Καιρός να μοιραστώ μαζί σας τη …μεγάλη μου …αγάπη.
Ασχολούμαι μαζί της όταν έχω ελεύθερο χρόνο.
Από μικρό παιδί μου άρεσε να ζωγραφίζω.
Ακόμη και τώρα (…παιδί είμαι ακόμα!)με μολύβι,με τέμπερες σε καμβά,με μπογιές πλαστικές ,με τον υπολογιστή,με το κινητό,με οτιδήποτε!
Όχι…δεν είμαι Picasso ή Da vinci…αλλά ζωγραφίζοντας …χαλαρώνω!
Oι κριτικές…δικές σας!
6 αυγά
1 φακελάκι baking powder
1 ποτήρι ζάχαρη
10 κουτ.σούπας αμύγδαλα τριμμένα
10 κουτ.σούπας φρυγανιά τριμμένη
2 βανίλιες
2 Γιώτης Garni
γάλα για τη σαντιγυ
Σιρόπι
3 ποτήρια ζάχαρη
2 ποτήρια νερό
3-4 γαρύφαλλα ολόκληρα
Εκτέλεση
Αφήνουμε τ’ αυγά εκτός ψυγείου.Τα χωρίζουμε και χτυπάμε τα κροκάδια με τη ζάχαρη,ενώ τα ασπράδια σε μαρέγκα.
Προσθέτουμε κουταλιά- κουταλιά τη μαρέγκα στους κρόκους ανακατεύοντας απαλά.
Προσθέτουμε και τα υπόλοιπα υλικά.
Ρίχνουμε το μείγμα σε βουτυρωμένο ταψάκι και ψήνουμε σε μέτριο φούρνο για 20-30 λεπτά.
Παράλληλα ετοιμάζω το σιρόπι και αφήνουμε να κρυώσει.Όταν βγει το γλυκό από το φούρνο σιροπιάζουμε σιγά σιγά.
Αφού κρυώσει γαρνίρουμε με σαντιγύ.
Οδηγίες για το garni έχει πάνω στο κουτί.
Πασπαλίζουμε με τριμμένο αμύγδαλο ή αμυγδαλάκι φιλέ.
Έτσι λένε κι έχουν δίκιο.
Αν δε ζεστάνει καλά ο καιρός δε λαλούν οι κούκοι.
Αλήθεια…έχετε δεί κούκο;
Πρώτη φορά είδα κούκο σε γαλλικό ντοκυμαντέρ.
Λίγοι έχουν δει κούκο από κοντά.
Ο κούκος είναι ένα πουλί που μοιάζει με περιστέρι στο μέγεθος και στα χρώματα και λίγο με αητό,αλλά το ράμφος του είναι πιο μακρύ από του σπουργιτιού .
Ο κούκος σύμφωνα με το μύθο- δεν ξέρω αν ισχύει για το Ξηρόμερο-ήταν παπάς που ο Θεός τον μεταμόρφωσε σε πουλί μαζί με το φίλο του ,ο οποιος ήταν χότζας και που και οι δυό της παρέβησαν τους νόμους της θρησκείας τους.
Γνωστός από την ελληνική μυθολογία όπου ο Δίας πήρε την μορφή του για να κατακτήσει την Ήρα.
Ο κούκος ποτέ δε δε χτίζει δική του φωλιά,πάντα γεννά τ’αυγά του σε φωλιές άλλων πουλιών και τα παρατάει,να τα κλωσσήσει σε τη φωλιά,συνήθως καρακάξες.
Όταν σπάει τ’αυγό του ακόμα έμβρυο με κλειστά μάτια, σπρώχνει το αυγό του πουλιού-«οικοδεσπότη» για να πέσει από τη φωλιά και να έχει την αποκλειστικότητα στην φροντίδα του .
«Έμεινε σαν το κούκο»,»τρεις κι ο κούκος»,είναι χαρακτηριστικές φράσεις που δηλώνουν την μοναχικότητα και την αντικοινωνικότητα του κούκου,που ποτέ του δεν κάνει οικογένεια.
Μεγαλώνει σε …»ξένα χέρια» και όταν κάνει το πέταγμά του ,δεν γυρνάει στην «μητριά του»,η οποία τον μεγαλώνει και τον προσέχει σαν δικό της παιδί…
Λένε ότι σταματάει να λαλάει τέλη Ιουνίου…
Άνοιξη λοιπόν και 
κούκος ακόμα δεν ακούστηκε …
Ο Γκιώνης ,είναι ένας είδος νυκτόβιου πτηνού,που ανήκει στην ίδια ομάδα με την κουκουβάγια (όπως και ο μπούφος).
Είναι μάλλον αποδημητικό πουλί,αφού ακούγεται την άνοιξη έως τέλος καλοκαιριού.
Το λάλημα του γκιώνη(σε άλλες περιοχές) προμηνύει κακοτυχία ή κακοκαιρία,( πριν το Πάσχα,άκουσα γκιώνη…και οι μέρες που ακολούθησα θύμιζαν Χριστούγεννα…Αν ίσχυε κατι τέτοιο δε θα είχαμε ποτέ καλοκαίρι.
Όσον αφορά την κακοτυχία ,στο Ξηρόμερο ,ισχύει για την κουκουβάγια κι όχι για το γκιώνη…
αν καθίσει στη σκεπή ενός σπιτιού και λαλήσει σημαίνει…θάνατος!!!…προλήψεις!
Σε όλη την Ελλάδα είναι γνωστός ο μύθος του γκιώνη,με διαφορετική εκδοχή σε κάθε περιοχή.
Η ιστορία με τα δυο αδέρφια ,όπου ο ένας μετά από χαμό ζώων (αλλού αρνάδων) σκοτώνει τον άλλον πάνω στο θυμό του και μετά από πολυήμερο θρήνο ο Θεός τον μεταμορφώνει σε πουλί.
Η ασυμφωνία βρίσκεται στα ονόματα και στα ζώα.
Η Ξηρομερίτικη εκδοχή :
Κάποτε ήταν δυο αδέρφια.Ο Αντώνης και ο Γιώργης.Ο Γιώργης μια μέρα έχασε τ’ άλογα.
Γυρνώντας σπίτι ανοικοίνωσε στον Αντώνη,το χαμό τους κι εκείνος πάνω στο θυμό του,μετά από λογομαχία σκότωσε τον αδερφό του .
Όταν κατάλαβε τί έκανε έκλαιγε τόσο πολύ…χτυπιόταν,φώναζε ούρλιαζε.
Έκλαιγε τόσο πολύ,μετανιωμένος για την αποτρόπαια πράξη του..για ασήμαντη αφορμή.
Μετανιωμένος…απεγνωσμένος ο Αντώνης,παρακαλούσε το Θεό να του αφαιρέσει την-άδικη πια- ζωή του.
Εκείνος,ακούγοντας τον κλαυθμό του,τον μεταμόρφωσε σε πουλί…τον γκιώνη (εκ του Αντώνης).
Πάνω στο παραλήρημά του,θρηνώντας τον αδερφό του, ο Αντώνης φώναζε «Γιώργο…Γιώργο….τά βρες τ’ άλογα;»
ενώ αργότερα άφηνε ένα μακρόσυρτο και γεμάτο απελπισία: «γγγ…γγγγγ….γγγγγγ…γγγ.»
Λένε οτι η μέρα του Αγ.Γεωργίου το πουλί αυτό μετά το χαρακτηριστικό μελαγχολικό «γκιών» ,λέει και το προαναφερόμενο γγγγγγγγγγ,ως ανάμνηση του αδερφού του Γιώργη.
Σαν σήμερα… λένε …ότι ο γκιώνης κλαίει κι οδύρεται.
