Πετιμέζι…το σιρόπι των θεών.

Το πετιμέζι είναι σιρόπι από σταφύλια.
Σε γεύση μοιάζει με μέλι,έχει βαθύ κόκκινο χρώμα και άρωμα μοναδικό.
Με το πετιμέζι φτιάχνουμε μουστοκούλουρα,τηγανήτες ή οτιδήποτε μας αρέσει.
Πώς γίνεται.
Το πετιμέζι είναι το αποτέλεσμα πολύωρου αργού βρασμού του μούστου.
Πωλείται και σε super market ,αλλά είναι λίγο ακριβό.

Με 10 τσαμπιά σταφύλια,έβγαλα 1200-1300 περίπου μούστο,βράζοντας μένει το 1/4 μόνο για πετιμέζι.
Βάζουμε τα σταφύλια σ’ ένα σουρωτήρι.
Τα στίβουμε καλά,τα ζυμώνουμε ώσπου να βγει όλος ο χυμός τους.
Το σουρώνουμε καλά και το βάζουμε στην κατσαρόλα(μερικοί το βάζουν να βράσει χωρίς να το σουρώσουν με καθαρή στάχτη και την  επομένη το σουρώνουν με διπλό τούλι).
Το βάζουμε να βράσει και το ξαφρίζουμε.
Αφήνουμε 5 λεπτά και το κατεβάζουμε από τη φωτιά.
Το αφήνουμε όλη νύχτα και την επομένη το σουρώνουμε καλά χωρίς ν ‘ ανακουνάμε την κατσαρόλα.
Αυτό είναι ο μούστος ο οποίος έχει χωρίσει τα άχρηστα που βγαίνουν στην επιφάνεια.
Μπορούμε να το διατηρήσουμε όπως είναι(καλά σουρωμένο).

Πετιμέζι.
Βάζουμε το μούστο να σιγοβράζει σε χαμηλή φωτιά.
Μετά από μια ώρα ( 1 λιτρο μουστος) αρχίζει να κάνει φουσκάλες
Μερικοί προσθέτουν ζάχαρη για να βγει πιο πολύ.
Πρέπει να το δένουμε σιγά -σιγά δηλ. να το αφήνουμε να κρυώνει κι αν είναι αραιό το ξαναδένουμε ( μετά δεν αραιώνει).
Όταν κρυώσει θα πήξει.
Αν είναι πολύ αραιό το βάζουμε ξανά στη φωτιά,αφού κρυώσει.
Κανονικά δεν προσθέτουν ζάχαρη στις μεγάλες ποσότητες,εγώ όμως έβαλα γιατί είναι μικρή η ποσότητα.

Αν έχετε πολύ πετιμέζι το διατηρείτε σε σκιερό μέρος καλά κλεισμένο σε γυάλινες μπουκάλες.
Από 1 λίτρο μούστο πήρα 350 γρ.πετιμέζι με προσθήκη 1 φλυτζάνι του τσαγιού ζάχαρη.
Φωτό από πετιμέζι όταν θα είναι έτοιμο.

Πώς φτιάχνουμε κρασί.

Σεπτέμβρη ή Τρυγητής,ο μήνας του τρύγου.
Σχεδόν κάθε σπίτι στο Ξηρόμερο,έχει στην αυλή του κληματαριά.
Με την κατάλληλη περιποίηση,το αραίωμα των φύλλων,των τσαμπιών για να δυναμώσουν τα υπόλοιπα,το ράντισμα με θειάφι για τον περονόσπορο,έρχεται τελικά η ώρα του τρύγου.
Αν ο ιδιοκτήτης είχε πολλά μαζεύονταν όλοι μαζί για να βοηθήσουν,φίλοι,γείτονες,συγγενείς.
Αν τα σταφύλια δε βραχούν η ποιότητα του κρασιού,είναι εγγυημένη
Τα μαύρα σταφύλια δίνουν κόκκινο βαθύ χρώμα ,τα κίτρινα λευκό κ.ο.κ.
Κρατώντας ένα- ένα το τσαμπί τα κόβουν και τα τοποθετούν σε καλάθια ή τελάρα.
Τ’ αφήνουν μια νύχτα για να «βράσει».
Την επομένη,τα βάζουν στη μηχανή να τα στίψει.
Ο χυμός των σταφυλιών ο μούστος,βγαίνει χωριστά,παλιά το σούρωναν,ενώ τα στιμμένα σταφύλια δεν τα πετάνε,τα κρατάνε για να φτιάξουν τσίπουρο.
Παλιά πρώτα τα πολτοποιούσαν με τα χέρια κι ύστερα με τα πόδια…τα πάταγαν.
Έπειτα το βάζουν σε γυάλινες μεγάλες ταμιζάνες( φιάλες) και σκεπάζουν με τούλι.Από το χυμό αυτό κάνουν το μούστο σ’αυτό το στάδιο
Το αφήνουν μέρες έτσι,ώσπου να σταματήσει να βράζει βγάζοντας αναθυμιάσεις.
Έπειτα το σφραγίζουν καλά με τάπες φελλού.
Δεν το ανοίγουν από τη στιγμή που το σφραγίζουν για να μην πάρει αέρα,δηλ.να μην ξινίσει.
Το διατηρούν σε σκιερό μέρος από την αρχή της διαδικασίας κρασιού.
Τα Χριστούγεννα το κρασί είναι έτοιμο.
Όσο μένει καλά σφραγισμένο τόσο καλύτερο γίνεται…ωριμάζει.
– Καλή σοδειά…
– Λες να ‘ ναι αψύ;
– Μπά,βγάζει καλό κρασί κάθε χρονιά…γλυκόπιοτο με ένα άρωμα άλλο να σου λέω.Δεν έβγαλα πολύ πέρσυ για να σου στείλω!Φέτο όμως θα λάβεις..
-Φεύγουμε…καλή επιτυχία!Και μη στείλεις,θα κατέβω τα Χριστούγεννα!
– Αντε!Καλό χειμώνα!Θα σας περιμένω να το πιούμε παρέα ,δίπλα στ’ αναμμένο τζάκι ψήνοντας σπηνάντερο ή σουφλιμά!

«Ποτό» από βατόμουρα κατάλληλο για παιδιά.

