Κοπεγχάγη ( σιροπιαστό).

Κοπεγχάγη!Ένα γλυκό με αμύγδαλα,φύλλο και βάση τάρτας..Κι όλο αυτό…σιροπιαστό.
Μέτριο σε δυσκολία,σε γεύση …τα σχόλια δικά σας..

Υλικά

Για τη βάση

220 γρ.βούτυρο ή μαργαρίνη.
340 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
165 γρ. ζάχαρη κανονική
1 κουτ.γλυκού baking powder
1 βανίλια

Για τη γέμιση

1 1/2 κούπα αμύγδαλο καλά τριμμένο ( όπως είναι με τη φλούδα).
1 κούπα φρυγανιά τριμμένη
1 κουτ.γλυκού κανέλλα
1/2 κουτ.γλυκού γαρύφαλλο
1 κουτ. γλυκού baking powder
6 αυγά εκτός ψυγείου
2 βανίλια
1 κούπα ζάχαρη

Για το σιρόπι

4 1/2 ποτήρια νερό
3 1/3 ποτήρια ζάχαρη
Λίγη Φλούδα λεμονιού

Για την κάλυψη

6 φύλλα κρούστας εκτός ψυγείου
100 γρ.περίπου μαργαρίνη

Εκτέλεση

Ετοιμάζουμε τη βάση,αφού πρώτα βουτυρώσουμε το ταψί ( Νο 32).Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 220 βαθμούς.
Ενώνουμε σ’ ένα μπωλ το αλεύρι το μπέικιν,τη ζάχαρη και τη μαργαρίνη σε κομματάκια.

Ανακατεύουμε τη ζύμη ,τρίβοντας,ώστε να γίνει σαν τρίμματα.
Απλώνουμε το μείγμα στο ταψί και ψήνουμε για 15 λεπτά.
Βγάζουμε κι αφήνουμε να κρυώσει λίγο.
Ετοιμάζουμε το σιρόπι βράζοντας όλα τα υλικά μαζί χωρίς ανακάτεμα για μισή ώρα,σε χαμηλή φωτιά.Μέχρι να πάρει βράση δυνατή φωτιά και μετά χαμηλώνουμε.
Το κατεβάζουμε να κρυώσει.
Παράλληλα ετοιμάζουμε τη γέμιση.
Χτυπάμε καλά τ’ αυγά με τη ζάχαρη.
Σ’ ένα μπωλ,ρίχνουμε τα στερεά υλικά,ανακατεύουμε και προσθέτουμε τ’ αυγά σιγά- σιγά.
Ανακατεύουμε με κουτάλι αργά.
Απλώνουμε πάνω από τη βάση,να πάει παντού.
Καλύπτουμε με το πρώτο φύλλο,βουτυρώνουμε και συνεχίζουμε με τα υπόλοιπα.
Κόβουμε το περίσσευμα( το μαχαιράκι του φρούτου βολεύει πιο καλά).
Εγώ τα γύρισα προς τα μέσα,βουτυρώνοντας καλά γιατί χρησιμοποίησα στρογγυλό ταψί.
Χαράζουμε τα φύλλα ,πρώτα σε ορθογώνιες λωρίδες και έπειτα σε τρίγωνα.
Ψήνουμε για 50 λεπτά ,αφήνοντας να ροδίσει καλά.
Σιροπιάζουμε .
Αν θέλουμε μαλακό φύλλο σκεπάζουμε,για τραγανό αφήνουμε ξεσκέπαστο.
Η Κοπεγχάγη συνήθως έχει τραγανό φύλλο.

( τη βασική συνταγή βρήκα στο radicio).

Εντελβάις…το λουλούδι των ερωτευμένων.

Το εντελβάις είναι ένα λουλούδι ,μοιάζει με ασημένιο αστεράκι  που φυτρώνει στις Άλπεις,σε γκρεμούς σε απρόσιτες περιοχές.Η ονομασία του είναι γερμανική από τις λέξεις edel =ευγενές  και weiss=λευκό.Η επιστημονική του ονομασία προέρχεται από ελληνικές λέξεις Leontopodium alpinum(λεοντοπόδιον το αλπικόν).