Σε άλλα μέρη ,λένε ότι ο αδικοχαμένος αδερφός ονομαζόταν Αντώνης εξ’ού και το «γκιών» κι ο αδελφοκτόνος Δήμος,άλλοι αναφέρουν ως Γκιώνη το κύριο όνομα του πρώτου και Αντώνη του οξύθυμου αδερφού.
Τόσα χρόνια ,για να είμαι ειλικρινής δεν έχω δει γκιώνη από κοντά.
Στο Ξηρόμερο ,το θλιμμένο λάλημα του γκιώνη ,ακούγεται τις ήσυχες καλοκαιρινές νύχτες.
Το καρυδάκι είναι ένα από τα πιο ωραία γλυκά του κουταλιού .Έχει λίγη φασαρία και κάποια» μυστικά» επιτυχίας.
Γίνεται με τρυφερό φρέσκο καρύδι ,όταν η φλούδα του είναι πράσινη,πριν σκληρύνει το εσωτερικό τους.
Διαλέγουμε καθαρά και τρυφερά καρύδια κυρίως μικρά.Κατάλληλα είναι όσα τρυπώντας τα με μια
βελόνα ,δεν βρίσκουν αντίσταση,δεν έχει πάρει ακόμα να δημιουργηθεί το τσόφλι τους(που πρέπει να είναι μαλακό).
Υλικά
100 κομμάτια καρυδάκι ( 20 μικρά καρυδάκια/ 1 κιλό ζάχαρη)
5 κιλά ζάχαρη ( νερό το μισό της ζάχαρης)
2 φακελάκια γαρύφαλλο ολόκληρο.
Χυμό από ένα λεμόνι
Τρυπάμε το τρυφερό καρύδι,μ’ενα μεγάλο βελόνι σταυρωτά.Φοράμε γάντια γιατί τα χέρια βάφουν.
Το βάζουμε σε μια λεκάνη με νερό αλλάζοντάς το συχνά.
Αφήνουμε όλο το βράδυ μέσα στο νερό και την
επομένη,το βάζουμε με καθαρό νερό στη φωτιά, με κλειστό τελέιως το καπάκι.
Όταν πάρει βράση,αφήνουμε να κάνει 2-3 λεπτά και το κατεβάζουμε.
Προσοχή !Όσο είναι ζεστό ποτέ δεν ξεσκεπάζουμε την κατσαρόλα,γιατί θα μας ζαρώσει.
Αφού κρυώσει αδειάζουμε το νερό και βάζουμε με καθαρό να ξαναβράσει,χωρίς να ανοίγουμε το καπάκι.
Επαναλαμβάνουμε τη διαδικασία ,ώσπου να ξεπικρίσει τελείως.
Όταν ξεπικρίσει κι αφού κρυώσει τελέιως,καρφώνουμε δυο γαρύφαλλα σε κάθε κομμάτι,πάνω και κάτω.
Σε μεγάλη κατσαρόλα ,βάζουμε το καρύδι,τη ζάχαρη και 2 1/2 λίτρα νερό.
Βράζουμε σε σιγανή φωτιά,ώσπου να δέσει το σιρόπι με ξεσκέπαστη πλέον κατσαρόλα.
Στο τέλος ,ρίχνουμε το χυμό ενός λεμονιού για να μην ζαχαρώσει.
Όταν κρυώσει το βάζουμε σε αποστειρωμένα γυάλινα βάζα.
Μπορούμε να το γλασάρουμε με κουβερτούρα ,αφού το σουρώσουμε ,κάνοντας έτσι φοντάν,ή να το χρησιμοποιήσουμε ως φρουί γλασσέ.
Φέτος το έβρασα ξεσκέσπαστο ,(συμβουλή μιας μεγαλύτερης)δεν ζάρωσε και κρύωνε γρηγορότερα
Το ραβανί αυτό είναι γνωστό σε όλους.Γίνεται με αυγά και σιρόπι.
Πανεύκολο γλυκό με λίγες πιθανότητες αποτυχίας και
οικονομικό θα έλεγα.
Δεν χρειάζεται πολλά ή δυσεύρετα υλικά.
Υλικά
200 γρ.σιμιγδάλι ψιλό
250 γρ. ζάχαρη
150 γρ.αλεύρι για όλες τις χρήσεις
5 αυγά
100 γρ.γάλα
2 βανίλιες
2 κουτ.γλυκου baking powder
1/2 κουτ.γλυκού αλάτι ψιλό
1/2 φλυτζάνι του τσαγιού αμύγδαλα ασπρισμένα και ψιλοκομμένα
1 κουτ.γλυκού σόδα
Για το σιρόπι
3 1/2 φλυτζάνια του τσαγιού νερό
3 φλυτζάνια του τσαγιού ζάχαρη.
Χυμο απο ένα πορτοκάλι ( η 1 κουτ.σούπας λεμόνι).
Λιγη φλουδα πορτοκαλιού
Εκτέλεση
Βράζουμε τα υλικά για το σιρόπι,να δέσει μέτρια και να κρυώσει.
Ανακατεύουμε το σιμιγδάλι,με το αλεύρι,το baking,τις βανίλιες και τη σόδα.
Χτυπάμε τ’ αυγά με τη ζάχαρη καλά ,ρίχνουμε το γάλα σιγά κι έπειτα τα υπόλοιπα υλικά.
Αδειάζουμε το μείγμα σε βουτυρωμένο ταψί και ψήνουμε για 45 λεπτά σε μέτριο,προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς.
Αφήνουμε να κρυώσει.
Σιροπιάζουμε κουταλιά – κουταλιά σιγά- σιγά,σε όλη την επιφάνεια του γλυκού.
Στολίζουμε με σαντιγύ και αμυγαλάκι φιλέ..
Τη βασική συνταγη βρήκα στο σιμιγδάλι ψιλό «Μύλοι Αγ.Γεωργίου».
Σημείωση:Όλες οι συνταγές που ανεβάζω είναι δοκιμασμένες.
Είναι οι συνταγές που φτιάχνω και σας τις προτείνω.
Τα σκεύη αλουμινίου δε λείπουν από κανένα νοικοκυριό ,γιατί είναι ελαφριά και εύχρηστα.
Όλο και κάποιο σκεύος αλουμινίου θα έχετε είτε ταψάκι ή κατσαρολάκι.
Με τη συχνή χρήση όμως θαμπώνουν και το υγρό πιάτων δεν βοηθά.
Το σύρμα ψιλό ή αυτό που δε χαράζει τις επιφάνειες (με 2 ευρώ αγοράζεις συσκευασία των 4 τεμαχίων),
μαζί με πράσινο σαπούνι κάνει τα αλουμίνια πραγματικά να λάμπουν.
Το αγνό πράσινο σαπούνι κάνει θαύματα όταν τα ισχυρά χημικά απορρυπαντικά δεν τα καταφέρνουν.
Μην το υποτιμάτε!Τα μαγειρικά σκεύη αλουμινίου μόνο με πράσινο σαπούνι γίνονται σαν καθρέφτες.
Mε την…εισβολή του internet ,η ζωή μας άλλαξε .
Πράγματα που μέχρι πρίν μια δεκαετία μας ήταν άγνωστα,σήμερα μας είναι απαραίτητα(;)… ,όπως λαπτοπ,tablets,smartphones (κι όμως επιβιώνουμε και χωρίς αυτά).
Ολόκληρη η ανθρωπότητα μπορεί ν’αλλάξει μ’ένα απλό… κλίκ.
Ο χρήστης μπορεί άμεσα κι εύκολα να εμπλουτίσει τις γνώσεις του .
Ψάχνοντας σε έγκυρες ιστοσελίδες,μπορεί να ανακαλύψει νέες τεχνικές ,τεχνοτροπίες,να ενημερωθεί για τυχόν προβλήματα υγείας.