Υλικά

1 κιλό βατόμουρα

1 φλυτζάνι ζάχαρη

2 κουτ.γλυκού ούζο (προαιρετικά)
                     1-1/2 λιτρο νερό

Το λικέρ βατόμουρο είναι ελκυστικό για τα παιδιά.
Λόγω περιεκτικότητας αλκοόλ όμως δεν είναι κατάλληλο.
Τι κάνουμε όμως για να φτιάξουμε χυμό.
Πλένουμε τα βατόμουρα και τα βάζουμε να βράσουν μαζί με  νερό που να τα  καλύπτει .

Αφήνουμε να βράσουν καλά,τα πολτοποιούμε μένα πηρούνι  και προσθέτουμε τη ζάχαρη.
Όταν πάρει βράση,χαμηλώνουμε τη φωτιά.
Στο τέλος ρίχνουμε λίγο ούζο ( μόνο για το άρωμα)ενώ βράζει και το αφήνουμε να εξατμιστεί.
Αφήνουμε να κρυώσει ,το σουρώνουμε με διπλό τούλι και είναι έτοιμο.
Αποκτά ένα βαθύ βυσσινί χρώμα με ελαφρύ άρωμα ούζου.

Λικέρ βατόμουρο

Τα βατόμουρα είναι μαύρα και κόκκινα φρούτα του δάσους.
Γίνονται πολύ ωραίο λικέρ,αλλά και ποτό κατάλληλο και για παιδιά.
Για το λικέρ
Υλικά
1 κιλό μαύρα βατόμουρα μαύρα
1/2 κιλό ζάχαρη
1/2 κιλό   ούζο

Πως το κάνουμε

Πλένουμε καλά τα βατόμουρα και τ’ αφήνουμε να σουρώσουν.Βάζουμε τα μισά σε γυάλινο βάζο και τα καλύπουμε με ζάχαρη.
Έπειτα τα υπόλοιπα. Βιδώνουμε τη γυάλα και την αφήνουμε μια νύχτα μέσα.
Έπειτα,την αφήνουμε  στον ήλιο,ώσπου να πάρει χρώμα,ανακινώντας τακτικά.
Όταν λιώσει η ζάχαρη προσθέτουμε το ούζο.
Αφήνουμε να ωριμάσει ,συνολικά ένα μήνα περίπου.
Όταν πάρει δηλαδή βυσσινί χρώμα.

Μπουγάτσα (Θεσσαλονίκης )γλυκιά

Σήμερα ,είπα να δοκιμάσω να φτιάξω μπουγάτσα με χειροποίητη σφολιάτα.
Είναι λίγο κουραστική η σπιτική σφολιάτα,αλλά αν δεν έχεις τι να κάνεις,είναι μια λύση ( σε δουλειά να βρίσκεσαι δηλαδή).

Χρειαζόμαστε:

Για τη ζύμη.

200 ml νερό
200 γρ. μαργαρίνη
1 και λίγο κουτ.γλυκού αλάτι ψιλό
1 κουτ.σούπας ηλιέλαιο.
Αλεύρι για όλες τις χρήσεις όσο πάρει.

Για τη γέμιση

1 λίτρο γάλα
1 φλυτζάνι μέτριο, κρέμα αραβοσίτου βανίλια
1 κουτ.γλυκού αλάτι ψιλό
1 φλυτζάνι τσαγιού ζάχαρη
4 αυγά
Ζάχαρη άχνη και κανέλλα για το πασπάλισμα

Αρχίζουμε:
Φτιάχνω πρώτα την κρέμα.Βάζω σε μέτρια κατσαρόλα το γάλα κρατώντας μισό φλυτζάνι,στο οποίο χτυπάω με το μίξερ του καφέ για να διαλυθεί.
Προσθέτω στο υπόλοιπο γάλα ,μαζί με τα υλικά της γέμισης.
Ανακατεύω συνέχεια ώσπου να πάρει βράση.
Κατεβάζω και αφήνω να κρυώσει.
Για να μην πιάσει κρούστα σκεπάζω με μεμβράνη.

Ζύμη: Ρίχνω το νερό,το αλάτι,το λάδι σ’ ένα μπωλ κι ανακατεύω προσθέτοντας σιγά- σιγά το αλεύρι,όπως τα φύλλα για πίτα.
Ζυμώνω καλά ώστε να μην κολλάει.Χωρίζω τη ζύμη σε 2 μπαλάκια.

Αφήνω 5 λεπτά να ξεκουραστεί.
Σε αλευρωμένη επιφάνεια,ανοίγω το ένα σε φύλλο με πλάστη, αλευρώνοντας αν χρειάζεται.
Παίρνω τη μαργαρίνη και με τα δάχτυλα αλοίφω την επιφάνεια του φύλλου.
Διπλώνω τις άκρες ως το κέντρο,να καλύπτει τη μαργαρίνη.
Αν έχει βγει από πάνω ρίχνω αλεύρι κι ανοίγω με τον πλάστη.
Καλύπτω ξανά με μαργαρίνη,διπλώνω ,ξανα ανοίγω.
Επαναλαμβάνω 4 φορές,κάνω το φύλλο μπαλάκι,το αλευρώνω και το βάζω στο ψυγείο.
Κάνω την ίδια διαδικασία και με το άλλο.
Αφήνω μισή ώρα στο ψυγείο .
Παίρνω το πρώτο μπαλάκι και το ξανανοίγω σε φύλλο.
Προσθέτω ξανά μαργαρίνη,διπλώνω ,όπως την πρώτη φορά.
Τοποθετώ ξανά στο ψυγείο και ανοίγω το δεύτερο μπαλάκι,όπως πριν.
Μετά από μισή ώρα είναι έτοιμη για άνοιγμα.
Τώρα δεν χρειάζεται αλεύρι,ανοίγει σχεδόν μόνη της με τη βοήθεια του πλάστη.
Ανοίγω φύλλο στρογγυλό ή ορθογώνιο,ανάλογα με το ταψί που θα χρησιμοποιήσουμε( εγώ έβαλα ταψι νο 32) .
Θα το κάνουμε όμως μεγαλύτερο.
Λαδώνω ελαφρά το ταψί και βάζω τις άκρες του φύλλου ίσα ίσα με το ταψί,στερεώνοντας πατώντας το ελαφρά,ειδικά αν είναι βαθύ.