Θεωρείται το λουλούδι των ερωτευμένων.Αν κάποιος κατάφερνε  να φέρει στην αγαπημένη του ένα τέτοιο λουλουδι με κίνδυνο της ζωής του,αποδεικνύει το μέγεθος της αγάπης του(!!!!).

Δεν είναι ελληνικό αλλά μου άρεσε η ιστορία ,ο μύθος που πλέχτηκε γύρω από αυτό.

Ο μύθος είναι ελβετικός και το εντελβάις θεωρείται ανεπίσημα  το εθνικό τους λουλούδι.Είναι γνωστό και ως αστεράκι των Άλπεων.

Ο Μύθος.

Στις πάντα χιονισμένες  πλαγιές των Άλπεων ,κάποτε υπήρχε ένα τεράστιο  λευκό παλάτι.Μέσα σ’αυτό κατοικούσε η Βασίλισσα του Χιονιού…,Μια πανέμορφη σχεδόν διάφανη ύπαρξη που την φύλαγαν τα ξωτικά.

Την  απερίγραπτη εξωτερική  ομορφιά της,συνόδευε η ασπλαχνία της …

Η καρδιά της ήταν παγωμένη,ποτέ μέχρι τότε δεν είχε δείξει οίκτο σε όμορφα παληκάρια που σκαρφάλωναν τα βράχια για να τη δούν,με αποτέλεσμα να γκρεμοτσακίζονται.Αν κάποιος κατάφερνε ν΄ανέβει τα ξωτικά τον γκρέμιζαν προστατεύοντας έτσι την όμορφη βασίλισσα.

Εκείνη στη θέα των παληκαριών που έπεφταν έμενε εντελώς ασυγκίνητη.

Ώσπου μια μέρα ,ένα πανέμορφο παληκάρι,κατάφερε κι ανέβηκε από τους απότομους γκρεμούς,στην ψηλότερη κορυφή.

Στάθηκε και αντίκρυσε το λευκό παλάτι.

Για καλή του τύχη εκείνη την ώρα έβγαινε και η βασίλισσα.Επιτέλους την είδε!Τ α κατάφερε!Η ομορφιά της ήταν τόση που του έκοψε την ανάσα,πάγωσαν τα πόδια του.

Εκείνη τον αντιλήφθηκε,τον πλησίασε  και τον κοίταξε στα μάτια.Ο νέος έμεινε να την κοιτάζει γεμάτος θαυμασμό σαν μαγεμένος.

Τα ξωτικά όμως τον ξύπνησαν απότομα και στο τέλος τον έριξαν στο γκρεμό.

Το όμορφο παληκάρι,το μοναδικό που είδε την βασίλισσα -όπως και κείνη δεν είχε δει ποτέ άνθρωπο από τόσο κοντά-δεν έπεσε στο κενό αλλά η πτώση του σταμάτησε μερικά βράχια πιο κάτω από την κορυφή.Η βασίλισσα του χιονιού πλησίασε και είδε τον νέο να ξεψυχάει.

Για πρώτη φορά στη ζωή της μίσησε τα ξωτικά και δάκρυσε βλέποντας τον νέο να πεθαίνει.Πόση λύπη ένιωθε…φυλακισμένη από τα ξωτικά και την παράξενη μοίρα της.

Τα δάκρυα της έπεσαν στα χιόνια…κι έτσι βγήκαν τα πρώτα εντελβάις..(μου θυμίζει πολύ το μύθο της Αφροδίτης και του Άδωνι).

Από τότε η Βασίλισσα του Χιονιού,το λευκό παλάτι και τα ξωτικά..εξαφανίστηκαν.

Υπάρχει κι άλλος ένας μύθος γύρω από το εντελβάις.Λένε,οτι το άστρο που οδηγούσε στους τρεις Μάγους,διαλύθηκε κι έπεσε στη γη ως πεφταστέρια.Από αυτά γεννήθηκαν τα εντελβάις.

