Ελάφια στο ξέφωτο,πυρογραφία

Πυρογραφία 10χρονο κοριτσάκι!

Ξύλινη κουτάλα από αγραπιδιά.

Παλιά τις κουτάλες τις φτιάχνανε από αγραπιδιά!
Το ξύλο το έκοψε ο πατέρας μου ( παλιός ξυλογλύπτης – στεφάνια,γκλίτσες) . Από ‘ κείνον κληρονόμησα την αγάπη για την ξυλογλυπτική!
Ωραίο ξύλο,σκληρό αλλά ανθεκτικό .
Με παίδεψε γιατί την άφησα στην άκρη και ξεράθηκε.
Μετά το τρίψιμο με γυαλόχαρτο την πέρασα με ελαιόλαδο (για να είναι κατάλληλη για χρήση) και πήρε αυτό το κοκκινωπό φυσικό του  χρώμα !Έγινε τόσο λεία κι ενώ είναι σκληρή μοιάζει μεταξένια!

Ένας σύγχρονος χρησμός !

«Πληγές τα χέρια σου κι αν γέμισαν απο τ’ αγκάθια της ζωής ,συνέχισε γιατί έτσι θα δεις το ρόδο της ν’ ανοίγει ,σκορπίζοντας το άρωμα του! Αθάνατο ρόδο με βελούδινα πέταλα που πάνω τους χάραξες τ’ αρχικά σου!
Κόκκινο, βαθύ ,βελούδινο !!!

Τ’ αγριεμένα κύματα κόπασαν!
Δες,το φεγγάρι ξανά καθρεφτίζεται ήσυχο στα βαθιά νερά του ωκεανού!
Τράβα κουπί ξανά! Είναι μεγάλος ο ωκεανός σου και μακριά η ακτή!
Τράβα κουπί!
Κι η καταιγίδα κόπασε δες! Δες το φεγγάρι ξεπροβάλλει ξανά πάνω απ’ το κατάρτι σου!
Ξόρκισε το κακό και δέξου να βαφτιστείς μεσ ‘στα νερά της ελπίδας !

Μη σε πλανέψουν οι Σειρήνες ,για αλλού ξεκίνησες ,αλλη ρότα χάραξες βγες απο το δρόμο του Οδυσσέα ! Κι αν σ’ εβγαλαν αλλού τ’ άγρια σκοτεινιασμένα κύματα τράβα κουπί!
Ανέβα στο κατάρτι , κατέβασε τα μαύρα πανιά της ήττας
κι άνοιξε τα χέρια σου!

Άνοιξε τα χέρια σου σαν τα φτερά του Δαίδαλου και πέτα ώσπου να κρυφτεί ο ήλιος! Ώσπου το πρώτο χρυσό φως της ανατολής στεφανώσει τα αχτένιστα μαλλιά σου !
Αυτά τα μάρμαρα λάμπουν ακόμα στον ήλιο κι εσύ κιοτεύεις;
Δε σου πάει η μιζέρια ,ούτε κι η διχόνοια!
Δε ταίριαξαν ποτέ μ’ αυτή τη χώρα!
Χρειάστηκαν πολλοί για να φτιάξουν τον Παρθενώνα!!!

Άκου αυτά τα λόγια σαν λόγια κάποιου αρχαίου μάντη!