Αυτό γιατί η ζύμη είναι βαριά κι αν είναι τεντωμένη θα κοπεί.
Προθερμαίνω το φούρνο στους 250 βαθμούς.
Ανοίγω και το άλλο ,κρατώντας σχεδόν το μισό.
Χτυπάω τ’ αυγά και τα προσθέτω στην κρύα κρέμα,ανακατεύω καλά και αδειάζω το μείγμα στο ταψί.
Σκεπάζω με το μείγμα με το φύλλο και ενώνω προσεχτικά με το κάτω φύλλο.
Βουτυρώνω ελαφρά την επιφάνεια και ραντίζω με νερό.
Τοποθετώ την μπουγάτσα στο φούρνο χαμηλώνοντας στους 230.
Αφήνω για 10 λεπτά και χαμηλώνω στους 200.
Ψήνω συνολικά 35 λεπτά,να ροδίσει καλά
Βγάζω από το φούρνο κι αφήνω να κρυώσει για 10 λεπτά.
Πασπαλίζω με ζάχαρη και κανέλλα ( με σουρωτήρι) και κόβω προσεχτικά μέχρι κάτω σε κομμάτια.
Έτοιμη για σερβίρισμα.
Η γνήσια συνταγή είναι στο:

http://illaboratoriodimmskg.blogspot.gr/2012/01/bughatsa-dolce-da-salonicco-bughatsa.html?m=1
Τι διαφορετικό έκανα
Αλεύρι έβαλα για όλες τις χρήσεις.
Τη σφολιάτα στο δεύτερο στάδιο την άφησα μόνο 10 λεπτά.
Τ’ αυγά τα πρόσθεσα ολόκληρα και χτυπημένα,όπως την πίτα.
Ταψί χρειάζεται λίγο μεγαλύτερο και όχι πολύ βαθύ.
(Γιατί την έκανα διαφορετικά;λόγω βιασύνης)

Είναι η πρώτη φορά που κάνω μπουγάτσα( Θεσσαλονίκης..ο Θεός να την κάνει!όσο ζω μαθαίνω…στην αρχή είμαι ακόμα).
Πάντως απέσπασε καλές εντυπώσεις ,η σφολιάτα δε μοιάζει με την έτοιμη στην εμφάνιση( μια απλή νοικοκυρά είμαι ,όχι σεφ).

Η κλώσσα με τα κλωσσόπουλα.

Να και μια άλλη παλιά συνήθεια του Ξηρομέρου  (αλλά και της ε
παρχίας γενικότερα).
Όσοι μεγαλώσατε σε χωριό,σίγουρα θα θυμάστε την κλώσσα με τα κλωσσόπουλα.
Μπροστά η κλώσσα καμαρωτή και πίσω ακολουθούσαν τα μικρά,κοντά στη μαμά τους.
Περπατώντας αργά,ψάχνει για τροφή κι όταν βρει κάτι με το χαρακτηριστικό ήχο(κκου..κκκ.ου..κκκου…κκκου…κκου..κάπως έτσι  και γρήγορα)η κλώσσα καλεί τα μικρά της να φάνε,τους δείχνει πώς να το κάνουν και τα επιβλέπει.
Αν μια άλλη κότα προσπαθήσει να τα τους πάρει το φαγητό η μαμά κότα γίνεται προστάδιδα αγριεύοντας.

Θυμάστε όταν είμασταν μικρά παιδιά και προσπαθούσαμε να πιάσουμε τα όμορφα κοτοπουλάκια;

Η κλώσσα μας έβλεπε σαν απειλή,αγρίευε και μας τσίμπαγε μερικές (κλώσσες) προειδοποιητικά κι άλλες  άγρια,δημιουργώντας μας εκδορές.
Όπως κάθε μαμά,έτσι κι αυτή προστατεύει τα μικρά της.
Για όσους δεν γνωρίζουν κλώσσα είναι η κότα που κλωσσάει τ ‘ αυγά της κι έπειτα γίνεται μια υπερπροστατευτική μαμά.

 

 

 

Πως βάζουμε κλώσσα:
Όταν μια κότα κάνει το χαρακτηριστικό ήχο κλου- κλου φουντώνοντας τα φτερά της,κάθεται  όλη μέρα στη φωλιά όπου γεννάει τ’ αυγά,σημαίνει οτι θέλει να κλώσσει.
Μαζεύουμε φρέσκα γονιμοποιημένα αυγά( δηλ.το κοτέτσι πρέπει να έχει κόκκορα) από τις υπόλοιπες κότες.
Σε μια κότα βάζουμε 12 το πολύ 14 αυγά για να μπορεί να τα σκεπάζει.
Τ ‘ αυγά αυτά δεν τα βάζουμε στο ψυγείο και όταν τα βάλουμε στην κλώσσα,δεν καθόμαστε.
Λογικά η κλώσσα κάθεται στη φωλιά .
Λένε,οτι την αφήνουμε στην ίδια φωλιά ,γι αυτό αν  είναι σε τελάρο θα μπορεί εύκολα να μεταφερθεί σε ασφαλές σημείο.
Αποκλείουμε πρόσβαση άλλης κότας στη φωλιά της κλώσσας.
Επίσης ,της βάζουμε ξεχωριστό φαγητό και νερό κοντά στη φωλιά
(π.χ.αν είναι σε τελάρο το βάζουμε απ’ έξω απο αυτό).
Πρέπει να είναι προστατευμένη από βροχή ή αέρα.
Λίγα ακόμα: Οι παλιές νοικοκυρές καθώς πήγαιναν να βάλουν τ’ αυγά στην κλώσσα,φορούσαν μαντήλι για να κάνουν τα μικρά λοφίο( σαν τσαλαπετεινός).
Αν πριν βάλουν τ’αυγά  φορούσαν κάλτσες  τα πουλάκια γινόταν «τσουραπάτα» δηλ. στα πόδια ήταν ντυμένα με  φτερά ως τα δάχτυλα.
Τα «λόγια» για την κλώσσα πράγματι επαληθεύονταν όταν  έβγαζε  τα μικρά.
Σημειώνουμε την ημερομηνία και μετά από 21 μέρες ,τ’ αυγά σπάνε με τη βοήθεια της κλώσσας και τα μικρά ξεπροβάλλουν.
Αφήνουμε να βγουν όλα ως την επόμενη μέρα κι έπειτα τα ταΐζουμε με ειδικό φύραμα για πουλάκια.