Εκτός από τις Άλπεις ,εντελβάις υπάρχουν και στην Ασία όπου προϋπήρχαν κι από κει μεταφέρθηκαν στην Ευρώπη.

Σήμερα δυο είδη υπάρχουν στην Ευρώπη και τείνει να εξαφανιστεί  εξαιτίας των κλιματικών αλλαγών.

Γι αυτό καλλιεργείται στη Νέα Ζηλανδία ,για τη διάσωση του είδους.

Το λουλούδι των ερωτευμένων…το αστέρι των Άλπεων,όπως κι  άλλα είδη κινδυνεύει να εξαφανιστεί λόγω της ανθρώπινης παρέμβασης στη φύση.

Πηγή:Βικυπαίδεια.

Μόνο οι «εκλεκτοί «μπορούν ν’άγγίξουν το εντελβάις.

(εκλεκτοί=καλοί ορειβάτες).

Για ιδέστε τον αμάραντο…

«Για ιδέστε τον αμάραντο

σε τι γκρεμό φυτρώνει

φυτρώνει μεσ΄τα δύσβατα

στις πέτρες στα λιθάρια (καλέ).

ποτέ του δεν ποτίζεται ούτε κορφολογιέται

τον τρων’ τα λάφια κι αρρωστούν

τα αγρίμια κι ημερεύουν…»

Ένα συγκινητικό ,αξιόλογο δημοτικό τσάμικο   με ρίζες στην Αιτωλοακαρνανία.

Τι σημαίνουν τα λόγια του;

Αμάραντος σημαίνει αθάνατος και συμβολίζει τον Έλληνα που σε περίοδο σκλαβιάς δεν ποτίζεται δηλ. αναζητεί την ελευθερία δεν υποτάσσεται,ούτε κορφολογιέται δεν ταπεινώνεται…

Το φυτό αμάραντος,έχει μικρά κίτρινα άνθη  με λεπτό βλαστό σαν χάρτινο μοιάζει…

Ψάχνοντας βρήκα ότι το φυτό -μάλλον- είναι γνωστό από την αρχαιότητα με την ονομασία ελίχρυσος (ελίσσω-χρυσός),

έχει θεραπευτικές ιδιότητες .Φυτρώνει σε δύσβατες περιοχές και σε μερικές περιοχές το λένε αθάνατο και αγαποβότανο…μάλλον είναι το …ελληνικό εντελβάις.

Τα ανθάκια του έχουν έντονο άρωμα το οποίο διατηρείται και μετά την συγκομιδή.

Χρησιμοποιείται σε κρέμες  κι έχει  επουλωτική δράση.

Λένε ,οτι το αφέψημα του αμάραντου το έδιναν για να κάνουν κάποιον (-α )να την- (τον) ερωτευτεί.
Αυτά για τον αμάραντο…αν κάνω λάθος διορθώστε με…
Για ιδέστε τον αμάραντο.

Σε  ορεινές περιοχές της Ελλάδας, αμάραντο ονομάζουν ένα διαφορετικό  ποώδες φυτό που φυτρώνει στις στέγες των σπιτιών, μοιάζει με κάκτο,έχει θεραπευτικές ιδιότητες και λειτουργεί ως αλεξικέραυνο.

Κινούμενα σχέδια και παιδικά περιοδικά της γενιάς μου.

Παρατηρώντας τα παιδικά προγράμματα  που βλέπουν τα παιδιά μας διαπίστωσα ότι δεν έχουν καμμία σχέση με τα εκείνα της δικής μας εποχής.
Μεγαλώσαμε σε χρόνια όπου όλα ήταν πιο απλά,πιο αγνά,πιο όμορφα.
Τα σημερινά παιδιά παρακολουθούν Digimon,Pokemon,Batman,Η μικρή μούμια(!!!)
και άλλα παρόμοια.
Κινούμενα σχέδια βίας ….που απευθύνονται σε…παιδιά.
Γυρίζοντας το χρόνο πίσω…βλέπουμε να παίζονται στην ελληνική τηλεόραση»Νιλς Χόλγκερσον«, » τα στρουμφάκια«,»Τομ και Τζέρυ»,»Μπακγκς Μπάνυ» «Μίκυ Μάους»,μαζί με όλη την παρέα της Ντίσνεϋ...(Ντόναλντ,Σκρουτζ Μακ Ντακ,Μάτζικα,Κύρρος,Πλούτο,Γκούφυ κ.α.)»Μάγια η μέλισσα»,«Κάντυ-Κάντυ),«Πινόκιο»,»Φρού-Φρού».…και άλλα.

