλουμε και τα λέπια- κόβουμε τα πτερύγια στα πλαϊνά και τα σκληρά σημεία.
Σκίζουμε με το μαχαίρι το ψάρι,από το κεφάλι στην κάτω πλευρά ως τη μέση του ψαριού.
Αφαιρούμε τα εντόσθια και τα βράγχια.
Ξεπλένουμε καλά.
Αλατίζουμε  και τα βάζουμε να σουρώσουν.
Προσοχή τα πτερύγια τραυματίζουν και της σκορπίνας ,πονάνε αφάνταστα.
Αν τα ψάρια είναι μικρά για τηγάνι ,ξύνουμε ελαφρώς τα λέπια,κάτω από τρεχούμενο νερό.
Βγαίνουν εύκολα ,οι σαρδέλες δεν χρειάζονται ξύσιμο,βγαίνουν τρίβοντας ελαφρά με τα χέρια.
Κόβουμε το κεφάλι με το μαχαίρι για να μη διαλυθούν και αφαιρούμε το εσωτερικό τους.
Στα λίγο πιο μεγάλα ψάρια,σκίζουμε ως τη μέση την κάτω πλευρά τους.
Ξεπλένουμε καλά  και αλατίζουμε με μπόλικο αλάτι 2 ώρες πριν το τηγάνισμα.
Τ αφήνουμε να σουρώσουν.
1 κιλό ψάρια μικρά,θέλουν μια χούφτα του ενός χεριού αλάτι ημίχονδρο.

Όταν κάνεις όνειρα

Είναι αναφαίρετο δικαίωμα,κάθε ανθρώπου να ονειρεύεται.
Τα όνειρα,είτε ως μελλοντικοί στόχοι,είτε ως δραπέτευση από την καθημερινότητα,δίνουν νόημα και χρώμα σε μια ανιαρή απλή επιβίωση.
Οι τολμηροί καταφέρνουν να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα.
Αυτοί που τολμάνε ,προχωρούν…ζούν μια ζωή γεμάτη περιπέτειες…διεκδικούν και…ανταμοίβονται …ως νικητές .
Υπάρχουν κι αυτοί που ζούν με τα όνειρα…και μένουν εκεί…γιατί αυτό τους αρκεί..δεν ρισκάρουν,σκεπαζοντάς τα  με την μπέρτα της ασφάλειας ,προστατευμένοι  από απώλειες.
Το ρίσκο όμως,είναι το πρώτο σκαλί της επιτυχίας.
Επομένως αυτοί οι άνθρωποι,δε θα ζήσουν ποτέ δυνατές εμπειρίες.
«Του φοβιτσιάρη η μάνα ποτέ δεν κλαίει «,λένε ….σε αντίθεση με τη μάνα του τολμηρού,που κάθε μέρα παρακαλάει να γυρίσει σώο το παιδί της…και κάθε λεπτό ανησυχεί.
Ο τολμηρός όμως δε σκέφτεται κανέναν.
Μοναδικός του στόχος η πραγματοποίηση των στόχων  του.
Και συνήθως τα καταφέρνει.
«Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ,όλο το σύμπαν συνωμοτεί,για να το αποκτήσεις»!
Μερικές φορές ,ο τολμηρός έχει σύντομη ζωή στη γή,αλλά η υστεροφημία είναι αυτή που του χαρίζει μια θέση στην αιωνιότητα.
Η ζωή που έζησε ισούται με δέκα  μονότονες  ζωές .
Όταν όμως θέτεις τα όνειρά σου,ως στόχους,ως σκοπό της ζωής σου,τότε κατακτάς την κορυφή.
Αρκεί να είσαι σίγουρος για σένα,πνίγοντας τις ανασφάλειες και κλείνοντας τ αυτιά,σ’ αυτούς που προσπαθούν να σε πείσουν οτι τα όνειρά σου,είναι πολύ μεγάλα,γιατί απλούστατα αυτοί δεν τολμούν,ή δεν μπορούν να κατανοήσουν τις σκέψεις σου.
Αρκεί να μη φτάσεις στο άλλο άκρο,εθελοτυφλώντας και… ως αιθεροβάμων να οδηγείσαι… στον Δονκιχωτισμό,(χωρίς να έχεις αίσθηση της πραγματικότητας).
Τα όνειρα ….δίνουν νόημα και χρώμα!

«Τα όνειρά μου,σαν αετοί στο μπλε του ουρανού, σταυραετοί.
Κοιτάω ψηλά και προχωρώ
κοιτάω μπροστά…
και έτσι ζω!»

Γιατί οι άντρες πεθαίνουν πρώτοι;

Κάθε μέρα στο Ξηρόμερο,οι καμπάνες ηχούν πένθιμα.

Στο άκουσμά τους,όλοι ρωτάνε… ποιος πέθανε;Ποτέ δε λέμε ποιά… πέθανε.

Γιατί;Γιατί συνήθως πεθαίνουν άντρες,αφήνοντας πίσω τους χήρες.

Χήρες παντού,ειδικά ηλικιωμένες,ντυμένες στα μαύρα,καλυμμένες με μαντήλι.

Παρασκευή απόγευμα,όλες οι χήρες πάνε πρόσφορο στην εκκλησία.

Και σήμερα Ψυχοσάββατο,μαυρολογάνε οι δρόμοι προς τις εκκλησίες.

Γιατί πεθαίνουν όμως,πρώτα οι άντρες;

Λένε,οτι οι οδύνες της γέννας κάνουν πιο ανθεκτικές τις γυναίκες.

Παλιά,τότε που ο άντρας ,ήταν δικτάτορας,κάνοντας το βίο αβίωτο στην γυναίκα του,τότε που έψαχνε την παραμικρή αφορμή για να δείξει την» ανωτερότητα»του πάνω της,τότε που  άφηνε όλες τις δουλειές σε’κείνη,
λογικό για μένα ,ήταν η γυναίκα αυτή,να τον καταριέται κρυφά,μή έχοντας άλλον τρόπο ξεσπάσματος.

Κάποια στιγμή,οι κατάρες αυτές,έπιασαν τόπο.

Αυτός…μας αφήνει… χρόνους και η χήρα του …ξανανιώνει.

Εκτός κι αν υπάρχει Θεία Δίκη και τιμωρεί μ ‘αυτόν το τρόπο τους σκληρούς άντρες , απαλλάσοντας τη γυναίκα από αυτό το μαρτύριο.