Αυτά για την κλώσσα και τα κλωσσοπουλάκια.
Υπάρχει ομορφότερο θέαμα;

Αγραπιδιά.

Στο Ξηρόμερο επίσης υπάρχουν αμέτρητες αγραπιδιές.
Η αγραπιδιά ή άγρια αχλαδιά, είναι δέντρο με μικρά χνουδωτά φύλλα και μεγάλα αγκάθια στα κλαδιά του.Οι καρποί του ωριμάζουν το φθινόπωρο κι έχουν πρασινοκίτρινο χρώμα.
Παλιά,στα δύσκολα ( χρόνια της πείνας),τα αγραπίδια κράτησαν τους Ξηρομερίτες ζωντανούς.
Μαζί με τα βελανίδια,ήταν και βασικές ζωοτροφές ,αφού δεν υπήρχαν έτοιμες και η γη δεν είχε χορτάρι,τέτοια εποχή.
Μερικοί που ξέρουν πώς να τις κεντρώνουν μετατρέποντάς τες σε αχλαδιές.
Τα αγκάθια της ,είναι επικίνδυνα γιατί προκαλούν μόλυνση.
Αν σε » χτυπήσει » αγραπιδιά ,πρέπει αμέσως να το απολυμάνεις.
Παλιά,όταν δεν υπήρχαν φάρμακα ( όπως Betadin),έκαιγαν το χτυπημένο σημείο-βγάζοντας πρώτα το αγκάθι της- με αναμμένο τσιγάρο!!!

Παρ’ ότι έχει επικίνδυνα αγκάθια,τα φύλλα της έχουν αναλγητική δράση,στο τσίμπημα του σκορπιού.
Τα μαγικά βότανα των Ξηρομεριτών,ανάμεσα σε πολλά άλλα.
Όταν κάποιος δεχόταν τσίμπημα σκορπιού,του έδιναν φύλλα αγραπιδιάς να τα μασήσει για μερικά λεπτά,χωρίς να τα καταπιεί.
Δοκιμασμένο κι αποτελεσματικό παυσίπονο( χρειάζεται όμως και ιατρική βοήθεια για τις παρενέργειες του τσιμπήματος του σκορπιού).
Αυτά για την αγραπιδιά…περιμένω και τις δικές σας πληροφορίες.
.

Πάμε για μελίκοκκα;

Μια φράση  που ακούγονταν πολύ από τις παλιότερες γενιές…παιδιά κυρίως

Τότε που παρέμεναν αδιάφορα για το τηλεοπτικό πρόγραμμα και προτιμούσαν να παίζουν ή να πηγαίνουν απ΄τη μια άκρη του χωριού στην άλλη για να μαζέψουν μελίκκοκα…μία από τις αγαπημένες  συνήθειες των παιδιών της δικής μου γενιάς.

Μιλάω για  τους    μικροσκοπικούς γλυκούς καρπούς του δέντρου της μελικκοκιάς .

Αφιέρωναν ώρες ολόκληρες  για το μάζεμα,συνήθως τ’αγόρια πήγαιναν ,μαζί με τους κολλητούς τους…

Σκαρφαλωμένα πάνω στα ψηλά δέντρα να προσπαθούν να γεμίσουν τσάντες με μελίκκοκα….ακόμη πιο παλιά που δεν υπήρχαν σακούλες ,τα παιδιά μετέτρεπαν τις μπλούζες τους  σε σακίδιο…(κι αν άνοιγε άντε να  τα μαζέψουν  από κάτω)…

Πολλοί που στα χωράφια τους είχαν μελικοκιές δεν άφηναν τα παιδιά να τα μαζέψουν {όπως και τα κορόμηλα,σύκα  ,ρόδια (τώρα κανένα παιδί δεν πάει για μελίκκοκα ,ούτε καν τα γνωρίζουν)}.

‘Εφευγαν μεσημέρι και γύριζαν απόγευμα…

Για όσους δε γνωρίζουν :η μελικοκκιά είναι φυλλοβόλο δέντρο με χρυσοπράσινα φύλλα,τα οποία έχουν σχήμα λόγχης και  από κάτω χνούδι.Ανθεκτικό στις δύσκολες καιρικές συνθήκες ,αλλά και σε ασθένειες,με ευλύγιστα κλωνάρια.

Λένε ,ότι τα μελίκοκκα ήταν ο λωτός των αρχαίων Ελλήνων…

Ωριμάζουν μέσα φθινοπώρου , έχουν πολύ γλυκιά γεύση ,όταν ωριμάζουν γίνονται μωβ σκούρα ως μαύρα.  Αποτελείται από  λεπτό φλοιό,κίτρινη ψίχα και κουκούτσι που καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του καρπού(για να καταλάβεις τη γεύση τους  πρέπει να φας 5-6 μαζί).

Στο Ξηρόμερο είναι γεμάτο από μελικοκιές …μόνο που δεν έχουν παιδιά σκαρφαλωμένα πάνω τους.

Το πρώτο video με τις φωτό μου.

Συγκέντρωσα όλες τις φωτογραφίες μου,σένα video με μουσική υπόκρουση τα κύματα του Σταμάτη Σπανουδάκη!

Δείτε το:Κύματα -οι φωτό μου Ξηρομερίτισσα

Σάλτσα βασιλικού με ντομάτα ( για μακαρόνια).

Η σάλτσα βασιλικού είναι νηστήσιμη,δίνει μια μοναδική γεύση στη μακαρονάδα.
Για 1 πακέτο μακαρόνια θα χρειαστούμε:
2 μεγάλες ντομάτες τριμμένες στο μπλέντερ
2 σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένο
1/2 φλυτζάνι τσαγιού ελαιόλαδο ή λιγότερο
1 κουταλιά σούπας πάστα

5-6 κλωναράκια βασιλικό ψιλοκομμένο

Τι κάνουμε:

Βάζουμε το λάδι να κάψει και προσθέτουμε το σκόρδο,έπειτα τα υπόλοιπα υλικά.
Αφήνουμε να σιγοβράσει για 15-20 λεπτά.
Παράλληλα,βράζουμε τα μακαρόνια.
Σουρώνουμε,προσθέτουμε τη σάλτσα και ανακατεύουμε.