Ευτυχώς μερικά από αυτά,παίζονται ακόμα και σήμερα,αλλά δεν είναι πρώτα στις προτιμήσεις των παιδιών (ακόμα βλέπω …και  γελάω με τις ατάκες του Μπαγκς Μπάνι).
Τότε  κανάλια υπήρχαν μόνο τα κρατικά,αλλά πάντα θα έβρισκες κάτι καλό να δεις όπως » ο Χριστός ξανασταυρώνεται»,» Η φόνισσα» και άλλα αριστουργήματα της λογοτεχνίας που  μεταφέρθηκαν στη μικρή οθόνη.

(Θυμάστε πόση υπομονή έπρεπε να έχεις για να ακούσεις τον ατελείωτο πρόλογο του Μπακογιανόπουλου,πριν την ταινία της Παρασκευής;)
Σήμερα δεκάδες κανάλια,που παπαγαλίζουν τις ίδιες ειδήσεις,παίζουν μόνο τούρκικα κι επαναλήψεις επαναλήψεων και ψάχνοντας να βρείς κάτι ενδιαφέρον,διαπιστώνεις οτι χάνεις άδικα  χρόνο.
Εκτός από τηλεόραση υπήρχαν και τα περιοδικά (για έφηβους )»Μπλεκ»,»Περιπέτεια»,»Μικρός Ηρως» ,»Αγόρι» και για κορίτσια «Μανίνα» και «Κατερίνα» (αργότερα έγινε σούπερ).
Θυμάμαι με πόση ανυπομονησία περίμεναν να κυκλοφορήσει το επόμενο τεύχος.
Πιο παιδικά ο Ποπάϋ,Τιραμόλα,Σεραφίνο ,Μίκυ Μάους( αλλιώς το λέγανε αλλά δεν θυμάμαι κάτι με περιπέτεια είχε σχέση ο τίτλος).
Για πιο… «διανοούμενους» το «Σάββατο»,ο «Γρίφος»,»το Τέστ»,περιοδικά με σταυρόλεξα,γρίφους κ.λ.π.
(βρήκα τεύχος του ’87,να πωλείται σε σημερινό βιβλιοπωλείο και τιμή όσο ένα πρόσφατο τεύχος).
Τι να πρωτοθυμηθώ;Το απόγευμα που παιζόταν τα παιδικά προτιμούσαμε να παίζουμε ομαδικά παιχνίδια,αγόρια και κορίτσια μαζί,ειδικά τις εποχές που δεν είχαμε αγροτικές εργασίες…(και τα παιδιά δούλευαν  συμβάλλοντας στον αγώνα για βιοπάλη ,ενώ σήμερα φορτώνονται πολλές δραστηριότητες για να γίνουν αργότερα  σούπερ ενήλικες)…
Ώρες ολόκληρες παίζαμε κι αν δεν μας φωνάζανε δεν μαζευόμασταν.Όλοι οι δρόμοι γεμάτοι από παιδιά…τότε δε υπήρχαν τόσα αυτοκίνητα).