Η μήπως ο Θεός αγαπάει πιο πολύ,τους άνδρες και τους παίρνει κοντά πιο νωρίς, του για να τους γλυτώσει απο την… γυναικεία μουρμούρα;

Η γυναίκα,αν το έχει βάλει στόχο,όπου και να πάει,θα τον βρεί για…δεύτερο γύρο μουρμούρας.

Αυτό που με κάνει ν’αναρωτιέμαι,είναι γιατί η γυναίκα,μιλάει με τόση  αγάπη για τον μακαρίτη….ειδικά οταν μαρτύρησε κυριολεκτικά πλάι του,ως σύζυγος….εκτός κι αν …ο φόβος ,της έγινε συνήθεια.

Ή… κατά βάθος είναι ευχαριστημένη… και ως ύστατη ένδειξη ευγνωμοσύνης,που επιτέλους ελευθερώθηκε από αυτό τον τύραννο.. κλαίει,οδύρεται και παινεύει τον μακαρίτη….ποιόν…αυτόν που τους ξερίζωνε τούφες μαλλί,που έσπαγε την βλάχικη  γκλίτσα πάνω της …. που της φερόταν ,σαν σκλάβα του.
Παρατήρησα επίσης,οτι σύζυγοι τέτοιων ανδρών και εν ζωή,όταν έχουν την ανάγκη τους,αυτές τους την προσφέρουν απλόχερα,με περίσσια στοργή και φροντίδα,σαν να είναι ο ευεργέτης τους…ενώ άλλες που ο σύζυγος τους τις υπολόγιζε ,τις σεβόταν,εκείνα τα δύσκολα χρόνια,σήμερα όταν εκείνοι έχουν ανάγκη τη φροντίδα τους,αυτές τους φέρονται άσχημα.
Μπερδεύτηκα…
Τελικά…. τί θέλουν οι γυναίκες;

Σήμερα,γάμος γίνεται…

Έλαβα ένα προσκλητήριο γάμου,πριν από το καλοκαίρι.

Ήταν… πρωτότυπο.
Το χαρτί,τυλιγμένο ρολό ,σαν αρχαίος καμμένος πάπυρος,κλεισμένος με  ανάγλυφη,σφραγίδα κεριού,
Άνοιξα ,να το διαβάσω… και το κείμενο…γραμμένο σε μορφή,που θυμίζει … παραμυθένιες εποχές…
Από κάτω σε κρυφή εσοχή είχε μια καρτούλα:»Μετά  το μυστήριο,θ’ ακολουθήσει γαμήλιο γλέντι σε κοσμικό κεντρο στο Αγρίνιο».
Πραγματικά..πανέμορφο.
Η τεχνολογία στις υπηρεσίες,της φαντασίας,δημιουργεί αξιοθαύμαστα πράγματα.
Σαν φίλοι πήγαμε και στο κρεβάτι την Πέμπτη,δυο μέρες,πριν το γάμο.
Το κρεβάτι,γίνεται στο σπίτι των μελλόνυμφων,που έχει ήδη ετοιμαστεί για να υποδεχτεί το ξεκίνημα,μιας καινούργιας  ζωής.
Το σπίτι ,αγοράστηκε ..με δάνειο
από κοινού.
Έχεις όλες τις σύγχρονες ανέσεις.
Όλα είναι στη θέση τους…τα έπιπλα,οι κουρτίνες…τα φωτιστικά…οι ηλεκτρικές συσκευές…όλα καινούργια!
Κι όλα… πανέμορφα!
Το μπαλκόνι του σπιτιού, στολισμένο με χρυσές και λευκές γιρλάντες,απο τούλι και σατέν…
όπως και η εξωτερική σκάλα.
Είχε μαζευτεί κόσμος στο σπίτι.
Εκεί έστρωσαν το νυφικό κρεβάτι,με τα ρούχα της νύφης.
Ωραίο σετ λευκών σεντονιών, όλο κοφτό μηχανής,που απεικόνιζε αγγελούδια,ένα σε κάθε μαξιλάρι και δύο,να χορεύουν στην κορυφή του σεντονιού.Όλο λεπτοδουλεμένο και ιδιαίτερα προσεγμένο.Κέντημα,που προκαλεί όλα τα βλέμματα πάνω του,εξαιτίας της υπομονής της δημιουργού…έργο τέχνης!
Πάνω από το σεντόνι ,ένα υπέροχο σαμπανί κουβερλί με πέτρες swarofski.
Πάνω στο στρωμένο κρεβάτι,φίλοι και συγγενείς,ρίχνουν ροδοπέταλα  με ρύζι και χρήματα ή δώρα,με τις καλύτερες ευχές για το ζευγάρι.Οι δύο πεθερές,συνηθίζεται να ρίχνουν… λίρες.
Πάνω στο κρεβάτι,ανεβάζουν,ένα μικρό αγοράκι,για να κάνει η νύφη ….αγόρια.
Παραμονές του γάμου,η οικογένειες των μελλόνυμφων,κάνουν ξεχωριστά γλέντια συνήθως στο σπίτι τους ή σε κάποιο μικρό κέντρο. Κι είσαι τυχερός αν είσαι…απρόσκλητος…δεν θα κλείσεις μάτι όλη την νύχτα(αλλά,δεν παραπονιέσαι…γιατί και στις δικές σου χαρές..άλλοι ξενυχτύσαν εξ’αιτίας σου…οι τουφεκιές και η πολύ δυνατή μουσική,είναι χαρακτηριστικά των σημερινών γάμων ,στο Ξηρόμερο.
Λίγες ώρες,πριν το γάμο συγγενείς και φίλοι μαζεύονται στο σπίτι.
Ο αδερφός του γαμπρού,φεύγει 10 λεπτά πριν το γάμο,με συνοδεία τρεις,τέσσερις συγγενείς,για το «παπούτσι».
Το νυφικό παπούτσι,συνήθως πέδιλο,τοποθετείται σε ασημένιο δίσκο ,με ρύζι και ροδοπέταλα.
Στο σπίτι,υποδέχονται τους συμπεθέρους και τους συνοδεύουν ως την νύφη που τους περιμένει καθιστή.
Ο κουνιάδος,φοράει το παπούτσι της νύφης,βάζοντας λεφτά ως πάτο.
Η ώρα του γάμου φτάνει.…η εκκλησία στολισμένη με συνθέσεις λουλουδιών και στο κέντρο τους,  χαμηλό,αλλά μεγάλο κερί….στρωμένο κόκκινο χαλί…μέχρι το τέλος της σκάλας…κι ο γαμπρός στην εκκλησία περιμένει…ντυμένος πανάκριβα…»σωστός…γαμπρός»…ανήσυχος τηλεφωνεί με το τελευταίας τεχνολογίας κινητό του….γιατί η νύφη αργεί….αλλά να …φτάνει…παρόλο που δεν είναι μακριά έρχεται με το στολισμένο ακριβό αυτοκίνητο… που πάνω του έχει  τούλι ,σαν αυτά του σπιτιού και λουλούδια σαν αυτά της εκκλησίας…ανοίγει η πόρτα και κατεβαίνει….λάμπει ολόκληρη…το χτένισμά της,ανάλαφρες μεταξένιες μπούκλες φαίνεται απλό,αλλά 4 ώρες έμεινε στο κομμωτήριο…αναδεικνύει,τα υπέροχα χαρακτηριστικά του προσώπου της…το νυφικό της στενό πάνω,ημιδιάφανο…κεντημένο στο χέρι ,με πέτρες swarofski…που την κάνει να μοιάζει …με θεά!
Η κούραση από το τρέξιμο τόσων μηνών-για το σπίτι,τις προσκλήσεις,το κέντρο…για  έναν γάμο,όπως εκείνη τον ονειρεύτηκε-έχει καλυφθεί με το επαγγελματικό μακιγιάζ ….δεν ξεχωρίζεις αν είναι κοπέλα από χωριό ή νικήτρια καλλιστείων…και από την απέραντη χαρά της…που επιτέλους ...ζεί…το δικό της παραμύθι...
Προχωράει μ’ έναν αέρα δυναμισμού… και σιγουριάς…η ζωή είναι δική της…όπως και οι επιλογές της…κι ο γάμος της….όπως τον ονειρεύτηκε….παραμυθένιος…