Οι γνώσεις της ανθρωπότητας βρίσκονται μέσα σ’έναν υπολογιστή,με υπομονή και θέληση ο χρηστης μπορεί να γίνει ένας μικρός σοφός.
Είναι πραγματικά απίστευτο τι μπορεί να καταφέρει καποιος χρησιμοποιώντας απλά έναν υπολογιστή.
Η επικοινωνία των ανθρώπων έχει γίνει ταχύτερη αφού σε δευτερόλεπτα μπορείς να στείλεις ένα μήνυμα,στην άλλη άκρη της γης.
Μπορείς να ξεδιπλώσεις το ταλέντο σου…απλά εύκολα και δωρεάν,χωρίς κόστος…χωρίς μεσάζοντες…χωρίς προώθηση…είτε φτιάχνοντας ένα ιστολόγιο ή ιστοσελίδα,αναδεικνύοντας τη δημιουργικότητά σου ως.. ζωγράφος …τραγουδιστής …σκηνοθέτης.
Όσο εύκολα έιναι όλα αυτά αλλο τόσο εύκολο έιναι κάποιος να κινδυνέψει πραγματικά στον κυβερνοχώρο.
Τα παιδιά είναι τα πιο συχνά θύματα του internet,γι αυτό το λόγο η χρήση του πρέπει να γίνεται υπό την επίβλεψη κάποιου ενήλικα.
Τα προσωπικά μας στοιχεία δεν τα δίνουμε οπουδήποτε μέσα στο internet,ειδικά αν ο χρήστης δεν έχει καλές γνώσεις υπολογιστή . Εύκολα μπορούν να συλλεχθούν από κάποιους επιτήδειους και να χρησιμοποιηθούν εις βάρος μας.
Ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα είναι η ψυχολογική βία μέσω σελίδων κοινωνικής δικτύωσης.
Κάποιες περιέχουν και παιχνίδια με ενσωματωμένο chat.
Από περιέργεια μπήκα στη διαδικασία …παρακολούθησης της ομαδικής..συνομιλίας.
Η γλώσσα που τσακίζει!Η λεκτική βία σε όλο της το μεγαλείο!
Μερικά άτομα προσπαθώντας να επιβληθούν ,φτάνουν στο σημείο να υποβιβάζουν…να εξευτελίζουν την υποτιθέμενη απειλή…γιατί μάλλον έτσι βλέπουν τον συνομιλητή τους…ανταγωνιστικά.
Κι όλα αυτά γιατί…για να έχουν την πρωτιά στις…γνωριμίες.
Η όλη κατάσταση μου θύμισε κοκόρια που τσακώνονται όταν δουν …καινούργια κότα.
Μόνο που κοκόρια γίνονται οι… κότες.
Τα άτομα αυτά είναι νεαρής ηλικίας ,συνήθως τα ίδια και κυρίως…γυναίκες.
Έτσι καταφέρνουν το αντίθετο.Τσαλαπατώντας την ανθρώπινη αξιοπρέπεια …κουρελιάζοντας την προσωπικότητα του άλλου,παραβιάζουν έτσι το σημαντικότερο για μένα κανόνα της κοινωνίας »η ελευθερία του ενός σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου.»
Προσπάθησα να ψυχολογήσω αυτά τα άτομα…δεν τα κατάφερα όμως.Η μοναξιά είναι αυτή που φταίει;
Δεν εμπιστεύεσαι τον γείτονα, το συνεργάτη αλλά εύκολα ανοίγεσαι σε κάποιον που δεν ξέρεις καν,που αν ακόμα και το όνομά του είναι πραγματικό;
Γνωριμίες μέσω…intrenet;Πώς άλλαξαν οι καιροί;Αντί να βγούν έξω στον πραγματικό κόσμο,να φλερτάρουν να χαρούν…να ζήσουν ..όπως παλιά!
Κι επανέρχομαι στη λεκτική βία.Επειδή η ανοχή είναι μητέρα όλων των εγκλημάτων αν δεν αντιδράσουν πώς θα απαλοιφεί ο φαινόμενο της βίας οποιαδήποτε μορφή και να έχει;
Υπάρχει μια σελίδα saferintrenet,όπου μπορείς και ανώνυμα να καταγγείλεις το θύτη σου.
Όπως και στο facebook μπορείς να κάνεις αναφορά ή μπλοκάρισμα του…φίλου που σε παρενοχλεί ,όπως και να ενεργοποιήσεις την ασφάλεια,το απόρρητο για τις δημοσιεύσεις σου .
Απλά…αντέδρασε!
Τα γεμιστά είναι νηστήσιμο και νόστιμο φαγητό ειδικά όταν τα λαχανικά είναι στην εποχή τους.
Υλικά
4 μέτριες ντομάτες
4 πιπεριές πλατιές
1 μέτριο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
2 σκελίδες σκόρδο
1/2 ματσάκι άνιθο ψιλοκομμένο
2 φύλλα μέντας
1 κουταλιά σούπας πάστα (χυμό ντομάτας διπλής συμπυκνώσεως)
10-20 κουταλιές σούπας ρύζι
Εκτέλεση
Πλένουμε και κόβουμε το πάνω μέρος των λαχανικών έτσι ώστε να κάνουν καπάκι.
Αφαιρούμε την ψίχα από τις ντομάτες μ ‘ενα μικρό κουτάλι ,προσεχτικά μην τρυπήσει το εξωτερικό τους.
Τοποθετούμε τα λαχανικά σ ‘ένα ταψάκι και τα αλατίζουμε ελαφρώς.
Πολτοποιούμε την ψίχα τους στο μπλέντερ.
Από τις πιπεριές αφαιρούμε τα σπόρια.
Σε μικρή κατσαρόλα βάζουμε λίγο λάδι να κάψει και σωτάρουμε το σκόρδο με το κρεμμύδι.
Ρίχνουμε την πάστα κι έπειτα τις πολτοποιημένες ντομάτες ,το ρύζι αλάτι πιπέρι και άνιθο.
Αν θέλουμε ρύζι και στο ταψί βάζουμε 20 κουτ.σούπας αλλιώς 10.
Αφήνουμε να βράσει 5 λεπτά περίπου και γεμίζουμε με το μείγμα τα λαχανικά λίγο πιο πάνω από τη μέση.Σκεπάζουμε με το καπάκι ρίχνουμε λάδι και πιπέρι,συμπληρώνουμε με νερό και ψήνουμε στους 230 για 1 περίπου ώρα.
Μεγάλη Παρασκευή…
Κάθε γωνιά της Ελλάδος συμμερίζεται και συμμετέχει στην κορύφωση του Θείου Δράματος.
Από το πρωί με την Αποκαθήλωση,με το στόλισμα του Επιταφίου…με το προσκύνημα και τέλος με την περιφορά.
Όλοι μαζί…σε κατανυκτική ατμόσφαιρα,κρατώντας αναμμένα κεριά περιφέρουν τον Επιτάφιο…ενώ μικρά κορίτσια ψάλλουν:
«Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη Ταφή Σου, προσφέρουσι Χριστέ μου.
Καθελών του ξύλου, ο Αριμαθείας, εν τάφω Σε κηδεύει.
Μυροφόροι ήλθον, μύρα σοι, Χριστέ μου, κομίζουσαι προφρόνως.
Δεύρο πάσα κτίσις, ύμνους εξοδίους, προσοίωμεν τω Κτίστη.
Ούς έθρεψε το μάννα, εκίνησαν την πτέρναν, κατά του ευεργέτου.
Ιωσήφ κηδεύει, συν τω Νικοδήμω, νεκροπρεπώς τον Κτίστην.
Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;
Υιέ Θεού παντάναξ, Θεέ μου πλαστουργέ μου, πώς πάθος κατεδέξω;
Έρραναν τον τάφον αι Μυροφόροι μύρα, λίαν πρωί ελθούσαι.
Ω Τριάς Θεέ μου, Πατήρ Υιός και Πνεύμα, ελέησον τον κόσμον.
Ιδείν την του Υιού σου, Ανάστασιν, Παρθένε, αξίωσον σους δούλους.»
Το αγαπημένο μου νηστήσιμο φαγητό.
Ένα φαγητό…βόμβα αλλά…τέλειο!!!
Υλικά
1 κιλό μελιτζάνες πλατιές
4 μεγάλα κρεμμύδια ξερά τριμμένα
5 σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένες
1 κουταλιά της σούπας πάστα ντομάτας (χυμός ντομάτας διπλής συμπυκνώσεως)
1 μεγάλη ντομάτα τριμμένη στο μπλέντερ
ελαιόλαδο για το τηγάνισμα
Αλάτι (περίπου μια κοφτή κουτ.της σούπας)
1/4 κουτ.γλυκού πιπέρι
Εκτέλεση
Πλένουμε τις μελιτζάνες ,κόβουμε το πάνω και το κάτω μέρος και τις χαράζουμε σταυρωτά στα 4 ,λιγο πιο πρίν από το κέντρο.Αφήνουμε μισή έως μία ώρα μέσα σε καθαρό νερό να ξεπικρίσουν.
Τις τηγανίζουμε-αφού τις στεγνώσουμε- και έπειτα τις αλατίζουμε .Σωτάρουμε το κρεμμύδι με το σκόρδο.
Αφού μαραθούν προσθέτουμε την πάστα ,την ντομάτα και το πιπέρι.Με αυτό το μείγμα
γεμίζουμε τις χαραγμένες μελιτζάνες .
Τις βάζουμε σ’ένα ταψάκι και ψήνουμε περίπου για 1 – 1 1/2 ώρα στους 200 βαθμούς.
Δεν ρίχνουμε άλλο λάδι θα βγάλουν οι μελιτζάνες.
Υλικά
1 κιλό μελιτζάνες στενές
4 μέτριες πατάτες κομμένες στα 4
1 κρεμμύδι ξερό τριμμένο
2 σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένες
1 μέτρια ώριμη ντομάτα πολτοποιημένη στο μπλέντερ
1 κοφτή κουτ.σούπας συμπυκνωμένο χυμό ντομάτας
μισό έως 3/4 ποτήρι ελαιόλαδο
1 κοφτή κουτ.σούπας αλάτι ημίχονδρο (το αλάτι το κανονίζετε ανάλογα με την προτίμησή σας)
πιπέρι
έξτρα ελαιόλαδο λάδι για το τηγάνισμα
Εκτέλεση
Κόβουμε τις μελιτζάνες στα 4 ή σε χοντρές ροδέλες και τις τηγανίζουμε με λίγο λάδι .
Έπειτα τις πατάτες και τις ρίχνουμε στην κατσαρόλα.
Σωτάρουμε το κρεμμύδι με το σκόρδο κι αφού μαραθούν,προσθέτουμε την πάστα.
Τα βάζουμε στην κατσαρόλα μαζί με τις πατάτες και τις μελιτζάνες.
Καλύπτουμε το με νερό πιο πάνω από τις μελιτζάνες … ρίχνουμε την ντομάτα, αλάτι και πιπέρι.
Αφού πάρει βράση,χαμηλώνουμε και βράζουμε σε μέτρια φωτιά για 1 -1 1/2 περίπου ώρα,να δέσει ελαφρά η σάλτσα.
Για μελιτζάνες γιαχνί βάζουμε τα ίδια εκτός από πατάτες.
Άλλη μια νηστήσιμη συνταγή είναι οι λουκουμάδες.
Αφράτοι,ζεστοί…λαχταριστοί!
Με μέλι και κανέλλα…ή με σιρόπι σοκολάτας!
Υλικά
2 1/2 κούπες ζεστό νερό
2 κοφτά κουτ.γλυκού μαγιά ξηρή ή τριμμένη νωπή
αλεύρι όσο πάρει
2 1/2 κουτ.γλυκού αλάτι ψιλό
2 κουτ.σούπας ζάχαρη
μέλι
κανέλλα
λάδι για τηγάνισμα ( περίπου μισό λίτρο)
Εκτέλεση
Διαλύουμε τη μαγιά σε μισή κούπα ζεστό νερό ,μαζί με ένα κουτ. γλυκού ζάχαρη και 3 περίπου κουταλιές σούπας αλεύρι. Αφήνουμε να φουσκώσει περίπου 10-20 λεπτά.
Ρίχνουμε το υπόλοιπο ζεστό νερό σε μία μικρή λεκάνη,μαζί με το αλάτι,τη ζάχαρη και ανακατεύουμε.
Προσθέτουμε τη μαγιά και σταδιακά το αλεύρι ώστε να επιτύχουμε έναν πολύ πηχτό χυλό.
Το κουτάλι πρέπει να δυσκολεύεται όταν ανακατεύουμε.
Αφήνουμε να διπλασιαστεί σε όγκο.
Ανακατεύουμε ελαφρά τη ζύμη,να φύγει ο αέρας.
Βάζουμε λάδιως τη μέση μιας μικρής κατσαρόλας κι αφήνουμε να κάψει…να καπνίζει.
Με καθαρά βρεγμένα χέρια πιάνουμε τη ζύμη,κλείνοντας ελαφρά την παλάμη μας σε χούφτα.
Μ ‘ ενα μικρό κουτάλι που το βουτάμε κάθε φορά σε νερό,κόβουμε σε μπαλάκια τη ζύμη που βγαίνει από το μέρος του δείκτη και του αντίχειρα,δίπλα από την κατσαρόλα.
Ρίχνουμε τους λουκουμάδες αραιά για να έχουν περιθώριο να φουσκώσουν.
Αφού ροδίσουν ή χρυσίσουν καλά τους γυρνάμε από την άλλη πλευρά.
Βγάζουμε με τρυπητή και τοποθετούμε σε χαρτί κουζίνας.
Τοποθετούμε σε άλλο πιάτο και περιχύνουμε με μέλι ή σιρόπι σοκολάτας.
Πασπαλίζουμε με κανέλλα .
Σερβίρονται ζεστοί.
Μεγάλη Παρασκευή! Το Θείο Δράμα κορυφώνεται !
Ο Χριστός έχει ήδη αφήσει την τελευταία Του πνοή στο Σταυρό του Μαρτυρίου,ανάμεσα σε δύο ληστές!
Μια μέρα με πολύ βαριά ατμόσφαιρα.Μια μέρα που πενθείς και ‘συ ,συμμεριζόμενος τον πόνο της Παναγιάς που έχασε τον Μονάκριβό Της.
Σκεφτείτε λίγο το δράμα Αυτής της Μάνας,πώς ένιωσε όταν έμαθε οτι συνέλαβαν το παιδί Της,όταν είδε το Γιό της να βασανίζεται αλύπητα από αυτούς που πέντε μέρες πιο πριν Τον υποδέχονταν μετά.. βαΐων και κλάδων.
Πώς ένιωθε όταν Ο άλλοτε Αγαπητός σε όλους έγινε τόσο μισητός σαν να ήταν ο χειρότερος εγκληματίας του κόσμου.
Μια μάνα που έβλεπε το Γιο Της ν’ αργοσβήνει.
Ο πόνος Της,το θλιμμένο βλέμμα Της,δίνει παρηγοριά στις μανάδες που υποφέρουν.
Ο πόνος της,απερίγραπτος,ατελείωτος.