Έτοιμα!Τόσο εύκολα!

Κοτόπουλο με πιπεριές

Άλλη μια νόστιμη κι εύκολη συνταγή για κοτόπουλο.

Υλικά

1 μέτριο κοτόπουλο πλυμένο και κομμένο σε μερίδες

1 μεγάλο κρεμμύδι  \

| ψιλοκομμένα

1 σκελίδα σκόρδο /

1 κουτ.σούπας πάστα(χυμό ντομάτας διπλής συμπυκνώσεως

1 μεγάλη ντομάτα τριμμένη στο μπλέντερ

1/2 ποτήρι νερού ελαιόλαδο

3 πιπεριές πράσινες

3 πιπεριές κόκκινες

2 πιπεριές κίτρινες κομμένες  στενόμακρες.

1 κουτ.σούπας αλάτι κοφτή

1/4 κουτ.γλυκού πιπέρι

Εκτέλεση

Βάζουμε το λάδι να κάψει και προσθέτουμε το κοτόπουλο(το έχουμε αφήσει να σουρώσει λίγο).

Ροδίζουμε ελαφρά και  από τις 2 πλευρές .Έπειτα περνάμε και τις πιπεριές ελαφρά από τηγάνι.

Στο ίδιο λάδι σωτάρουμε το σκόρδο το κρεμμύδι,αφού χρυσίσει προσθέτουμε την πάστα και τέλος την ντομάτα.

Τα ρίχνουμε στην κατσαρόλα ,μαζί με αλάτι και πιπέρι και λίγο νερό.

Σιγοβράζουμε για 1 ώρα.

(σημείωση :είναι βαρύ φαγητό)

Παράξενες ιστορίες από τον τόπο μας (Η όμορφη αρχοντοπούλα)

Παλιά ,οι παράξενες ιστορίες ακούγονταν συχνά στο Ξηρόμερο.

Κάποτε ,ήταν μια πλούσια αρχοντοπούλα .Ήταν πολύ όμορφη,πρώτη στο νοικοκυριό,στο πλέξιμο,στον αργαλειό σε όλα…

Μια μέρα,η  κοπέλα έπρεπε να πάει ψωμί  στους δικούς  της που βρίσκονταν στα χωράφια  μαζί με τους εργάτες.

Στο δρόμο της περνώντας από τη θέση Ξερά ( προς Μύτικα) κοντά σε αρχαία ερείπια,άκουσε ένα παράξενο τραγούδι.

Σε λίγο εμφανίστηκαν μπροστά της τέσσερις όμορφες ασπροφορούσες γυναίκες.

Οι γυναίκες αυτές άρχισαν να  παίζουν με την όμορφη κοπέλα ,να την περιγελούν και να χορεύουν γύρω της.

Η όμορφη αρχοντοπούλα ,δεν είχε χρόνο ούτε διάθεση.

Ήταν μεσημέρι και έπρεπε να πάει το φρεσκοζυμωμένο ψωμί που έφτιαξε στους δικούς της.

Οι ασπροφορούσες γυναίκες της έριξαν το ψωμί κάτω και η κοπέλα έσκυψε να το πάρει.

Ήταν μεσημέρι….η κοπέλα σηκώθηκε …τελείως αλλαγμένη.

Δεν έφτασε στον προορισμό της .

Οι δικοί της ανησύχησαν και έψαξαν να τη βρουν.

Η κοπέλα,η όμορφη αυτή νέα,είχε χάσει τα λογικά της,(«έπαθε»όπως λένε) όπως και  τη φωνή της.

Το αναπάντεχο κακό(οι δικοί της) προσπάθησαν να ξορκίσουν με διάφορους τρόπους…

Τελικά η φωνή της αρχοντοπούλας επανήλθε ,όχι όμως και τα λογικά της.

Λένε,οτι την πανέμορφη αρχοντοπούλα πάντρεψαν μ’έναν πολύ φτωχό νέο γι αυτό το λόγο.

Η ιστορία αυτή μοιάζει με το «άφωνο παληκάρι»….ιστορίες που ο χρόνος πλέκει..τόσο καλά που δεν μπορείς να αντιληφθείς πού σταματάει η αλήθεια και που αρχίζει ο μύθος!

Η Παναγία της Ρόμβου

Σήμερα γιορτάζει και η Παναγία της Ρόμβου(ή Ρόμβης ή Ρομπιάτισσας στα Ακαρνανικά Όρη και συγκεκριμένα στο Περγαντί) πάνω από το χωριό Βάτος.Χτισμένο π σε δύσβατη περιοχή,με τα θεμέλια του δεμένα πάνω σε τεράστιους βράχους.
Η νότια πλευρά του ,βρίσκεται σχεδόν στην άκρη του γκρεμού.
Απο εκεί κατεβαίνει κανείς δύσκολα για να φτάσει στη σπηλιά,όπου είδαν το όραμα της Παναγίας.
Ο ρυθμός του είναι μονόκλιτη βασιλική και παλιά η σκεπή του ήταν με πλάκες.
Το μοναστήρι στα αριστερά και δεξιά έχει χτισμένα κελιά,τεράστια πλακόστρωτη αυλή (παλιά υπήρχε και πηγάδι) .
Στην Επανάσταση η συμβολή του ήταν σημαντική,καθώς βοηθούσε οικονομικά τον Αγώνα κι εκεί έβρισκαν καταφύγιο οι τραυματισμένοι.
Επίσης διέθετε  βιβλιοθήκη όπου σώθηκαν πολλά αρχαία χειρόγραφα.
Το μικρό εκκλησάκι έχει τοιχογραφίες που χρονολογούνται από τον 15-17ο αιώνα.
Λένε,οτι το μοναστήρι υπήρχε πολύ πιο πριν αλλά καταστράφηκε.
Στο σημείο,όπου σήμερα είναι χτισμένο το μοναστήρι βρέθηκε η εικόνα της Παναγίας της Ρομπιάτισσας.
Επειδή το σημείο ήταν απρόσιτο,δεν υπήρχε δρόμος,οι κάτοικοι του Βάτου πήραν την εικόνα για να χτίσουν την εκκλησία χαμηλότερα σε προσβάσιμη περιοχή.
Το πρωί η εικόνα έλειπε.Υπέθεσαν οτι κάποιος πήρε την εικόνα και την ανέβασε εκεί που τη βρήκαν.
Κατέβαζαν την εικόνα και το πρωί κατά ένα ανεξήγητο τρόπο επέστρεφε στην αρχική της θέση.
Έτσι θεώρησα θέλημα της Παναγίας να χτιστεί το εκκλησάκι  εκεί πάνω.