Ακολουθούν δύο μικρά κοριτσάκια τα παρανυφάκια,ενώ άλλα δυο περιμένουν μαζί με το γαμπρό.

Χαρίζει το πιο γλυκό χαμόγελο στο μαζεμένους καλεσμένους,που περιμένουν απ’έξω…  και την ελευθερία της …μαζί με την απεριόριστη αγάπη της…σε κείνον…που επιτέλους χαμογελά….κατεβαίνει.. προσφέρει την ανθοδέσμη που κρατούσε για κείνη…και την υποδέχεται φιλώντας την…ενώ πρίν ασπάζεται τον πατέρα και τον αδερφό της νύφης που την συνόδευσαν ως εκεί…(μάλλον για να είναι εντελώς  σίγουροι…οτι το» βάρος»…θα παραδοθεί στον «σωτήρα τους»)…
Κάθε γάμος,μοιάζει με…υπερπαραγωγή.
Φώτα και κάμερες παντού.
Λάμπουν και οι δύο …κι όλοι… τους καμαρώνουν.
Ακόμη…όλοι περιμένουν το σημείο,όπου ο παπάς λέει: » η δε γυνή,να φοβείται τον άνδρα», να δούν,αν η νύφη πατήσει ,το πόδι του γαμπρού.
Στο χορό του Ησαΐα,όλοι ραίνουν το ζευγάρι,με ρύζι και ροδοπέταλα ,που τους μοίρασαν 2-4 παρανυφάκια ,κρατώντας μικρά καλαθάκια.
Και τέλος…οι ευχές…το ζευγάρι και οι κουμπάροι,μαζί με τους γονείς του ζευγαριού,ευχαριστούν τους καλεσμένους,
(πολλοί,δίνουν εκείνη την ώρα το δώρο του γάμου,στο ζευγάρι ή στους γονείς του).

Στην είσοδο της εκκλησίας,μοιράζονται, στους καλεσμένους μπομπονιέρες,ενώ δίπλα είναι και το δώρο του κουμπάρου,σε όμορφη συσκευασία(χρυσό κόσμημα συνήθως ).

Ο κουμπάρος  αναλαμβάνει τα έξοδα για τα στέφανα,το δίσκο με τα ποτήρια και τον εσωτερικό στολισμό της εκκλησίας,ενώ δίνει και ξεχωριστό ακριβό δώρο.
Ακολουθεί κανένα δύωρο με φωτογράφιση της πιο όμορφης ημέρας του ζευγαριού.

.Μετά το μυστήριο,

καθώς το ζευγάρι κατευθύνεται,προς το στολισμένο αυτοκίνητο…έχουν ως φόντο…εντυπωσιακά πυροτεχνήματα , βαδίζοντας πάνω στον κόκκινο διάδρομο(-τάπητα),πλαισιωμένο από  τα ανθοστόλιστα αναμμένα κεριά .

Το ζευγάρι πρώτα κατεβαίνει στο πατρικό σπίτι του γαμπρού,όπου η πεθερά ,με λευκό μαντήλι την υποδέχεται ,για να της δώσει μέλι…να είναι γλυκός ο έγγαμος βίος.
Ένα μαντήλι  με αμύγδαλα,κουφέτα,ρύζι και ροδοπέταλα,δίνεται στην νύφη,να τα σκορπίσει παντού.

Ακολουθεί το σπάσιμο του ροδιού .

Το ζευγάρι κάθεται και ο ανύπαντρος κουνιάδος, ή ένα ανύπαντρο αγόρι σερβίρει στη νύφη ελληνικό καφέ κι αργότερα,γλυκό του κουταλιού.

Η νύφη με τη σειρά της αφήνει λεφτά στο δίσκο.