Παρέα με τα αγαπημένα μας σνακ Φοφύκο,Μελένια,Ταμ- ταμ και άλλα που δε θυμάμαι…
Στα χρόνια που μεγάλωσα οι φίλοι σου  σε  κοιτούσαν με καμάρι ,ειδικά όταν έβγαινες πρώτος  στα ομαδικά παιχνίδια σε τιμούσαν κάνοντάς σε  αρχηγό.
Σήμερα ,αν δεν έχεις ακριβό κινητό δεν είσαι αντάξιος φίλος κάποιου(δεν εισαι cool),όπως κι αν δεν έχεις το play station 3,αν το ποδήλατο ή η Bay Blade σβούρα σου δεν είναι η πιο ακριβή,
αν δεν έχεις δει το την ταινία τρόμου του κάθε ψυχανώμαλου σκηνοθέτη,αν στο σπίτι δεν διαθέτεις τηλεόραση plasma,λαπ τοπ η υπολογιστή με ίντερνετ…
Τέτοιους στόχους έχουν τα σημερινά παιδιά,γιατί αυτά τους υποκινούν να αναζητούν,σε μια εποχή χωρίς αξίες,ακολουθώντας το μονόδρομο που τους υποδεικνύει η «Σειρήνα» του κέρδους …η διαφήμιση …που  πείθει οτι ζωή χωρίς κινητό ,i pad,παιχνίδια φίρμες,δεν έχει αξία(όπως και μας άλλωστε).
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι τι παραπάνω κάνει ένα πατίνι Σπάιντερμαν από ένα κοινό ή αν το μολύβι δεν είναι  Barbie ή Batman  δε γράφει το ίδιο…εκτός κι αν   τα σχολικά φίρμες   δημιουργούν  έναν άριστο μαθητή γιατί έχουν… σούπερ δυνάμεις(!!!),(σε αντίθεση με τα δικά μας μονόχρωμα μπλε τετράδια ,ή τα μαύρα μολύβια)….

Η δική μας απλή ζωή που μετά τις υποχρεώσεις μας(διάβασμα),πνίγονταν στο παιχνίδι,άτελειωτες ξέγνοιαστες ώρες…εξιτάροντας τη φαντασία μας…ενισχύοντας τη δημιουργικότητα μας και δημιουργώντας μικρούς εφευρέτες…

Παιχνίδι μόνο…χωρίς εξωσχολικές δραστηριότητες που πρεσάρουν την παιδική ηλικία(όπως γίνεται σήμερα).
Η ζωή τότε ήταν πιο αγνή γιατί…η ζωή δεν είχε μπει στο ρυθμό του κέρδους θυσιάζοντας όνειρα…
Η ζωή μας ανήκε!

Σαν γονείς έχουμε χρέος να απομυθοποιήσουμε την διαφήμιση…και να τονίζουμε ποια είναι τα σημαντικά  πράγματα στη ζωή του μα πάνω απ΄όλα να παραμείνει παιδί…

Το παιχνίδι είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε παιδιού…

Σπιτικές πίτες με χοιρινό κρέας.

Οι πίτες με σουβλάκι είναι μια λύση για φαγητό απ’ έξω.
Αν προτιμάτε τις σπιτικές,δείτε τη συνταγή.
Έχουν φασαρία,αλλά ξέρετε τι τρώτε.

Υλικά

1 δόση για τηγανόψωμα
1 κιλό χοιρινό κρέας με λίπος χωρίς κόκκαλα
250 γρ.γιαούρτι σκορδάτο ή τζατζίκι
2 μερίδες πατάτες τηγανητές
(8 πατάτες μεγάλες)
1 μεγάλη ντομάτα και
2 κρεμμύδια ξερά κομμένα σε πολύ λεπτές ροδέλες
Πάπρικα
700 γρ. περίπου ελαιόλαδο για το τηγάνισμα

Εκτέλεση

Ετοιμάζουμε τη ζύμη και αφήνουμε να φουσκώσει.

Καθαρίζουμε,πλένουμε ,κόβουμε και αλατίζουμε τις πατάτες. Τις ρίχνουμε αφού το κάδι κάψει καλά.
Τεμαχίζουμε το κρέας σε λωρίδες για ψητό ή σε κομματάκια για τηγανιά.Προσθέτουμε αλάτι ,οιέρι και ρίγανη.
Αν ψήσουμε βάζουμε στο γκριλ,πανω -πάνω σχάρα,χωρίς ν’ ανοίγουμε το φούρνο συνέχεια,στους 170 βαθμούς.
Αφού τηγανίσουμε τις πατάτες,τηγανίζουμε τα τηγανόψωμα.
Ανοίγουμε με λάδι σε καθαρή επιφάνεια ( δες τηγανόψωμα αφράτα).
Όταν είναι όλα έτοιμα » γεμίζουμε » τις πίτες.
Αν έχετε ψησταριά ψήστε τα στα κάρβουνα.
Έχουν άλλη γεύση.