Η εικόνα της Παναγίας της Ρόμβου, ήταν θαυματουργή και μεγάλης αξίας.
Λένε,οτι κλάπηκε και σήμερα βρίσκεται στην Ιταλία.
Τα κελιά σήμερα είναι καινούργια,με ηλεκροδότηση ,κρεβάτια και  σκεπάσματα από δωρεές πιστών.
Τα παλιά κελιά είναι γεμάτα από χειροποίητα υφαντά.
Παλιά στο μοναστήρι προσέλκυε πλήθος πιστών απ’ όλα τα χωριά του Ξηρομέρου( μερικοί που το είχαν τάμα ,πήγαιναν περπατώντας) και απο άλλα μέρη της Ελλάδος.
Πήγαιναν εκεί από νωρίς (για να βρουν διαθέσιμο κελί) την παραμονή της γιορτής και διανυκτέρευαν στο μοναστήρι.

Πολλές φορές αναγκάζονταν να πάνε περπατώντας απο τις παρυφές του βουνού γιατί ο δρόμος έκλεινε από κατολισθήσεις.
Σωστό πανηγύρι …την άλλη μέρα έμεναν μετά τη λειτουργία και έψηναν στη χάρη Της.
Μερικές χρονιές έκανε πολύ κρύο αλλά τίποτα δεν τους πτοούσε.
Το μοναστήρι δέχεται πολλές επισκέψεις το χρόνο αφού προτιμούν να βαφτίσουν τα παιδιά τους εκεί πάνω.
Σήμερα- στη χάρη Της-φέτος δεν είχε πολύ κόσμο.
Ομώνυμη εκκλησία υπάρχει και στην Αθήνα.

(οι φωτό είναι από την akarnania net,σύντομα θα τις αντικαταστήσω).

Παναγία η Αγία Δευτέρα…σήμερα γιορτάζει…

 Σήμερα της Παναγίας γιορτάζει και η Αγία Δευτέρα.,όπου το πρωί τελέσθηκε η Θεία Λειτουργία.
Βρίσκεται έξω από την Κατούνα στο δρόμο προς τη Μπόικου και τη Νίσσα.
Το εκκλησάκι παλιά είχε τρούλο με πλάκες (αν θυμάμαι καλά,)ενώ τώρα έχει ανακαινιστεί.

Στο ιστορικό αυτό εξωκκλήσι – ευλογημένο από τον Κοσμά τον Αιτωλό-που κάποτε ήταν μοναστήρι, υψώθηκε το λάβαρο της Επαναστάσεως από τον Γεωργιο Νικ.Βαρνακιώτη στις 6 Μαρτίου του 1821.

Χτίστηκε το 1594 ,από τους Αγωνιστές του Ξηρομέρου,δείχνοντας την ευγνωμοσύνη τους στην Παναγία για τη νίκη της ιστορικής μάχης του 1585.Ήταν Δευτέρα του Πάσχα
γι αυτό την ονόμασαν Αγία Δευτέρα.
Οι Ξηρομερίτες δεν άφηναν τους Τούρκους να πλησιάσουν για να πάρουν τα παιδιά τους,εξοργίζοντας τον Σουλτάνο.
Η μάχη δόθηκε στην περιοχή γύρω – γύρω από το μοναστήρι έπεσαν πάρα πολλοί νεκροί κι είχε ως αποτέλεσμα να σταματήσει το παιδομάζωμα .

Κεφτεδάκια φούρνου

Κεφτεδάκια στο φούρνο με σάλτσα.
Ένα εύκολο φαγητό που δε χρειάζεται να το κοιτάζουμε συνέχεια (μην κολλήσει).

Υλικά

1/2 κιλό κιμά ανάμεικτο μοσχαρίσιο με χοιρινό
1 μεγάλο κρεμμύδι. \
2 σκελίδες σκόρδο. – ψιλοκομμένα
5-6 φύλλα μέντας. /
1 αυγό
1/4 ποτήρι λάδι
1 κουτ.γλυκού αλάτι ημίχονδρο
1 φέτα ψωμί μουσκεμένο και καλά στιμμένο
Λίγο πιπέρι.

Για τη σάλτσα

1 μεγάλο κρεμμύδι
1 κοφτή κουταλιά σούπας πάστα( συμπυκνωμένο χυμό ντομάτας)
2 μεγάλες ντομάτες τριμμένες στο μπλέντερ
1/2 κουτ. γλυκού αλάτι
Πιπέρι
Ζάχαρη λίγη στην άκρη μικρού κουταλιού
1/2 κουτ.γλυκού ξύδι
1 φλυτζανάκι κρασί κόκκινο( πτοαιρετικά)
1/2 κουτ.γλυκού κύμινο.

1/2 -1 ποτήρι Ελαιόλαδο για τηγάνισμα

Εκτέλεση

Ζυμώνουμε όλα τα υλικά του κιμά κι αφήνουμε λίγο να σταθεί.
Βάζουμε το λάδι να κάψει και παράλληλα πλάθουμε κεφτεδάκια μετρίου μεγέθους.
Τηγανίζουμε κι από τις δυο πλευρές,γυρνώντας τα να ροδίσουν.
Τα βάζουμε σε ένα μέτριο ταψί .
Στο ίδιο λάδι αφού το σουρώσουμε σωτάρουμε το κρεμμύδι ,αφού χρυσίσει ρίχνουμε την πάστα και τέλος την ντομάτα.
Αδειάζουμε στο ταψί και προσθέτουμε 1 κούπα νερό και αλάτι ,ξύδι,κρασί,πιπέρι και ζάχαρη.
Ψήνουμε στους 200 βαθμοϋς για 1 ώρα,ώσπου να δέσει η σάλτσα.
Σερβίρουμε με ρύζι σουρωτό ,πατάτες τηγανητές,ή ό,τι άλλο σας αρέσει.