Φτάνοντας στο κέντρο:
Τα τραπέζια στρωμένα…οι καλεσμένοι με σειρά καθισμένοι.
Το τραπέζι του ζευγαριού,συνήθως,είναι στην κορυφή του κέντρου,στολισμένο,με γιρλάντες.Στο  τραπέζι αυτό,κάθονται τα πεθερικά και οι κουμπάροι.
Η μουσική χαμηλωμένη…δυναμώνει,όταν το γαμήλιο εμβατήριο παίζει,καθώς εμφανίζεται ,το αστραφτερό ζευγάρι….
Όλοι χειροκροτούν …
Οι νεόνυμφοι,στην πίστα του κέντρου...χορεύουν ευτυχισμένοι … blues …έπειτα…τους σερβίρεται σαμπάνια, σε ασημένιο δίσκο και όμορφα ,χαραγμένα ψηλά ποτήρια… πλέκουν , τα χέρια τους ,έτσι ώστε, η νύφη να πίνει από το ποτήρι του γαμπρού,ενώ εκείνος από το ποτήρι της νύφης…
και… η κοπή της τούρτας,κρατώντας το μαχαίρι και οι δύο μαζί…
Η νύφη γλυκαίνει τον γαμπρό κι αυτός με τη σειρά του την νύφη.
Η μουσική, δημοτική….πρώτα χορεύει η νύφη,ο γαμπρός ,τα πεθερικά και οι κουμπάροι…τσάμικα στη συνέχεια,για τους γονείς του ζευγαριού…χορεύουν με καμάρι κι απέραντη ικανοποίηση,που ο σκοπός τους,τελείωσε…
Επιτέλους ξανάσαναν!
Πάντρεψαν τα παιδιά τους…(στο Ξηρόμερο είναι δύσκολο να βρείς νύφη).
Και το γλέντι φουντώνει
Όλοι χορεύουν,ελαφροδημοτικά,τσιφτετέλια,χασάπικα και ζεϊμπέκικα,για τους πιο νέους…ως το πρωί...
Καθώς το ζευγάρι,περνάει από όλα τα τραπέζια τσουγκρίζοντας τα ποτήρια του με τους όλους τους  καλεσμένους ,ευχαριστεί για τις ευχές τους …
» Να ζήσετε !»

Ένα μωρό στη ζωή μας.

Η μητρότητα,είναι το καλύτερο δώρο για μια γυναίκα.
Με τον ερχομό ενός μωρού ,η ζωή σου αλλάζει.
Στην αρχή,νιώθεις αμήχανα.
Ίσως από φόβο,για τη δυνατότητά σου να ανταπεξέλθεις,στις καινούργιες σου υποχρεώσεις.
Το πρώτο κράτημα του μωρού σου,στην αγκαλιά σου,σου δίνει αμέσως ανακούφιση,για την ταλαιπωρία τόσων μηνών.
Όταν αντικρύζεις,για πρώτη φορά,αυτό το πλασματάκι,το αθώο του βλέμμα….τα μικροσκοπικά του χεράκια…το υπέροχο βρεφικό του άρωμα,(που όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα ξεχάσεις ποτέ)…αισθάνεσαι υπερηφάνεια και μια κρυφή χαρά να  πλημμυρίζει την καρδιά σου…
Στο πρώτο κλάμα του,τα χάνεις…όσα βιβλία κι αν έχεις διαβάσει ,εκείνη τη στιγμή τα ξεχνάς..άλλο η θεωρία κι άλλο η πράξη.
Παρ’όλες τις υποθετικές πρόβες,στην πρεμιέρα,έχεις πολύ τρακ,που σιγά- σιγά διαλύεται …με το πρώτο του χαμόγελο!
Θέλεις να  του προσφέρεις τον καλύτερό σου εαυτό.
Μέρα με τη μέρα ,τα πας όλο και καλύτερα.Νιώθεις πιο σίγουρη!
Το μητρικό ένστικτο και οι συμβουλές του παιδίατρου,είναι οι  πιστοί σύμμαχοί σου,στον πιο γλυκό αγώνα…
Η σχέση σου με το μωρό σου μέρα με τη μέρα γίνεται πιο δυνατή ,ειδικά με τον μητρικό θηλασμό ,που προσφέρει ό,τι καλύτερο στο μωρό.
Μεγαλώνοντας σε κάνει να το αγαπάς όλο και πιο πολύ,όταν σου χαμογελάει,όταν ακούς για πρώτη φορά το μελωδικό του γέλιο,όταν πεί τις πρώτες του λεξούλες.
Για σένα,είναι όλος ο κόσμος!
Το να μεγαλώνεις ένα παιδί( ή πολλά),είναι δύσκολο,αλλά ο κόπος σου δικαιώνεται,απλά …με ένα του(τους) χαμόγελο!
Το καλύτερο βραβείο!
Πολλά ζευγάρια,προσπαθούν χρόνια να αποκτήσουν παιδί.
Άνθρωποι άξιοι για γονείς,που λαχταρούν να μεγαλώσουν ένα μωρό…που είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα ,να θυσιαστούν,ώστε να κρατήσουν στην αγκαλιά τους,το δικό τους αγγελούδι.
, και τελικά..δεν τους δίνεται αυτό το θείο δώρο.
Είναι και μια άλλη κατηγορία ανθρώπων,εντελώς… ακατάλληλοι,για γονείς.
Με δική τους επιλογή ή όχι,αποκτούν παιδιά,παραμελούν το καθήκον τους ως γονείς…τα βασανίζουν είτε αδιαφορώντας εντελώς γι αυτά,είτε κακοποιώντας τα.
Αντί να γίνουν ασπίδα προστασίας των παιδιών τους,γίνονται οι βασανιστές τους…οι τυρρανοί τους..δημιουργούν τις ιδανικές προϋποθέσεις για να γίνουν τα παιδιά τους… μελλοντικοί… εγκληματίες…
Κανένα παιδί δεν γεννιέται εγκληματίας…στην πορεία γίνεται…από την αδιαφορία των μεγάλων.
Δε φταίνε τα παιδιά,που ήρθαν στον κόσμο!
Εμείς τα φέραμε και δεν είναι απλά υποχρέωση μας…είναι καθήκον μας…να τα προστατέψουμε και…να τους προσφέρουμε ό,τι καλύτερο….την αγάπη μας…την φροντίδα μας…την στοργή μας.
Γιατί τα παιδιά,δεν φταίνε για τα προβλήματά μας…δεν είναι εκείνα υπεύθυνα για τα δικά μας λάθη…
Τα παιδιά είναι ευλογία…κι όχι καταναγκαστικό έργο.

Μια γιαγιά από τη Σμύρνη.