Με αυτά τα υλικά γίνονται 7 πίτες.

Γιαούρτι σκορδάτο

Ένα
εύκολο συνοδευτικό για ψητά και τηγανητά.

Υλικά

1/2 κιλό γιαούρτι στραγγιστό
4 σκελίδες σκόρδο
1/4 κουτ.γλυκού αλάτι ψιλό
3 κουτ. σούπας ελαιόλαδο
Λίγο πιπέρι

Εκτέλεση

Λιώνουμε το σκόρδο με το ειδικό εργαλείο και τα προσθέτουμε όλα μαζί σ’ ένα μπωλ.
Ανακατεύουμε καλά!
Έτοιμο!

Τηγανιά Ξηρομέρου ( με χοιρινό κρέας).

Το πιο εύκολο φαγητό.

Υλικά
1 κιλό ψαχνό χοιρινό με λίπος
1 κουταλάκι του γλυκού αλάτι
Πιπέρι,ρίγανη
1/2 ποτήρι νερό
1/2 – 1 ποτήρι λάδι.

Εκτέλεση

Πλένουμε και τεμαχίζουμε το κρέας σε μερίδες λίγο πιο μεγάλες από αυτές για σουβλάκι.
Το βάζουμε στο τηγάνι μαζί με αλάτι,πιπέρι,ρίγανη και το νερό,ανακατεύοντας συχνά,να ασπρίσει παντού.
Όταν σωθεί το νερό προσθέτουμε το λάδι.
Το λάδι εξαρτάται από το πόσο λίπος έχει το κρέας.
Ανακατεύουμε συνέχεια κι αφήνουμε να ροδίσει όσο θέλουμε.
Για να είναι μαλακό,ροδίζουμε ελαφρά,αν κοκκινίσει καλά είναι πιο νόστιμο.
Συνοδεύεται με τηγανητές πατάτες,γιαούρτι σκορδάτο και χωριάτικη σαλάτα.

16 Αυγούστου 1943 :Η ευτυχία που μετατράπηκε σε εφιάλτη…

«Η γιαγιά της Αλεξάνδρας,ξαφνικά έχασε το κέφι της.
Η χαρά της ήταν απερίγραπτη…πάντρεψε την εγγονή της…τι ευτυχία…έζησε να τη δει νυφούλα.