Το δασύλλιο της Κατούνας.

Περπατώντας στο δρόμο κάτω από το δασύλλιο,δε βλέπω άνθρωπο.
Κάτι ηλικιωμένες μόνο,να ποτίζουν τα λουλούδια.
Ερημιά!Στρέφω το βλέμμα μου προς το δασύλλιο  κι ο χρόνος… γυρνά πίσω.
Φωνές,παιδιά,φασαρία…το δασύλλιο γεμάτο ζωή!
Σε κάθε δέντρο και ένα παιδί.

Από ‘κει  φαίνεται όλο το χωριό…όλοι οι δρόμοι γεμάτοι παιδιά…η αυλή του Δημοτικού σχολείου τ’απογεύματα μετατρεπόταν σε απέραντη  αλάνα.Όι φωνές τους ,ακόυγονται καθαρά από κει πάνω…

-Γιώργοοοοοοοοοοοοοοοοο…έλα πάααανωωωωωωω,φωνάζει ο Χρήστος ( από το δασύλλιο)και το παιδί αφήνει την αυλή κι ανηφορίζει.
Πιο πέρα,τ’ αγόρια παίζουν ποδόσφαιρο,πάνω από  τη δεξαμενή,και κρυφτό ,»μπαμ»κάτω από το δροσερό ίσκιο των πεύκων.
Πόσο ευτυχισμένα δείχνουν…με απλά πράγματα,στο στρωμένο με πευκοβελόνες χώμα.
Ο αναζωογονητικός αέρας,ανεμίζει τα μαλλιά των κοριτσιών που παίζουν»κυνηγητό»,»κρυφτό» και» κλέφτες κι αστυνόμοι» μαζί με τ’ αγόρια,στους δρόμους γύρω από το δασύλλιο.
Διαφωνούν για λίγο μα πάλι τα βρίσκουν.Τα γέλια τους ταξιδεύουν με τον αέρα και δημιουργούν αντίλαλο…
Ο μεγαλύτερος παιδότοπος του χωριού,με τα πυκνοφυτεμένα δέντρα ,που αχτίδες του ηλίου δύσκολα φτάνουν στο χώμα.
Τα μεγάλα βράχια εξιτάρουν τη φαντασία των παιδιών,που άλλοτε τα χρησιμοποιούν ως οχυρό,ως όχημα και ό,τι άλλο σκαρφιστούν ανάλογα με τη διάθεση.
Από την άλλη πλευρά,κοιτώντας προς τα Κατωμερίσσια κάθονται οι έφηβοι,κάνοντας το πρώτο τους τσιγάρο ως δείγμα ενηλικίωσης τους,ή συζητώντας με το κορίτσι που είναι κρυφά ερωτευμένος μαζί της…
Σπάνια είχαν το θάρρος να φανερώσουν τα πραγματικά τους αισθήματα,στο φόβο διάλυσης της φιλίας με τον κολλητό τους.Κάθε κορίτσι είχε κι αδερφό και ήταν άνανδρο να πειράξεις την αδερφή κάποιου.Κι όλα τα αγόρια ήταν μια παρέα…
Παραπέρα ένας πιο θαρραλέος,ήδη έχει εκδηλώσει τα αισθήματά του,με υποσχέσεις και όρκους παντοτινής αγάπης,που σφραγίζει με ανεπίσημο λογοδόσιμο.Ενώ πιο δίπλα ένας  εικοσάχρονος καπνίζει…πιο πριν η κοπέλα που τον συνέδεε ένας πλατωνικός  έρωτας μαζί της ,του ανακοίνωσε ότι οι δικοί της την παντρεύουν με κάποιον ευκατάστατο,αφήνοντας τον άναυδο…σαν να έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του….
Πόση ξεγνοιασιά!Πόση αθωότητα!
Και οι νοικοκυρές  να φωνάζουν η μια στην άλλη,ποτίζοντας το φυντάνι:

-Τα κάνατε τα χωράφια;’
-Μπααααα,που να μπει τρακτέρ,είναι μαλακό ακόμα,έριξε πολλά νερά φέτος…
-Εμάς το όργωσε….

– Είναι πλαϊερό εσάς,βιλαώρα,σούρωσε….

– Εεε…μέχρι το παν(η)γύρ(ι) θά χουμε τελειώσ’ το φύτεμα.
Απ’ την άλλη πλευρά αλλες δυο τσακώνονται…
– Το σκ(υ)λί σ(ου) μ(ου) χάλασε το φυντάνι μ(ου)….
– Πω…πω το θεόβρετο….τοοο  οργισμένο…
– Οχι πω…πω…αυτή τη δουλειά θα ‘ χουμε συνέχεια;τι θα γίνει;
– Πάρε μια απ’ τις δικές μου τις βρα(γ)ιές.
Η τελευταία φράση ανακουφίζει την παθούσα γιατί το φυντάνι της «ένοχης» είναι γερό  και χωρίς σαπίλα.
Νυχτώνει…και το δασύλλιο ακόμα ασφυκτιά από ζωή.
Το φεγγάρι δύσκολα φωτίζει.
Τώρα τα παιδιά δεν παίζουν…διηγούνται ιστορίες…αγναντεύοντας προς τα Λιβάδεια….
Μεγάλες παρέες ακούνε με προσοχή ,χωρίς να διακόπτουν…μέχρι να ‘ρθει η σειρά τους.
Κάτω από το φως της πανσέληνου,στις άκρες του δασυλλίου,αγναντεύοντας τα γύρω φωτισμένα χωριά ..σαν κομμάτια τ’ουρανού,σαν   αστέρια ανάμεσα στα βράχια…
– Έρχομαιιιιιιιιι….ακούγεται κάθε λίγο από διαφορετικό  παιδί,ως απάντηση στο κάλεσμα για επιστροφή στο σπίτι.
-Νύχτωσεεεεεε…..κι αύριο μέρα είναιιιιι….ακούγονται φωνές με εξαντλημένη υπομονή.
Τα παιδιά,συνεχίζουν αδιαφορώντας στις φωνές των μανάδων.
Περνάνε τόσο όμορφα!Πειράγματα,καυγάδες,που σε λίγα λεπτά ξεχνιούνται…την άλλη μέρα ξανά μαζί….
Η σημερινή εικόνα ,με επαναφέρει στο παρόν.
Το δασύλλιο που κάποτε δεν περνούσε το φως του ήλιου,τώρα βλέπεις την άλλη πλευρά.
Τα μισά δέντρα έχουν κοπεί παράνομα,αφού δεν έχει φύλαξη.
Η αυθαιρεσία κάποιων μετέτρεψαν τον όμορφο παιδότοπο σε σκουπιδότοπο.
Το γραφικό στολίδι του χωριού που φαίνεται από χιλιόμετρα, στεφανώνει με τα πεύκα της την» κώμη «του χωριού,από κοντά έχει  τα σημάδια της εγκατάλειψης και της αδιαφορίας…
Χωρίς φύλαξη,χωρίς ενδιαφέρον από κανέναν…
Μερικοί έκαναν τον όμορφο χώρο … οικόπεδο.
Επισκέπτοντας το δασύλλιο απορείς πως ο μαγικά χώρος,συνδεδεμένος με όνειρα και αναμνήσεις έχει  καταντήσει έτσι….
Κύριοι του νέου δήμου θα κάνετε κάτι γι αυτό;Αυτός ο χώρος έχει συμπληρώσει μισό αιώνα ζωής και θα λεηλατηθεί  σε λίγα χρόνια;
Αυτός ο χώρος αξίζει!Μια όαση δροσιάς με χαραγμένες τις παιδικές μνήμες όλων στους κορμούς των δέντρων και οι αναμνήσεις μας συνδεδεμένες (μ’αυτό).