Παλιά,στο Ξηρόμερο,Μεγάλη Παρασκευή ημέρα πένθους ,τα παιδιά έλεγαν κάλαντα.
Ψάλλονταν κατά τις 10 το πρωί,μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας.
Τα κάλαντα αυτά,δεν ήταν χαρούμενα,όπως τα άλλα,αλλά πένθιμα.
Περιέγραφαν τον πόνο της Παναγίας .
Περισσότερο μοιάζανε με μοιρολόι θυμάμαι τις ηλικιωμένες που τα λέγανε κλαίγοντας.
Εδώ και δεκαετίες δεν ψάλλονται πιά,άλλο ένα ξεχασμένο έθιμο του Ξηρομέρου.
» Σήμερα μαύρος ουρανός
σήμερα μαύρη μέρα,
σήμερα όλοι θλίβονται
και τα βουνά λυπούνται.
Σήμερα βάλανε βουλή
οι άνομοι Ο(Ε)βραίοι,
οι άνομοι και τα σκυλιά
κι οι τρις καταραμένοι,
για να σταυρώσουν το Χριστό
των Πάντων Βασιλέα.
Ο Κύριος ηθέλησε
να μπεί σε περιβόλι
να λάβει Δείπνο Μυστικό
να τον συλλάβουν όλοι.
Εκεί που τον συλλάβανε
και στον Χαλκιά τον πάνε
και στου Πιλάτου την αυλή
εκεί τον τυρρανάνε.
– Χαλκιά,Χαλκιά φτιάξε καρφιά
φτιάξε 3 πηρούνια ( περόνια)
και κείνος ο παράνομος βαρεί
και φκιάνει πέντε.
– Εσύ Χαλκιά που τά ‘φτιαξες,
εσύ θα μας διατάξεις.
-Βάλτε τα δυό στα χέρια του
και τ’ άλλα δυό στα πόδια,
το πέμπτο το φαρμακερό,
βάλτε το στην καρδιά Του,
να τρέξει αίμα και χολή
να λιγωθεί η καρδιά του.
Η Παναγιά η Δέσποινα
καθόταν μοναχή Της,
την προσευχή της έκανε
για Τον Μονογενή Της.
Φωνή εξήλθε εξ’ ουρανού
κι απ’ Αρχαγγέλου στόμα.
-Σώσων Κυρά τας προσευχάς,
σώσων και τας μετάνοιας
και τον Υιό Σου πιάσανε
και σα ληστή τον πάνε
και στου Πιλάτου την αυλή
εκεί τον τυρρανάνε.
Η Παναγιά σαν τ’ άκουσε
έπεσε και λιγώθη
σταμνί νερό της ρίξανε
τρία κανάτια μόσχο,
για να της έρθει ο λογισμός
και να της έρθει ο νούς της.
Και σαν Της ήρθε ο λογισμός
και σαν της ήρθε ο νούς της,
ζητά μαχαίρι να σφαγεί,
φωτιά να πάει να πέσει,
ζητά γκρεμό να γκρεμιστεί,
για τον Μονογενή Της.
– Μάνα μ’ αν γκρεμιστείς εσύ,
γκρεμιέται όλος ο κόσμος,
Μάνα Μου αν σφαγείς Εσύ
σφάζεται όλος ο κόσμος,
μάνα αν κρεμαστείς εσύ
κρέμεται όλος ο κόσμος.
-Πάρτο μάνα…υπομονή,
να πάρει όλος ο κόσμος.
Άντε μάνα μ’ στο καλό
και διάφορο δεν έχεις,
μόν’ το Μεγάλο Σάββατο
κοντά στο μεσημέρι
όπου λαλήσει ο πετεινός
σημάνουν οι καμπάνες.
Αυτά τα κάλαντα λέγονταν στο Ξηρόμερο.Σε σύγκριση με άλλα μέρη της Ελλάδας,μοιάζουν με αυτά της Κρήτης.
Λογικά, η συνέχεια θα είναι η εξής:
Όσοι αγαπάτε το Χριστό κι όσοι τον προσκυνάτε
Όλοι ακολουθήσετε να πάμε να τον βρούμε.
Δεν ακολούθησε κανείς μονάχα τρεις Παρθένες
η Μάρθα – η Μαγδαληνή και του Λαζάρου η μάνα,
του Ιακώβου η αδερφή και οι τέσσερες αντάμα,
πήραν τη στράτα, το στρατί, στρατί το μονοπάτι
Το μονοπάτι τς’ έβγαλε μες του ληστή την πόρτα,
άνοιξε πόρτα του ληστή και πόρτα του Πιλάτου
κι η πόρτα από το φόβο της άνοιξε μοναχή της.
Κοιτά δεξά, κοιτά ζερβά κανέναν δεν ηγλέπει,
Κοιτά και δεξιότερα βλέπει τον Άι Γιάννη.
– Αφέντη μ’ Άι Γιάννη μου και Βαπτιστή του γιού μου,
Μην είδες τον υγιόκα μου και σε διδάσκαλό σου.
-Δεν έχω στόμα να σου πω, γλώσσα να σου μιλήσω
Δεν έχω χεροκάλαμο για να σου τον εδείξω.
Βλέπεις εκείνον το γυμνό τον παραπονεμένο
όπου φορεί πουκάμισο στο αίμα βουτηγμένο
όπου φορεί στην κεφαλή αγκάθινο στεφάνι
εκείνος είναι ο γιόκας σου και με διδάσκαλός μου.
Η Παναγιά πλησίασε γλυκά τον ερωτούσε:
-Δεν μου μιλάς παιδάκι μου δεν μου μιλάς παιδί μου;
-Τι να σου πω μανούλα μου που διάφορο δεν έχεις
κοντά στο Μέγα Σάββατο κοντά στο μεσονύκτι
που θα λαλήσει ο πετεινός σημαίνουν τα επουράνια,
σημαίνει κι η Αγιά Σοφιά με τις χρυσές καμπάνες.
Όποιος το ακούει σώζεται και όποιος το λέει αγιάζει
και όποιος το καλοσκεφτεί Παράδεισο θα λάβει.
Παράδεισο και λίβανο από τον Άγιο τάφο.
Κάτω στα Ιεροσόλυμα και στου Χριστού τον τάφο
εκεί δεντρί δεν ήτανε δεντρί εφανερώθει
στην κορυφή ήταν ο Χριστός και στα κλαδιά οι Αγγέλοι
και μέσα στα χαμόκλαδα ήταν οι μάρτυρές του ,
που μαρτυρούσαν και έλεγαν για του Χριστού τα Πάθη
για του Χριστού τ’ αφέντη μας και του Μονογενή μας,
που έχυσε το αίμα του για πινομή δική μας.
Την συνέχεια απο τα θλιμμένα κάλαντα βρήκα και παραθέτω από την πηγή:www.krassanakis.gr/CRETE-PASHA.htm
Σάββατο του Λαζάρου,ξημερώματα Κυριακής των Βαΐων.
Σαν σήμερα ( 10 προς 11ης Απριλίου), στο Μεσολόγγι ορίστηκε η Έξοδος των πολιορκημένων.
Μετά από ένα χρόνο πείνας,που θέριζε τους κατοίκους της ,που με τόση γενναιότητα αντιστάθηκαν στην πολιορκία του Κιουταχή και του Ιμπραήμ αποφάσισαν να φύγουν κρυφά από την πόλη.
Το σχέδιό τους …προδώθηκε με απότέλεσμα χιλιάδες Έλληνες να σφαγιαστούν και να αιχμαλωτιστούν.
Από τους 10.500 κατοίκους εκ των οποίων 3.500 οπλισμένοι διασώθηκαν μόνο…
1500.