Βλέποντας τον άντρα της να κοιτάζει τις πλάτες των ψητών και να χάνει το χρώμα του…
Ήξερε καλά αυτή την όψη του προσώπου του…την είχε ξαναδεί και μετά από λίγες μέρες,έμαθαν τα κακά μαντάτα.
Μα σήμερα;Γιατί;Τίποτα δεν προμηνύει κακό…η γερμανική εξουσία  δεν έχει λόγο να τους κάνει κακό…ήσυχοι άνθρωποι…Το απόγευμα κάτοικοι του χωριού έτρεξαν να βοηθήσουν τους Γερμανούς στρατιώτες σε αναποδογυρισμένο τζιπ..άνθρωποι είναι…σαν κι αυτούς …δεν τους βλέπουν ως κατακτητές…είναι άνθρωποι που θέλουν βοήθεια.
Ανάμεσά τους κι ο Χανς ,…σταλμένος εκεί όπως κι οι άλλοι…να υπηρετήσουν το καθήκον απέναντι στην πατρίδα.
Όλο το χωριό γλεντάει…πίνει…χορεύει..
Μια δόση ευτυχίας,μέσα στη μαυρίλα του πολέμου…
Η Αλεξάνδρα μια νέα κοπέλα,στεφανώθηκε τον καλό της και κάνει όνειρα για το μέλλον…να τελειώσει ο πόλεμος και να χαρεί το σπιτικό της,αποκτώντας παιδάκια…τον προορισμό κάθε γυναίκας..
Η γιαγιά αποσύρεται από το γλέντι…μπαίνει μέσα στο σπίτι και γονατίζει μπροστά στο εικονοστάσι…
Κοιτάζει την εικόνα της Παναγιάς και θαρρεί πως δακρύζει κι Εκείνη μαζί της.
Ο φόβος την έχει κυριεύσει τα σημάδια είναι καθαρά…ποτέ δεν κάνουν λάθη…
Προλήψεις…αυτά είναι δεισιδαιμονίες…έτσι είπαν οι νέοι βλέποντας τον γέροντα να τα ‘ ξετάζει.
Σε ποιον να το πει;πώς να το ξεστομίσει…και τι ;δεν ξέρει τι θ ‘ ακολουθήσει…
-Αχ!Παναγιά μου!Τι κακό θα μας βρει;αναρωτιέται έντρομη…
Ο παππούς συλλογισμένος φεύγει από το γλέντι…πάει στα χωράφια ,αναθεματίζοντας αυτού του είδους την μαντεία,που αποδεικνύεται αλάνθαστη.
Κι η νύφη χορεύει..γεμάτη ξεγνοιασιά χορεύει δίπλα στον καλό της.
Κι άλλοι χορεύουν,όλο το χωριό είναι εκεί…πίνουν και γλεντάνε καμαρώνοντας το ζευγάρι…
Πόση ανεμελιά…είχαν ανάγκη λίγη ξαστεριά ξεγνοιασιάς,όταν γύρω γύρω η σκιά του πολέμου καλύπτει την Ελλάδα…
Ποιος θεός ζήλεψε αυτές τις στιγμές;
Ποια μοίρα τους ξημερώνει;
Πόσες φρικαλεότητες,μπορούν να γίνουν σε λίγες μόνο ώρες;
Πόση κτηνωδία συσσωρεύεται σε άνθρωπο;
Και πώς αυτή εκτοξεύεται σαν καυτή λάβα…λάβα θανάτου!
Η διαταγή  προς τους Γερμανούς στρατιώτες ήταν ξεκάθαρη …τελεσίδικη» Διαγράψτε το χωριό από το χάρτη».
Ο Χάνσελ ,διστάζει θέλει να αντισταθεί…μα σιωπά…να σφάξουν τους ανθρώπους που τους βοήθησαν να βγούν από το αναποδογυρισμένο τζιπ,το απόγευμα ,άνθρωποι απλοί που τους φέρθηκαν φιλικά…ούτε ο πιο βάρβαρος δεν το θέλει…δεν τους έχουν ενοχλήσει…άδικο…ένα άδικο που πνίγει τη φωνή του…γιατί αν βγει…δε θα ζει πια…
Σκύβει το κεφάλι και προχωρεί…διστάζει να εκτελέσει αθώους και γυναικόπαιδα …το αφήνει στους άλλους…
Μα οι άλλοι …σαν κτήνη ξεσκίζουν τα θυματά τους,τα καίνε,τα βασανίζουν,ακρωτηριάζουν,ενώ εξευτελίζουν τα κορίτσια και τις γυναίκες…εν ζωή αλλά και μετά…αφού έχουν ξεψυχήσει…
Αιφνιδιασμένοι,απροετοίμαστοι προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν τι γίνεται…
Δεν προλαβαίνουν…φωτιά και αίμα παντού….'»
Η γιαγιά της Αλεξάνδρας δεν έβανε με το νου της τέτοιο θανατικό…ευτυχώς μια σφαίρα την έριξε κάτω,δεν πρόλαβε να δει τα υπόλοιπα που ακολούθησαν,το μέγεθος της ανεκδιήγητης τραγωδίας..
Άοπλοι,πως ν’αμυνθούν;

