Ανοίγοντας το email,βρήκα ένα μήνυμα από μια φίλη.
Μου άρεσε τόσο,που το ανεβάζω στο blog!
«Καλησπέρα,
μου άρεσε τόσο πολύ το περιεχόμενο του blog σου και γι αυτό σου γράφω!
Γεννήθηκα και ζω στην …..
Από γονείς Ξηρομερίτες.
Όλα μου τα καλοκαίρια,μέχρι την ηλικία των 18 ετών,τα πέρασα στη Μαχαλά.
Το χωριό της μητέρας μου.
Την παλιά εκείνη Μαχαλά,που μοσχοβολούσε σαπούνι,βρόχινο νερό και καπνό ξύλου.
Που τα καλοκαίρια οι άνθρωποι μάζευαν,μπελόνιαζαν τον καπνό,τον άπλωναν στη λιάστρα,αλλά οι γυναίκες,όση κούραση και να είχαν δεν ξεχνούσαν να ρίξουν λίγο νερό στο κοράλλι και στα βασιλικά τους.
Που τα καφενεία- η βουλή και η κυβέρνηση του χωριού-ήταν η μισή ψυχή του.
Ακόμα και για μας τα παιδιά που τρελαινόμασταν να μας κερνάνε οι μεγάλοι φρυγαδέλια.
Και τα βραδάκια – όσοι άντεχαν- μαζευόταν κατά γειτονιές ή σόγια και άκουγαν ατέλειωτες όσο κι απίστευτες ιστορίες.Μ’ έναν τρόπο μοναδικό!
Συναίσθημα,φαντασία,ζωντανά,ήθος,ρεαλισμός.
Ένα δυναμικό δείγμα.
Μου φαίνεται πως μόνο η Ξηρομερίτικη ( ίσως η Μαχαλιώτικη) ψυχολογία και η τότε δομή της τοπικής κοινωνίας,μπορούσαν να δώσουν τέτοιο υγιές και ταυτόχρονα γεμάτο λεβεντιά στίγμα.
Πόσο μου λείπει εκείνη η πηγαία γνήσια λεβεντιά!
Και το αξιοσημείωτο είναι ότι,κατ’ εξαίρεση της υπόλοιπης στεριανής Ελλάδας,χαρακτήριζε γυναίκες και άντρες.
Δεν είναι ότι αγαπάω το Ξηρόμερο.Είναι κάτι πολύ περισσότερο!
Το Ξηρόμερο με σημάδεψε με τη δύναμη της ιδιαίτερης ψυχής του!
Με προσδιόρισε.Με όλα τα στοιχεία της προσωπικότητάς μου.
Μπορείς να κάνεις κάτι για να μην χαθεί;να μην ξεχαστεί;να μην αλλοτριωθεί η ψυχή του;
Να εμφυσήσεις την περηφάνεια στους νεότερους για την κληρονομιά του;
Διαβάζοντας το blog σου,παρατήρησα ότι έμμεσα το προβάλει.
Υ.Γ. Οι φωτογραφίες είναι βέβαια της Μαχαλάς.Φυτείες τώρα.Είναι παλιές και ασπρόμαυρες.
Αλλά και οι αναμνήσεις μας,όπως και τα όνειρα – σχεδόν πάντοτε- ( έχουν)
τους τόνους του γκρι.»
Ό. Π.
Ξηρομερίτισσα blog 