{ Τετάρτη απόγευμα,μιας κουραστικής μέρας.
Η μέρα στο γραφείο,ήταν εξαντλητική.
Επιτέλους σπίτι!
Εκεί με περίμενε ,
μια αναπάντεχη επίσκεψη.
Η νονά της μαμάς μου, που ήταν από την Σμύρνη.
Κοντεύει τα  100,μπορεί και παραπάνω,αλλά κρατιέται καλά.
Χαμογελαστή και με μάτια,γεμάτα αγάπη.
Την έφερε η κόρη της,για να δει την αναδεχτή της.
Απόγευμα κι η μητέρα μου,
έχει σερβίρει αχνιστό ελληνικό καφέ στην γερόντισσα και της κάνει παρέα,χαζεύοντας ,στη τηλεόραση το αγαπημένο της τούρκικο σίριαλ( φανατική τηλεθεάτρια,του συγκεκριμένου).
Εγώ,προτιμώ να χαλαρώσω με ελληνική μουσική.
Ανοίγω το ράδιο …
» Η Σμύρνη,μάνα, καίγεται….καίγεται… και το βιός μας».
Η γερόντισσα,σε συνδυασμό των  τούρκικων λέξεων και αυτού του τραγουδιού,αναστατώνεται…συνοφρυώνεται.
Παραξενεύτηκα,η μάνα μου άρχισε να ανησυχεί,ρωτώντας την με στοργή και συμπόνοια.
» Νονά μου…τι συμβαίνει;…..τί έπαθες;…να φωνάξουμε τον γιατρό που μένει από πάνω μας;…να καλέσουμε την κόρη σου;…»
Η γερόντισσα,άλλαξε χρώμα…
Σαν να την έλουζε κρύος ιδρώτας.
Δεν απαντούσε…
Η μάνα μου,πήρε το τηλέφωνο και προσπαθούσε να καλέσει το γιατρό,λέγοντάς μου…»μεγάλη γυναίκα,είναι,έχει προβλήματα».
Η κυρά – Σουμέλα,αναστέναξε μ’ έναν καημό κι  ένα σκοτείνιασμα στο βλέμμα της.
» Νονά μου….είσαι καλά;….» ξαναρώτησε η μάνα μου, ενώ εγω παρακολουθούσα ,αμήχανα.

«Ήταν Αύγουστος…
Ο στρατός γύρισε πίσω…όπως και οι μεγάλοι…η απελευθέρωση…που τόσο πολύ ποθούσαμε κρυφά..και μας έκαναν να πιστέψουμε ότι θα ζήσουμε επιτέλους λέφτεροι…στον τόπο μας…στη Σμύρνη…τελικά ήταν όνειρο….μόνο ένα όνειρο…
Όλη η Σμύρνη καίγεται…ο  γείτονάς μας,είπε στον πατέρα μου πως Τούρκοι στρατιώτες,περιέλουζαν,με πετρέλαιο,τα ελληνικά κι αρμένικα σπίτια.
Η τουρκική συνοικία,παραμένει ανέπαφη,του είπε,εμάς καίνε…
Καίγεται….η Σμύρνη καίγεται…
Η πόλη μας….η πλούσια αυτή πόλη…που αποτελούσε το μεγαλύτερο εμπορικό λιμάνι….όλες οι τέχνες γνώρισαν άνθιση..
Οι δρόμοι της…οι δεξιώσεις που έκαναν σχεδόν όλοι…τίποτα δεν μας έλειπε….ό,τι ήθελες,μπορούσες να το βρείς στη Σμύρνη…απ’ όλα τα μέρη της γής
Οι Τούρκοι δεν έβλεπαν με καλό μάτι  την ανάπτυξη της Σμύρνης.
Ήθελαν να έχουν τον πλήρη έλεγχο.
Εμείς ζούσαμε…ήσυχα…αρμονικά,οι μεγάλοι τα ‘κάναν όλα…
Κι η Ελλάδα,θ’ ανερχόταν σε μεγάλη δύναμη…κι οι φίλοι μας…οι Ευρωπαίοι,που θα βοηθούσαν…κι εμείς…τους πιστέψαμε..πιστέψαμε τους υποκριτές …τους Φαρισαίους…
Τ’ αργύρια..όλα γι αυτά γίνονται…αυτά σταυρώσαν το Χριστό…γι αυτά κι η Σμύρνη….
Για το Σταυρό,δεν θα μας θέλανε,εκεί…γι αυτό την κάψανε….για να μην ξαναγυρίσουμε ποτέ..να έχει μόνο τζαμιά…
Όλη η Σμύρνη καίγεται…ουρλιάζει….αργοπεθαίνει…..
Ωωωωωχ ,Παναΐα μ’ Σουμελά…
Τσέτες ,άρχισαν απ’ το πρωί,τις σφαγές…τις λεηλασίες,τα κορίτσια κι οι γυναίκες….ατιμάζονται…βιάζονται!
Η ξαδέρφη μου ,20 χρόνω’,πανέμορφη….ντύθηκε σαν γριά,γανώθηκε, για να γλυτώσει το ατίμασμα.
Πολλές,προτίμησαν το θάνατο,απ’ την ατιμία.
Ο κόσμος μάζευε,ό,τι μπορούσε,θυμάμαι η μάνα μου,έκρυψε τις λίρες,στο διπλό πάτο ,η θειά μου,έβαλε τα χρυσαφικά της  και τα εικονίσματα…στα ρούχα της.
Τα εικονίσματα,πάση θυσία τα διέσωσαν…ενώ οι παπάδες ,μαρτύρησαν στα χέρια των στρατιωτών…κι ο μητροπολίτης,στα χέρια του όχλου…
Άλλες κρύβονται στα μνήματα…
Μας είπαν οτι θα μας περιμένουν καράβια,στο λιμάνι,να μας πάρουν…
…..
Θυμάμαι η μάνα μου,μου έδεσε τα μάτια και με τράβαγε για το λιμάνι….παντού μύριζα καπνό δεν έβλεπα…
Περπατούσα βιαστικά…κρατώντας το χέρι της μάνας μου σφιχτά….σκοντάφτω παντού και συνέχεια….ο δρόμος…έχει εμπόδια….δε ξέρω που σκοντάφτω….δε βλέπω….
Ακούω κραυγές,ουρλιαχτά…παρ’ όλο που τ ‘ αυτιά μου είναι καλυμμένα με κερί, μα…εγώ ακούω…σπαρακτικές φωνές.. που μετά από λίγο σταματούν…αλλά ξεπετάγονται άλλες καινούργιες…πιο πολλές….χιλιάδες…από παντού…
Μάλλον φτάσαμε στο λιμάνι…με πάταγαν, πατούσαν πάνω μου, αλλά η μάνα μου με δύναμη,με τράβηξε…
Οι λίρες,έγιναν το μέσο για τη σωτηρία.
Μπήκαμε στο πλοίο ,μαζί με άλλους .
Το καράβι όμως δεν έφευγε,από κεί..προχωρούσε λίγο και σταμάταγε… έβρισκε εμπόδια…παντού,όπως στο δρόμο….
Επιτέλους….η μάνα μου,έβγαλε το μαντήλι απ’ τα μάτια μου….έβλεπα…τη Σμύρνη από μακριά πνιγμένη στους καπνούς…όπως κι άλλα καράβια..από μακριά να…παρακολουθούν….το» θέαμα»…
Χωρίς να βοηθάνε,δεν πλησιάζουν..
Πολλοί στο ταξίδι,ρίχνονταν στη θάλασσα …για να μην κολλήσουμε….είπαν.
Μια μάνα ,στην αγκαλία  της κρατά σφιχτά,ένα μαξιλάρι τυλιγμένο,με παιδική,πλεχτή κουβέρτα…και έκλαιγε και χτυπιόταν…
Άλλοι,κοιτάζαν  με απλανές βλέμμα…λέγοντας ασυναρτησίες..λες και βγήκαν από…όνειρο…
Φτάσαμε στο λιμάνι….νηστικοί,άπλυτοι….κουρελιασμένοι….
Η μάνα μου έκανε το σταυρό της κλαίγοντας…» Δόξα την Παναΐαν»,έλεγεν μ αναφιλητά.
Σ’ όλο το ταξίδι άκουγα τους λυγμούς της…ο πατέρας μας δεν ήταν μαζί μας..τον πήραν στρατιώτες,στα τάγματα εργασίας…ρώτησα τί ήταν αυτά…μου είπαν..όταν ξανάρθουμε στην πόλη μας,θα βρούμε και το πατέρα μας ,να μας περιμένει…να ξαναχτίσουμε το σπίτι μας.
Ένιωσα βλέμματα περιφρόνησης πάνω μου…
Κάποιοι άνθρωποι,μας έδωσαν ξύλα..σανίδια…
Οι άντρες,ανάμεσά τους κι ο θείος μου,άρχισαν να δουλεύουν αμέσως …
Κι έφτιαξαν καλύβες να μείνουμε.
Το χειμώνα κρυώναμε…
Μας κοιτούσαν,αυτοί οι άνθρωποι…περίεργα και μας φώναζαν …»τουρκόσπορους.»..
Ο θείος μου,εξοργίστηκε τόσο μ ‘ αυτήν την κουβέντα.
Και τους μεγάλους,έτσι τους φώναζαν…
Αλλά,όλοι υπέμεναν τέτοια σχόλια…ελπίζοντας οτι θα ξαναγυρίσουν στην πατρίδα τους…
Γιατί,εκεί,ήταν η πατρίδα τους,έλεγε …..εδώ είμασταν πρόσφυγες….τα ίδια μας…τ’ αδέρφια
(Έλληνες της κυρίας Ελλάδας
),μας αποκαλούν ξένους…πρόσφυγες..
Μετά από καιρό,μας δώσανε,σπίτια πέτρινα….( το κράτος)
Μεγάλο βοήθημα,είπε ο θείος μου.
Όταν μεγάλωσα ,είχα ακόμα την απορία…τί δεν έπρεπε να δω…τί δεν έπρεπε ν ‘ ακούσω τότε.. πού σκόνταφτα…αν και άκουγα..αυτές τις φωνές,που αμυδρά θυμόμουν,ήρθαν πάλι στ αυτιά μου…
Ούτε τότε μου είπαν…
Μετά απο καιρό μου εξήγησαν κι έμεινα ακίνητη,να κλαίω μ αναφιλητά και για μέρες…
Και τότε εκλαιγα…αλλά από φόβο…
Η τουρκική θηριωδία…η κτηνωδία τους,ξεπερνά και την πιο αρρωστημένη φαντασία…
Η κόλαση…μπροστά σε κείνα που έκαναν οι Τσέτες,φάνταζε…παράδεισος…
Κανένας νούς δε μπορεί να χωρέσει αυτά που έγιναν εκεί…τότε..
Μόνο το ένα μικρό ποσοστό,γλύτωσε….»
Έμεινα,παγωμένος  από αυτά που περιέγραφε η γερόντισσα νονά.
Ευτυχώς,που ήταν παιδί και δεν καταλάβαινε…η μανία των Τούρκων,θανάτωνε και παιδιά.
Ευτυχώς,που τα μάτια της ήταν κλειστά και δεν έβλεπε … Και δεν άκουγε στην πραγματική ένταση,των κραυγών.
Είχα διαβάσει ιστορία και ήξερα γιατί μιλούσε..δεν περίμενα να τα θυμάται..δεν φανταζόμουν,οτι το τούρκικο σίριαλ,θα της ξυπνήσει τόσο έντονα,μνήμες εφιαλτικές.»}
Όχι!Δεν είναι αφήγηση,πραγματική.
Αλλά δεν είναι είναι προΐόν της φαντασίας μου.
Είναι η Ιστορία!
Μόνο!
Το τι συνέβη,τότε…που κάποιοι έγραψαν για…συνωστισμό.!!!
Είναι η Ιστορία,που βολεύει πολλούς, να  ξεχάσουμε!