Η Αλεξάνδρα…πριν από λίγες ώρες ,ένιωθε πως η χαρά της δεν θα τελειώσει ποτέ,που να φανταζόταν πως τόσο γρήγορα θα μετατρεπόταν ατελείωτο εφιάλτη…λες και κάποια θεά ζήλεψε την ευτυχία της…το λευκό χειροποίητο νυφικό της ποτίστηκε με το αίμα του καλού της και το δικό της…το μόνο που ικέτευε ήταν να τελειώσει γρήγορα το αργό μαρτύριο της…
Ένας απο τους ,χωριανούς αναγνωρίζει τον Χάνς ,ως έναν από τους  στρατιώτες που βοήθησαν το απόγευμα…τα ‘χει χάσει…ενώ οι άλλοι συνεχίζουν το αποτρόπαιο φρικιαστικό έργο τους…μεθυσμένοι…σαν ναρκωμένοι συμπεριφέρονται σαν
να μην είναι άνθρωποι…ποιος άνθρωπος μπορεί να κάνει τέτοιες ακρότητες…έτσι ;υπηρετούν την πατρίδα τους;
Ο Χανς υποκινούμενος οπλίζει και πυροβολεί…αηδιασμένος,σοκαρισμένος από αυτά που κάνουν οι δικοί του….δεν μπορεί να κάνει τίποτα…κρύβει τρία παιδιά κάτω απο μια κουβέρτα.
Θάνατος παντού…ουρλιαχτά ….κραυγές…πόνος…προσπαθούν να φύγουν από το ποτάμι.
Ο παππούς παίρνει τη βάρκα να φύγει…κι άλλοι κρέμονται απ’ τις βάρκες…
Μπαίνουν πολλοί…η βάρκα δεν αντέχει,αναποδογυρίζει,ο θάνατος είναι παντού,τώρα παίρνει  την υδάτινη μορφή του…
Πολλοί καταφέρνουν να γλυτώσουν…ενώ  τα ανθρωπόμορφα τέρατα…μετά από αυτό,γλεντάνε και  διασκεδάζουν…ο Χανς πιο πέρα άναυδος…
Φεύγουν….αφήνοντας πίσω μια κόλαση που αργοκαίει με την αποπνικτική μυρωδιά του θανάτου …
Χαράζει!Από το γραφικό χωριό έμειναν αποκαΐδια…ακόμα καπνίζουν τα δοκάρια των σπιτιών…΄παντού πτώματα…ακόμα και βρέφη,αθώα αγγελούδια..αυτά τι έφταιγαν;

Ο ήλιος κρύβεται στα σύννεφα αποτροπιασμένος απο το ανατριχιαστικό θέαμα…

Δειλά …δειλά…ξεπροβάλλει…πόση απέχθεια,η δυσοσμία αλλάζει το φως του…
Βλέπει παιδιά και μεγάλους να σέρνονται ανάμεσα στα πτώματα…
Κι οι ιερείς του χωριού,τα ιερά ;το Ευαγγέλιο στα χέρια του …πόση φρίκη…ιερόσυλοι βεβήλωσαν τα άψυχα κορμιά τους.
Παιδιά δεν αντέχουν…λιποθυμούν..»
Κάπως έτσι φαντάζομαι τη σκηνή της σφαγής.
Όση ζωηρή φαντασία και να διαθέτεις δεν μπορείς να περιγράψεις τέτοια εγκλήματα ,ακόμα κι ο πιο αρρωστημένος νους,δεν μπορεί να κατανοήσει …δε μπορεί να δικαιολογήσει αυτή την κτηνωδία…όπως και άλλες,που έγραψαν
σελίδες της Ελληνικής Ιστορίας,γραμμένες με αίμα…αίμα αθώων.
Το Κομμένο της Άρτας,σαν σήμερα,16 Αυγούστου του 1943 ,έζησε μια ανεξήγητη ,απερίγραπτη σφαγή.
Σελίδες αλήθειας…σχεδόν άγνωστες στα νέα παιδιά…

Διαβάστε τι έγινε τότε στο Κομμένο Άρτας 1943...Γιατί δεν ξεχνάμε!!!