Ανάμεσά στους πολιορκημένους και ο φιλέλλην λόρδος Βύρωνας( πέθανε το 1824).
του οποίου το μνημείο βρίσκεται στον Κήπο των Ηρώων.
Η Έξοδος και η πολιορκία του Μεσολογγίου ενέπνευσε τον Διονύσιο Σολωμό να γράψει «Ελεύθερους Πολιορκημένους «ενώ ο
Θεόδωρος Βρυζάκης ζωγράφισε αυτόν τον υπέροχο πίνακα.
Το 1825 ο Κιουταχής συγκέντρωσε μεγάλο στρατό στη Λάρισα και κατευθύνθηκε στο Μεσολόγγι. Στα τέλη Απριλίου 1825 στρατοπέδευσε στην περιοχή και ξεκίνησε την πολιορκία του Μεσολογγίου. Όλες οι επιθέσεις που επιχείρησε ο Κιουταχής εναντίον της πόλης απέτυχαν, όπως και η προσπάθεια του να αποκλείσει τον ανεφοδιασμό της πόλης από στεριά και θάλασσα. Οι πολιορκημένοι ήρθαν σε συνεννόηση με τον Καραϊσκάκη ο οποίος διεξήγαγε πόλεμο φθοράς στα νότα του στρατεύματος του Κιουταχή, αναγκάζονταν τον να περάσει σε θέση άμυνας, τον Οκτώβριο του 1825. Προς ενίσχυση του Κιουταχή, έσπευσε στα τέλη του 1825 ο Ιμπραήμ, που βρισκόταν στην Πελοπόννησο. Με την άφιξη του νέου ισχυρού στρατεύματος η πολιορκία ξανάρχισε σφοδρότερη. Παρόλα αυτά μέχρι τον Φεβρουάριο του 1826 οι Τούρκοι δεν είχαν σημειώσει καμία επιτυχία. Ο Ανδρέας Μιαούλης με τον στόλο του κατάφερνε να ανεφοδιάζει το Μεσολόγγι και η άμυνα των πολιορκημένων παρέμενε ισχυρή. Από τον Μάρτιο όμως η κατάσταση άρχισε να αλλάζει με κατάληψη από τους Τούρκους στρατηγικών νησίδων της λιμνοθάλασσας όπως το Βασιλάδι και ο Ντολμάς. Οι Έλληνες κατάφεραν να διατηρήσουν τον έλεγχο της νησίδας Κλείσοβα μετά από μία σφοδρή μάχη στην οποία τα στρατεύματα του Ιμπραήμ είχαν πολύ βαριές απώλειες. Όμως η δυνατότητα του ελληνικού στόλου να ανεφοδιάσει την πόλη είχε καταστεί αδύνατη με αποτέλεσμα οι αμυνόμενοι να βρεθούν σε δυσχερέστατη θέση. Η κατάσταση στην πόλη έγινε δραματική και η πείνα άρχισε να θερίζει τους κατοίκους. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση το συμβούλιο των οπλαρχηγών και προκρίτων της πόλης πήρε την απόφαση για την έξοδο των κατοίκων από το Μεσολόγγι. Η έξοδος ορίστηκε για την νύχτα του Σαββάτου του Λαζάρου με ξημερώματα Κυριακής των Βαΐων, μεταξύ 10ης και 11ης Απριλίου. Το σχέδιο της εξόδου πιθανότατα προδόθηκε, με αποτέλεσμα οι τουρκοαιγύπτιοι να απαντήσουν με σφοδρή επίθεση που συνοδεύτηκε από σφαγή. Χιλιάδες Έλληνες σφαγιάστηκαν οι αιχμαλωτίστηκαν και μόνο 1.500 περίπου κατάφεραν να διασωθούν.
πηγή: Βικιπαίδεια
Μεγάλη Πέμπτη! Τη μέρα εκείνη ο Χριστός παρέθεσε δείπνο κρυφά στους μαθητές Του,γνωστό ως …Μυστικό Δείπνο.
Η τελευταία μέρα ζωής του Χριστού.
Εκείνη τη μέρα Συνελήφθη,αφού ο Ιούδας Τον πρόδωσε..δίνοντάς Του πιο πριν … ένα φιλί .
Κι ο Πέτρος τον απαρνήθηκε …» πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις ,απαρνήση με».
Ημέρα που σταυρώσαν τον Χριστό.
Παλιά στο Ξηρόμερο,έκαιγαν… τον «Ιούδα»,ένα έθιμο που αναβίωνε κάθε Μεγάλη Πέμπτη.
Μεγάλη Τετάρτη,άντρες,γυναίκες παιδιά μάζευαν ξύλα,κυρίως φρύγανα δηλ.τα κλαριά από πουρνάρια και τα πόστιαζαν στην πλατεία ,έξω από την εκκλησία.
Ο σωρός έφτανε τα δύο μέτρα.
Μεγάλη Πέμπτη διαβάζονται στην εκκλησία τα 12 Ευαγγέλια.
Στο 6ο Ευαγγέλιο,οι καμπάνες χτυπούν πένθιμα κι απ’ το ιερό βγάζουν Τον Εσταυρωμένο.
Εκείνη την ώρα-συνήθως παιδιά-έβαζαν φωτιά στον «Ιούδα» και οι φλόγες άγγιζαν… τον βαρύ ουρανό κάτω από βαριά ατμόσφαιρα ,με υπόκρουση τον ήχο της πένθιμης καμπάνας.
Το Θείο Δράμα,γινόταν δράμα των πιστών.
Το κάψιμο του «Ιούδα» ,γίνονταν σ’ ανοιχτούς χώρους.
Στα δικά μου παιδικά χρόνια γίνονταν στην αυλή του σχολείου με σωρό από…ελαστικά αυτοκινήτου.
Το κάψιμο του «Ιούδα «έχει «σβήσει «εδώ και χρόνια.
Άλλο ένα έθιμο που χάθηκε.
Τη Μεγάλη Πέμπτη ή το μεγάλο Σάββατο βάφουμε κόκκινα αυγά για το Πάσχα.
Ένας τρόπος είναι οι βαφές του εμπορίου,αλλά μερικές φορές , χωρίς να ραγίσουν περνάει η βαφή και στο ασπράδι.
Παλιά,μερικές ακόμη και σήμερα, τα βάφουν με φυσικό τρόπο.
Πώς; με κρεμμυδόφυλλα ή παντζάρια.
Σε μια κατσαρόλα βάζουμε τα κρεμμυδόφυλλα μια τσάντα γεμάτη,χρειαζόμαστε πολλά κρεμμυδόφυλλα.
Τα βράζουμε ώσπου το νερό να χρωματιστεί,να βγάλουν όλο τους το χρώμα.
Τα αυγά πρέπει να είναι θερμοκρασίας δωματίου και κατά προτίμηση άσπρα χωρίς λεκέδες…βάφουν καλύτερα.
Αφού έχουμε στρώσει ένα vetex ή μια πετσετούλα για να μη σπάσουν,τοποθετούμε τ ‘αυγά και προσθέτουμε καθαρό νερό,να καλυφθούν.
Τα βράζουμε για 10 λεπτά ,αφού πάρει βράση,σε χαμηλή φωτιά,για να μη χοροπηδάνε.
Έπειτα σουρώνουμε τα κρεμμυδόφυλλα και ρίχνουμε το χρωματισμένο νερό στα βρασμένα αυγά,πετώντας το καθαρό.
Αφαιρούμε την πετσέτα,για να μη βάψει.
Βράζουμε 2 λεπτά και τ αφήνουμε ένα τέταρτο να βάψουν.
Το χρώμα τους θα είναι βαθύ βυσσινί.