Απέκρυψα κάποιες πολύ σκληρές περιγραφές.όχι για να τους δικαιολογήσω,απλά δεν άντεχα
Αλλά δεν τα ξεχνάμε,δεν τα προσπερνάμε.
Δεν ξεχνάμε το ρόλο των» φίλων» μας,(μη βιαστείτε να με χαρακτηρίσετε φασίστρια).
Δεν ξεχνάμε τί έκαναν οι Τούρκοι,παρ’ οτι στα σχολεία τους,τα παραλείπουν.
Δεν τ ‘ αναφέρουν».
Μετά από τόσα χρόνια ,οι δύο χώρες,έχουν φιλικές σχέσεις…

Κι αν εμείς ξεχνάμε,αυτοί οι άνθρωποι,δεν ξεχάσουν..μερικοί ζούν.
Αυτοί οι άνθρωποι,ξεκίνησαν με ηθικό τσακισμένο και μέσα από τις στάχτες..ερχόμενοι από μία κόλαση… ξαναγεννήθηκαν.
Ξεκινώντας από το μηδέν ,υπομένοντας,τ’ απαξιωτικά σχόλια και συμπεριφορά  των «γνήσιων» παιδιών της Ελλάδος,με σκληρή δουλειά,έφτιαξαν ξανά… περιουσίες.
Μετέδωσαν τον πολιτισμό τους, στην φρεσκοξυπνημένη-από το λήθαργο της τουρκοκρατίας-Ελλάδα.
Σήμερα,αν και ενσωματώθηκαν με τους υπόλοιπους Έλληνες,για πολλούς,παραμένουν…πρόσφυγες!

Τα μαθητικά μας χρόνια.