Το δασύλλιο ανήκει στα παιδιά του σήμερα και στα παιδιά του χθες που είτε έφυγαν είτε έμειναν έχουν ανάγκη να ξαναπερπατήσουν κάτω από τον ίσκιο  του….

Ήταν ένας γάιδαρος…

Ο γάιδαρος είναι ένα εξημερωμένο οικόσιτο ζώο.
Ανήκει στην οικογένεια των αλόγων…ως ο φτωχός συγγενής.
Θεωρείται ζώο των φτωχών αλλά και ευλογημένο,γιατί ο Χριστός μπήκε στα Ιεροσόλυμα πάνω σ’ ένα γαϊδουράκι,όπως και η Παναγία στη Ναζαρέτ για να γεννήσει τον Υιο Της.
Παρ’ όλα αυτά το πέσιμο από γάιδαρο,μπορεί ν’αποβεί μοιραίο.
Η διαστάυρωση του αρσενικού γαϊδουριού με θηλυκό άλογο δίνει το μουλάρι που μοιάζει με άλογο στο ύψος και στα πόδια αλλά έχει τρίχωμα και σώμα γαϊδάρου.
Πιο παλιά,στο Ξηρόμερο κάθε σπίτι είχε και το γάιδαρό του.
Ήταν το μεταφορικό μέσο της εποχής.
Καπνά,ξύλα,ζωοτροφές τα κουβάλαγαν με τα υπομονετικά γαϊδουράκια.
Η εικόνα της γυναίκα οδοιπόρου και του άντρα καβάλα στο γαϊδούρι ήταν συνηθισμένη ,τότε.
Συνήθως οι φτωχοί είχαν γαϊδούρια(;;;;;;.)
Παρ’όλο που τα γαϊδούρια φημίζονται για την υπομονή τους,αποκαλούμε κάποιον έτσι υβριστικά ,τονίζοντας την απαθειά του,την αναισθησία του…απέναντι σε κάποια γεγονότα,ή νκαταστάσεις.
Τα μικρά γαϊδουράκια είναι πανέμορφα.
Παλιά το γάλα της γαϊδούρας το έδιναν στα μικρά παιδιά ως φάρμακο για τον ασταμάτητο βήχα,το «καρκαλέτσι»,που μάλλον είναι ο κοκκίτης.
Οι θρεπτικές του ιδιότητες είναι ισάξιες με αυτές του μητρικού.
Αυτό το ζώο δεν θα το υποτιμούσαν μερικοί αν γνώριζαν οτι το γάλα του θηλυκού κοστίζει εως και 100 ευρώ το λίτρο κι αυτό γιατί είναι δύσκολο να παραχθεί,1 1/2 λίτρο τη μέρα ενώ τρώει όσο μια αγελάδα.
Στο εξωτερικό γνωρίζουν τις θεραπευτικές του ιδιότητες ,οι οποίες είναι γνωστές από την αρχαιότητα.
Η Κλεοπάτρα βυθιζόταν σε γάλα από 70 γαϊδούρες για να διατηρεί άψογη την επιδερμίδα της,ενώ το έπαιρναν και σαν αντίδοτο σε περίπτωση δηλητηρίασης.
Σήμερα χρησιμοποιείται ευρέως για την παρασκευή φαρμάκων και καλλυντικών.
Στην Ιστορία μας τα γαϊδούρια έχουν παίξει σημαντικό ρόλο(μεταφορά όπλων,βοήθειας προς τους στρατιώτες),οικονομικά δεν έχει αξιοποιηθεί αφού δεν δίνεται επιδότηση για την εκτροφή τους,ούτε υπάρχει η κατάλληλη τεχνογνωσία.
Κι όσοι δοκίμασαν την εκτροφή τους,τα παράτησαν μη έχοντας τη δυνατότητα πώλησης του γαιδουρινοϋ γάλακτος συστηματικά και γιατί δεν είχαν τις κατάλληλες γνώσεις.
Στο Ξηρόμερο σπάνια βλέπεις ή ακούς σήμερα γαϊδούρι.
Η παροιμία » κάποιος του χάριζε γάιδαρο και τον κοίταζε στα δόντια «,αποδίδει στο τετράποδο τη χρησιμότητά του.
Αποκαλώντας όμως κάποιον γάιδαρο ,σε καμμιά περίπτωση δεν του τονίζεις πόσο πολύτιμος.

Μια απορία έχω…τα Τρικαλινά γαϊδούρια τι διαφορά έχουν;