Με τον ίδιο τρόπο βάφουμε και με παντζάρια.
Για σχέδια, παλιά που δεν είχαν αυτοκόλλητα, πριν τα βάλουν στη βαφή στερέωναν με λεπτή νάυλον κάλτσα φύλλα μολόχας,λουλουδιών ή φύλλα δέντρων,τυλίγοντας την σφιχτά.
Έτσι έβγαινε και το σχέδιο.
Μετά τη βαφή τα γυάλιζαν με ελαιόλαδο.
Απλά και φυσικά…κι ακίνδυνα.
Το Ξηρόμερο φόρεσε τα γιορτινά του κι ετοιμάζεται να υποδεχτεί το Πάσχα…τη γιορτή αγάπης.
Οι αμυγδαλιές φόρεσαν ήδη τα καταπράσινα καινούργια τους φύλλα,τα λουλούδια άνθισαν…η γη ντύθηκε με το πολύχρωμο φόρεμά της ,γεμάτο μαργαρίτες.
Οι κουτσουπιές ,τα πιο όμορφα ανθισμένα δέντρα στέκουν καμαρωτές να υποδεχτούν τις Άγιες Μέρες.
Και οι πασχαλιές…μοσχομυρίζουν…ολάνθιστες για να τιμήσουν με το στόλισμά τους τον Εσταυρωμένο..τον Επιτάφιο …την εικόνα της Ανάστασης.
Τη φύση ανταγωνίζονται κι οι νοικοκυρές του Ξηρομέρου…ασβεστώνοντας τις μάντρες…φρεσκάροντας τα σπίτια τους…κι ετοιμάζοντας…γλυκά.
Σε λίγες μέρες αρχίζει Μεγάλη Εβδομάδα κι όλα πρέπει να είναι στην εντέλεια.
Το Ξηρόμερο ετοιμάζεται πυρετωδώς για να υποδεχτεί τους επισκέπτες του..τα παιδιά του …που μένουν μακριά.
Τα ερημωμένα πλέον χωριά περιμένουν με ανυπομονησία να καλωσορίσουν τους «φευγάτους».
Το Πάσχα και το Δεκαπενταύγουστο τα χωριά του Ξηρομέρου ανασταίνονται…αποκτούν ζωή.
Φέτος,λόγω κρίσης πολλοί ενδέχεται να μην έρθουν στο χωριό.
Μια πρόταση, προς τους δημάρχους,να μισθώσουν λεωφορεία για να μπορέσει ο κόσμος να κατέβει στα χωριά.
Αν η απάντηση είναι αρνητική…λεφτά ..δεν υπάρχουν ρωτώ:για τις εκλογές υπάρχουν;
Όταν είναι να τους ψηφίσουν τότε κάνουν τα αδύνατα δυνατά,για να τους φέρουν στα χωριά…τότε τους θυμούνται.
Τώρα οφείλουν να δείξουν έμπρακτα τη συμπαράστασή τους.
Γιατί το Πάσχα είναι παράδοση… στο χωριό!
Τα πασχαλινά έθιμα του Ξηρομέρου είναι πολλά.
Σάββατο του Λαζάρου ,τα παιδιά,δένοντας σε ένα ψηλό κοντάρι ένα μεγάλο στεφάνι από βάγια,κρεμούσαν μεγάλα κύπρια [( εκ του cuprus= χαλκός) τα οποία χρησίμευαν για να μη χάνουν οι βοσκοί τα κοπάδια τους, ακούγοντας τον ξεχωριστό ήχο τους απο μακρινές αποστάσεις] .
Μια εικόνα της Παναγίας (ή άλλη) κρεμασμένη και ένα άσπρο μαντήλι στόλιζε το δάφνινο στεφάνι.
Συναγωνίζονταν ποιός θα βρεί το μεγαλύτερο κύπρο και ποιός θα φτιάξει τον καλύτερο «Λάζαρο».
Βαρυφορτωμένος σαν…λατέρνα.
Τα παιδιά ξύπναγαν χαράματα κι έπαιρναν τους δρόμους λέγοντας πόρτα- πόρτα τα κάλαντα,συνήθως αγόρια.
Με τέτοιο θόρυβο ,ήθελες δεν ήθελες ξύπναγες κι άνοιγες.
Προειδοποιούσαν για την επίσκεψή τους χτυπώντας το Λάζαρο.
Ο εκκωφαντικός θόρυβος των κουδουνιών και των κύπρων κάλυπτε πολλές φορές τις φωνές των παιδιών που πάσχιζαν ν ακουστούν…καμμιά φορά επειδή δεν ήξεραν ολόκληρα τα κάλαντα ,ο ήχος τους έβγαζε… ασπροπρόσωπους.
Παλιά δεν έδιναν χρήματα αλλά αυγά για να βάψουν το Πάσχα,αμύγδαλα και καρύδια για τα γλυκά .
~~ ~~ ~~ ~~
» Λάζαρος και Λαζαρίνα
κλαίει η Μάρθα κι η Μαρία
Λάζαρο τον αδερφό της
τον γλυκύ και καρδιακό της.
Τον μοιρολογούν και λένε
τον μοιρολογούν και κλαίνε
Τρείς ημέρες τον θρηνούσαν
και τον εμοιρολογούσαν
και τη μέρα την Τετάρτη
κίνησε ο Χριστός για να ‘ρθει.
Κι εβγήκε η Μαρία
έξω απο τη Βηθανία
κι εμπρός του γονατίζει
και τα πόδια του φιλεί
Αν ήσουν εδω Χριστέ μου,
δε θα πέθαινε ο αδελφός μου
Μα και πάλι εγώ πιστεύω
Και καλότατα ηξεύρω
οτι δύνασαι αν θελήσεις
και νεκρούς να αναστήσεις.
Τοτε ο Χριστός δακρύζει
και τον Άδη φοβερίζει.
Δεύρο έξω Λάζαρέ μου
φίλε και αγαπητέ μου.
Παρευθύς επελυτρώθη
ανεστήθη κι εσηκώθη
Τότε το Θεό δοξάζουν
και το Λάζαρο εξετάζουν.
Πεσ’ μας Λάζαρε τί είδες
εις τον Άδη που επήγες.
Είδα φόβους,είδα τρόμους
είδα βάσανα και πόνους.
Δώστε μου λίγο νεράκι
να ξεπλύνω το φαρμάκι
της καρδιάς και των χειλέων
και μη με ρωτάτε πλέον».
~~ ~~ ~~
Σήμερα τα κάλαντα του Λαζάρου σπάνια ακούγονται στο Ξηρόμερο.
Ένα έθιμο που ξεχνιέται σιγά- σιγά.
(Η φωτό είναι απο το Xiromeronews).
Σάββατο του Λαζάρου στο Ξηρόμερο όλες οι νύφες,δηλ.αυτές που παντρεύτηκαν στο διαστημα ενός χρόνου από τούτη τη μέρα,ετοίμαζαν τα βάγια.
Ένα παλιό έθιμο του Ξηρομέρου.
Σε μια κόφα έβαζαν λουλούδια,κλαράκια δάφνης,ρύζι ,αμύγδαλα και κουφέτα.
Την κόφα αυτή την πηγαίνουν στην εκκλησία του χωριού .Με τις δάφνες βάγια στολίζουν την εκκλησία .
Την Κυριακή των Βαΐων η νύφη προσκαλούσε για συνοδεία ,μια παρέα γυναικών: την πεθερά,την κουμπάρα,τις αδερφές της και γειτόνισσες .
Μετά το τέλος της εκκλησίας,οι γυναίκες αυτές πήγαιναν στο σπίτι της νύφης για γλυκό και καφέ.
Τα τελευταία χρόνια τα βάγια τα πηγαίνει η μάνα της νύφης,καθώς αυτή εργάζεται ή μένει σε πόλη.