Πέρασε καιρός…αλλά μοιάζει,σαν να ήταν χθές.
Τα μαθητικά τα χρόνια!
Χρόνια ανέμελα…αξέχαστα!
Υπάρχει κανείς,που μπορεί να ξεχάσει τα μαθητικά χρόνια;
Την αγωνία για τα αποτελέσματα των διαγωνισμάτων, τα λευκώματα…τις αφιερώσεις σε τοπικούς σταθμούς…τις δυνατές φιλίες…τα πρώτα ερωτικά καρδιοχτύπια…τις επαναστάσεις μας,απέναντι στο » σύστημα»
(,τις οποίες,τελικά,»την πλήρωναν «,οι οικογένειες μας!)
Πιστεύαμε,οτι μπορούμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο,να τον κάνουμε καλύτερο.
Υποσχεθήκαμε,οτι ποτέ δεν θα γίνουμε γρανάζια του συστήματος,θα είμαστε εμείς…ποτέ δεν θα γινόμασταν » κουρδιστά ανθρωπάκια».
Η ορμή της νιότης…πρώτα αποφασίζαμε και κατόπιν σκεφτόμασταν.
Νιώθαμε πανίσχυροι,οτι είχαμε την δύναμη,να κάνουμε σχεδόν τα πάντα!
Για έναν καλύτερο κόσμο!
Όνειρα!Πόσα όνειρα κάναμε!Για το μέλλον μας,για τον κόσμο,για την αγάπη!
Αλληλοϋποσχεθήκαμε,αιώνια αγάπη,παντοτινή φιλία,σχεδόν όλοι μας!
Οι φιλίες,τότε ήταν αγνές!
Όλα ήταν όμορφα σε κείνη την ηλικία,αλλά οι ανησυχίες μας και οι προβληματισμοί μας,δεν μας άφηναν να το δούμε.
Το σχολείο τελειώνει και η προσγείωση στην,πραγματικότητα,απότομη!
Προτεραιότητα μας,η εύρεση εργασίας,( γι αυτούς,που σπούδασαν,η στιγμή αυτή,ήρθε αργότερα).
Για τα κορίτσια του τόπου μας,άρχισε μια πλύση εγκεφάλου,σχετικά με τον γάμο.
Το τί επιχειρήματα χρησιμοποίησαν,για να μας πείσουν,οτι  ο γάμος,είναι ο προορισμός του ανθρώπου ,υπερτονίζοντας τις θετικές πλευρές του,( βέβαια,τις αρνητικές ,τις ανακαλύψαμε,κατόπιν εορτής).
Αλλοι σπούδασαν,έκαναν καριέρα,άλλοι αυτοδημιουργήθηκαν,παντρεύτηκαν,απέκτησαν παιδιά,δημιούργησαν ευτυχισμένες οικογένειες!(αυτός ειναι ο σκοπός του ανθρώπου άλλωστε).
Μερικοί,επέλεξαν το δρόμο της επιτυχίας,με συνοδό …την μοναξιά!
Τα όνειρα που κάναμε τότε ξεχάστηκαν!
Τα θάψαμε σε μιαν άκρη του μυαλού μας,αναγκαστικά,εξαιτίας του αγώνα για επιβίωση!
Οι επανάστασεις, αναβλήθηκαν… γι αργότερα .
Προέχει ο συνεχής καθημερινός αγώνας,για την πλήρωση των υποχρεώσεων.
Οι παντοτινές,ισχυρές φιλίες…χάθηκαν.
Πόσοι απο μας,κρατάμε στενή επαφή,με τους τότε κολλητούς μας;
Ο καθένας,πήρε το δικό του δρόμο και οι υποχρεώσεις μας,μας ανάγκασαν να ξεκόψουμε.
Τώρα ο καθένας αγωνίζεται,ξεχωριστά,για την δουλειά του και την οικογένειά του.
Και τα όνειρα;
Πόσοι απο μάς ,κατάφεραν να ακολουθήσουν,το επάγγελμα που ονειρεύονταν;
Σχεδόν,κανείς.
Ονειρευόταν τότε, κανείς,να γίνει υπάλληλος(δημόσιος ή ιδιωτικός),καθαρίστρια,σερβιτόρος,ή οτιδήποτε άλλο απο αυτό που του άρεσε;
Δεν θεωρώ ντροπή η κατώτερο κάποιο επάγγελμα,(αντίθετα,η αεργία είναι ντροπή,)αλλά πολλοί, ακολούθησαν αναγκαστικά κάποια επαγγέλματα ,κάτοχοι πτυχίων,που  χρησιμεύουν στο να διακοσμούν τον τοίχο του σπιτιού τους.
Το άκρον άωτον,σ ‘ αυτό το ζήτημα,είναι  οτι,ενώ υπερπληρείς , όλα τα προσόντα για κάποια θέση εργασίας,αυτή να καταλαμβάνεται από κάποιον άσχετο(η αξιοκρατία,στην χώρα μας).
Κι έτσι,χωρίς να το καταλάβουμε ,γίναμε μέρος του » συστήματος».
Γρανάζια!
Ακυρώσαμε τις επαναστάσεις,ξεχάσαμε τις φιλίες,αφήσαμε ανεκπλήρωτα τα όνειρά  μας!
Προέχουν άλλα πράγματα…
οι υποχρεώσεις μας!

Εξωτερική ομορφιά: το κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες.Εσωτερική ομορφιά:το κλειδί για την αιωνιότητα.

