Σιγανές ψιχάλες ,σιγανή βροχή,
πέφτουνε οι στάλες μέσα στην ψυχή,
Κι εσύ ουρανέ μου,πόση συννεφιά,
βάζεις την καρδιά μου,
ψεύτικα όλα πια.
Κι όπως συννεφιάζει μια κρυφή πληγή,
την ώρα που χαράζει,πάλι αιμορραγεί,
ειν΄αυτή του κόσμου η κρύα του ματιά
γεμάτη υποκρισία,μίσος και ψευτιά.
Ουρανέ μου, βρέξε μόνο ανθρωπιά,
κι ήλιε μου σβήσε τα δάκρυα με χαρά!!!
Και στου φεγγαριού τον κήπο
κρύψε ουρανέ μου,της αγνής φιλίας πια το μύθο….
Ξηρομερίτισσα blog 