Σιγά σιγά η παράδοση χάνεται.
Τα τσουρέκια είναι άλλη μια πασχαλινη συνταγή και τα παιδιά τρελαίνονται γι’ αυτά .
Το μαχλέπι τους δίνει ιδιαίτερη γεύση και άρωμα.
Είναι λίγο κουραστική η διαδικασία τους,θέλουν αρκετή υπομονή ,αλλά σε καιρούς οικονομικής κρίσης σκεφτείτε το.
Εναλλακτικά αγοράστε από το φούρνο της γειτονιάς…οι φουρνάρηδες…κλέφτες θα γίνουν;
Υλικά
2 κιλά αλεύρι δυνατό
200 γρ. μαγιά νωπή ή 6 κουτ.σούπας μαγιά ξηρή
1 κούπα νερό ζεστό
3 1/4 κούπες ζάχαρη
1 κουτ.γλυκού αλάτι ψιλό
2 κουτ.σούπας σπορέλαιο
1 κουτ.σούπας μαχλέπι
1 κουτ.γλυκού κακουλέ ή μαστίχα
1 κούπα βραστό γάλα
10 αυγά σε θερμοκρασία δωματίου.
1 1/4 κούπα βούτυρο ζεστό.
Εκτέλεση
Αλέθουμε στο μπλέντερ την μαστίχα ή το κακουλέ με το μαχλέπι μαζί με λίγη ζάχαρη .
Βάζουμε τη μαγιά να φουσκώσει από το βράδυ,είναι καλύτερα ή δυο- τρεις ώρες πριν αρχίσουμε.
Ζεσταίνουμε όλα τα υλικά,αυγά,αλεύρι και το βούτυρο πρέπει να είναι ζεστό,το γάλα βραστό.
Βάζουμε τα μυρωδικά σε μία λεκάνη ,μαζί με τη ζάχαρη και τις δυο κουταλιές λάδι.Ανακατεύω με κουτάλι,ρίχνοντας το βραστό γάλα χωρίς τη μαγιά.
Σ ‘ ένα μπώλ σπάμε τα αυγά με το χέρι.Προσθέτουμε στη ζάχαρη την μαγιά και τ ‘αυγά.
Ανακατεύουμε ρίχνοντας σιγά- σιγά το αλεύρι.
Αν το αλεύρι δεν είναι τύπου δυνατό,θα χρειαστούμε περισσότερο και τα τσουρέκια θα βγούν άγλυκα.
Αφού πάρει το αλεύρι ,ρίχνουμε σιγά- σιγά το βούτυρο διπλώνοντας,όχι ζυμώνοντας,πολλές φορές.
Έτσι θα κάνουν τα » σχοινιά», στο τσουρέκι.
Τα τσουρέκια θέλουν καλό ζύμωμα για να πετύχουν.
Αν για κάποιο λόγο (λάθος μέτρηση των υλικών) η ζύμη γίνει πολύ σφιχτή ,βρέχουμε τα χέρια μας με ζεστό νερό και ζυμώνουμε τόσο ώστε η ζύμη να «πέφτει».
Αφήνουμε να φουσκώσει η ζύμη τουλάχιστον 2 1/2 ώρες.
Πρέπει να έχουν διπλασιαστεί σε όγκο,πριν τα πλάσουμε.
Η ζύμη πρέπει να είναι μαλακή και ελαστική,όταν την κρατάμε πρέπει να πέφτει.
Όταν φουσκώσουν παίρνουμε ένα μέρος της ζύμης κόβοντας με αλευρωμένο ψαλίδι ή μαχαίρι και ανοίγουμε σε χοντρό ορθογώνιο φύλλο,σε αλευρωμένη επιφάνεια.
Κάνουμε ψαλιδίτσες στις αντικρυστές άκρες.αφήνοντας πλατύ περιθώριο στο κέντρο.
Για στρογγυλό τύπου μαργαρίτα ανοίγουμε χοντρό στρογγυλό φύλλο και ψαλιδίζουμε γύρω γύρω.
Βάζουμε τη γέμιση της αρεσκείας μας (κουβερτούρα,μερέντα,βύσσινο,φουντούκια) και πλέκουμε.
Προσέχουμε να μη βγαίνει η γέμιση,πατάμε απαλά τις λωρίδες.
Για τα σκέτα τσουρέκια κόβουμε το 1/8 της ζύμης και πλάθουμε ένα χοντρό μπαστούνι,το οποίο ανοίγουμε σε χοντρό ορθογώνιο φύλλο,περίπου 30 x 10 εκ.Κόβουμε τη ζύμη σε τρείς λωρίδες κατά μήκος και πλέκουμε.
Στη μαργαρίτα,γυρνάμε τις λωρίδες προς το κέντρο,η μία να καλύπτεται από την άλλη.
Αφήνουμε να φουσκώσουν,σκεπάζοντας με πετσέτα.
Πριν φουρνίσουμε,αλοίφουμε τα τσουρέκια με ένα κροκάδι διαλυμένο σε μια κουταλιά σούπας νερό.
Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο με αέρα για 20- 30 λεπτά.
Καλή επιτυχία!
Η συνταγή είναι από εκπομπή της Βέφας.
Πλησιάζει το Πάσχα!
Καιρός για κουλουράκια,τσουρέκια κόκκινα αυγά ( Μεγάλη Πέμπτη,Μεγάλο Σάββατο).
Τα κουλουράκια αυτά τα φτιάχνω εδώ και πέντε χρόνια,η συνταγή είναι Γιαννιώτικη.
Λιώνουν στο στόμα,μοσχομυρίζουν και είναι πολύ εύκολα.Το μυστικό τους το καλό χτύπημα.
Υλικά
10 αυγά
1/2 κιλό ζάχαρη
1/2 κιλό φυτίνη
2 φακελάκια baking powder
1 φλυτζάνι του τσαγιού γάλα χλιαρό στο οποίο διαλύουμε
1 φακελάκι αμμωνία
1 1/2 κιλό αλεύρι για όλες τις χρήσεις
Ξύσμα από 2 πορτοκάλια
2 βανίλιες
Εκτέλεση
Χτυπάμε τ’ αυγά με τη ζάχαρη ώσπου ν’ ασπρίσουν.
Προσθέτουμε σιγά- σιγά τη λιωμένη φυτίνη,έπειτα το χλιαρό γάλα με τη διαλυμένη αμμωνία( για να μη μυρίζει).
Το γάλα με την αμμωνία,το βάζουμε σε μεγαλύτερο δοχείο,γιατί φουσκώνει και χύνεται.
Τέλος τα υπόλοιπα υλικά.
Προσέχουμε το αλεύρι να είναι καλά ζυγισμένο.
Η ζύμη θα γίνει ελαστική.
Λαδώνουμε ένα ταψί και με ελαφρά λαδωμένα χέρια,πλάθουμε σε πλεξίδες,βαρκούλες ,πρώτα μακρύ κορδονάκι το οποίο στρίβουμε .Τοποθετούμε σε αραιές αποστάσεις.
Αραιώνω έναν κρόκο αυγού με μια κουταλιά σούπας νερό και περνάω τα κουλουράκια από πάνω ,με πινέλο.
Ψήνουμε στους 200 βαθμούς με αέρα,ώσπου να ροδίσουν καλά.
Στο ψήσιμο η αμμωνία,θα μυρίζει έντονα.
Όταν κρυώσουν θα φύγει η μυρωδιά.
Καλό Πάσχα!
Αν αντικαταστήσετε τη βανίλια με 1/2 κουτ.σούπας μαχλέπι γίνονται σαν σμυρνέικα.
Ξηρομερίτισσα blog 