Ο όρος ομορφιά απο μόνος του μας προιδεάζει,για κατι καλό,κάτι ωραίο.
Αναφέρομαι ,στην ομορφιά του ανθρώπου,σαν εικόνα( εξωτερική ομορφιά) και σαν ύπαρξη ( εσωτερική ομορφιά).
Η ομορφιά,για μένα,είναι μια έννοια,αντικειμενική,( μια κατάσταση ,ή ένα πράγμα δεν γίνεται αποδεχτό από όλους ως ωραίο).
Αντίθετα η εξωτερική ομορφιά,αποδέχεται από όλους!
Ποιος μπορεί να «αντισταθεί «σε μια αιθέρια ύπαρξη,όταν μάλιστα,έχει τις αναλογίες της θεάς Αφροδίτης ή του καλλίγραμμου Άδωνι;(όχι του Γεωργιάδη).
Ένας άνθρωπος με εξωτερική ομορφιά,ανεξαρτήτου φύλου,σήμερα χαράζει την πορεία της ζωής του πολύ πιο άνετα,απ’ ότι ένας άσχημος άνθρωπος!
Όλες οι πόρτες του ανοίγουν διάπλατα!
Κι αυτό ,γιατί,στην σημερινή εποχή,η (εξωτερική ) ομορφιά,έχει πλέον,εμπορευματοποιηθεί.
Άνθρωποι,που η φύση τους προίκισε ανάλογα,έχουν πετύχει πολλά στη ζωή τους.
Σε μια κοινωνία ,όμως επιφανειακή,σαθρή,η( εξωτερική) ομορφιά,γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης.
Το τίμημα!
Ανέκαθεν,ήταν έτσι.
Απο την αρχαιότητα έως σήμερα.
Οι διαγωνισμοί ομορφιάς,αποτελούν,απόδειξη των όσων γράφω.
Επίσης ,η χείριστη περίπτωση εκμετάλλευσης είναι και το εμπόριο λευκής σαρκός.
Πανέμορφοι άνθρωποι,πέφτουν θύματα,τέτοιων κυκλωμάτων.
Όσο γι αυτούς που το κάνουν κατά βούληση,για μένα,κι αυτοί θύματα των άλλων είναι ,λόγω αδυναμίας  του χαρακτήρα τους,είναι πιο επιρρεπείς στα» ψεύτικα μεγαλεία».
Μια γυναίκα,ή ένας άντρας ωραίος ,τραβάει αμέσως τα βλέμματα και τον θαυμασμό όλων. Όλοι,γοητεύονται,μ αυτό που βλέπουν,όταν αποτελεί » χάρμα οφθαλμών».
Μερικές φορές,το πλάνεμα αυτό σταματάει, όταν το εν λόγω πρόσωπο ,αρχίζει να μιλάει.
Αυτό απογοητεύει,συνήθως τις γυναίκες.Λέγεται, οτι η γυναίκα,ερωτεύεται,αυτά που ακούει,ενώ άνδρας αυτό που βλέπει.
Έχουμε δει πανέμορφες γυναίκες,( αλλά και άνδρες),να χρησιμοποιούνται,ως διακοσμητικό στοιχείο( «γλάστρες»).
Ο ανδρας,δεν ενδιαφέρεται τόσο,για την δυνατότητα της συντρόφου του ,να σκέφτεται μόνη της(!!!),γιατί μάλλον τον βολέυει.
Η γυναίκα,όμως,προτιμά να έχει δίπλα της έναν έξυπνο άντρα.
Η εσωτερική ομορφιά τώρα,είναι ένα σύνολο ψυχικών χαρισμάτων και αξιών όπως,ευγένεια,συμπόνοια,δημιουργικότητα,ευφυία ,ευαισθησία,τρυφερότητα .
Η εσωτερική ομορφιά,είναι απόλυτη η αρμονία της ψυχής και σώματος ,ως σύνολο της ύπαρξης,(οπως το αντιλαμβάνομαι εγώ- δεν είμαι ψυχολόγος).
Είναι το κυριότερο πλεονέκτημα,για τους ανθρώπους,που η φύση δεν ήταν γενναιόδωροι μαζί τους.
Για να ισοσταθμίζει η ζυγαριά .
Άσχημοι,εξωτερικά άνθρωποι,έχουν άπειρο εσωτερικό κάλλος,  το οποίο βοηθά  στο να «κατακτήσει» τον συνομιλητή του,να τον βοηθήσει,ώστε να βρει την ψυχική ηρεμία,που αναζητά.
Δεν είναι απαραίτητο αυτός ο άνθρωπος να είναι μορφωμένος .
Ακόμα και  σχετικά αγράμματοι άνθρωποι,έχουν αυτό το θείο χάρισμα.
Άνθρωποι με εσωτερική ο μορφιά,ίσως περνάνε απαρατήρητοι,ή δεν τους δίνονται οι ανάλογες τιμές στο σύντομο πέρασμά τους από την επίγεια ζωή,αλλά το όνομά τους χαράσσεται, για πάντα ,με  χρυσά γράμματα στην Ιστορία.
Ως την αιωνιότητα!
Χαρακτηριστικό,είναι το παράδειγμα του Σωκράτη.
Ο Σωκράτης δεν είχε όμορφα εξωτερικά χαρακτηριστικά,περιγράφτηκε ως άσχημος ,με χοντρή μύτη,μεγάλα ρουθούνια,μικρό ανάστημα.
Το πνεύμα αυτού του σπουδαίου άνδρα και η εσωτερική του ηρεμία, έκαναν τους συνομιλητές του,να αδιαφορούν ,για την εξωτερική του εμφάνιση.
Η μέθοδος που χρησιμοποιούσε,για να οδηγήσει τον συνομιλητή του,να βρεί μόνος του ,τις απαντήσεις στα ερωτήματα που τον βασάνιζαν,ώστε να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του(«μαιευτική»),χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα.

Υποστηρικτής του δικαιοσύνης,ταπεινόφρων,προτιμούσε να ζει φτωχικά,μη  δίνοντας σημασία στα υλικά αγαθά,τονίζοντας την ανάγκη για αξιοπρεπή ζωή..Πάντα αντιστεκόταν στο άδικο κι ενώ υπηρέτησε την πατρίδα του πολεμώντας γι αυτή,χαρακτηρίστηκε ως  προδότης.
Καταδικάστηκε κι ενώ οι μαθητές-φίλοι του, του πρότειναν ν αποδράσει ,με την βοήθειά τους,προτίμησε να πιεί το κώνειο ,υποδέχοντας το θάνατο,ειρηνικά και γαλήνια,(παρ όλο που κατηγορήθηκε άδικα).
Αναφέρω τον Σωκράτη,γιατί τον θαυμάζω,περισσότερο από όλους,τους φιλοσόφους.
Είναι τόσα πολλά,που  πρέπει να γράψω για τον Σωκράτη,αλλά δεν είμαι η κατάλληλη (άλλωστε χρειάζονται πολλές σελίδες).
Δυστυχώς,η ιστορία επαναλαμβάνεται με ανάλογα περιστατικά,ακόμα και στις μέρες μας.
Ο Σωκράτης έμεινε για πάντα στην Ιστορία,μαζί με άλλα σπουδαία ονόματα.
Έν κατακλείδι,η εξωτερική ομορφιά,λειτουργεί,ως κλειδί για τις εφήμερες πόρτες της επιτυχίας,
ενώ η εσωτερική ομορφιά,χαρίζει μια θέση στην αιωνιότητα.